Je verzamelt in een cafeetje, waar je in plaats van een kaartje een oude koffer krijgt, met daaraan een label met een tijd en een plaats. Mooi beeld, al die mensen met koffers door de straten te zien lopen. Nu hadden wij alleen de pech dat we op een locatie startte waar geen acteur aanwezig was, waardoor de voorstelling dus eigenlijk pas veel later begon, en we er eigenlijk niet meer in zijn gekomen. De andere bezoekers begonnen al met een band met 1 van de 4 rollen. Je loopt op een gegeven moment naar een locatie waar een kerstengel een bel luidt, en waar je een maaltijd nuttigt. Dit is het laatste avondmaal van de vier rollen waar het om gaat. Vanaf dan begint de voorstelling echt, en komen de geweien en de tomaten. Een gewei voor de acteurs, die eigenlijk boven verwachting goed spelen. En een gewei voor de tekst waar echt hele mooie stukken in zaten, ook met een goede gedachte. Alleen was het geheel een beetje rommelig, kwamen de teksten een beetje uit het niets, waren de verhaallijnen een beetje te ad hoc, en alles een beetje te geforceerd aan elkaar verbonden. Het zag er uit alsof iedereen een ander idee had over de voorstelling, en er uiteindelijk een compromis is gekozen, in plaats van 1 idee geheel doorvoeren. Te veel ideeen in te weinig tijd. Vandaar de tomaten. En dat is jammer, juist ook doordat die geweien wel verdiend zijn. Ik moet ook het laatste gewei niet vergeten, voor hun gevoel voor humor, want er zaten echt grappige momenten tussen.

Een gewei voor Hans Kesting, en eentje voor Halina Reijn, en dan vooral voor haar eindmonoloog die ik echt prachtig vond. De rest van de voorstelling was gewoon te veel flauwe humor, en scenes die veel te lang duurde. Het is geen goed teken als je de mensen om je heen op hun horloge ziet kijken. Het zingen werd al snel vervelend, en de voetbalsupportersoutfits (waaruit ik moet afleiden dat alleen Petruchio normaal/niet-xenofobisch is?) voegde wat mij betreft niets toe. Momentje waar ik van genoten heb was Hans Kesting in zwarte broek en wit overhemd, en Halina Reijn in haar witte onderjurk en het zwarte jasje van Hans Kesting naast elkaar. Dat zag er heel mooi uit. En ik begrijp dat niet de hele voorstelling zo kan zijn, omdat ook juist het contrast belangrijk is, maar jammer is het wel. Dit was ook wel mooi geweest als al het andere er om heen ook goed was.

Eigenlijk wel gewoon een hele leuke voorstelling. Iets te veel flauwe humor, maar werd wel gecompenseerd door goede vondsten. Het zat allemaal wel een beetje los aan elkaar maar dat paste op zich wel bij de speelse sfeer.

Echt een prachtige vormgeving. Door de poppen voel je de eeuwig aanwezige druk van het Griekse leger. Ook Ifigeneia in haar bruidsjurk met de rode wijn over haar heen was een prachtig moment. Maar behalve de vormgevind vond ik het niet echt een goede voorstelling. Onwijs traag, en het beetje tempo dat er inzat verdween helemaal door het opera-koor. Ook heb ik het gevoel dat ik weleens beter spel heb gezien van de acteurs. Overigens was ik wel onder de indruk van Karina Smulders als Ifigeneia.

Een erg mooie, scherpe tekst en ook erg sterk gespeeld. Vooral een gewei voor de zwager van de overledene met wie je als publiek eigenlijk nog het meest kan identificeren. En, ik moet toegeven dat de aanwezigheid van het lijk sterker werkte dan ik had verwacht. Een goede voorstelling, als je kan, nog heen gaan.

Op de een of andere manier bij de parade altijd moeilijk om in te schatten waar je nou precies naar gaat kijken. Zo heb ik het goed naar mijn zin gehad bij depressie, maar had ik niet door dat ik naar cabaret zou gaan. En de bekende nederlander die beloofd was als gast heb ik ook niet gezien (of was niet bekend genoeg, dat kan ook). Maar al met al eigenlijk best een goede cabaretvoorstelling. Eetje die ik ook wel aanraad aan de andere paradebezoekers. Leuke acteurs, leuke vondst met de veranderende shirts met teksten. Past goed bij een theaterfestival.

Een half gewei voor de kostuums, een half gewei voor hoe de acteurs buiten de tent hun best doen om mensen naar de voorstelling te halen. Verder de tomaten voor de voorstelling binnen de tent zelf. Een onsamenhangend geheel. Niet indrukwekkend, niet leuk gevonden, niet leuk om naar te kijken, niet grappig, niet mooi. Misschien volgende keer alleen het gedeelte buiten de tent.

Heb een goede avond gehad bij de voorstelling. Mooi toneelbeeld (een strand van gestort zand) waar ook heel mooi voorwerpen onder vandaan konden komen. (kisten, dekens) Ook het feit dat de kapitein van het gestrande schip (waarvan alleen een groep jonge meisjes het overleefd heeft en is aangespoeld) gewoon driekwart van de voorstelling als decor half begraven heeft gelegen was mooi. Voor de rest had ik meer ontwikkeling van de karakters verwacht, en was de voorstelling, toen het spannend begon te worden en ik erin begon te komen eigenlijk abrupt afgelopen.

Ja, het spel was gewoon mooi. Leuke acteurs, die wil ik wel vaker zien. Daar komt ook een gedeelte van het publiek voor, vermoed ik, de kans om Carice van Houten en Pierre Bokma samen te zien spelen. Maar eigenlijk gebeurt dat niet echt, dat je ze samen ziet spelen. Want eigenlijk is het meer een monoloog van de ene persoon tegen de andere persoon. De bewerking is gewoon heel erg alleen maar tekst gebleven en niet echt theater geworden. Verder had het tempo wel hoger gekund zonder dat dat per sé de doodslag is voor de diepgang. Dan blijft het publiek er in ieder geval nog iets beter bij. Dus om de spelers te zien: zeker gaan kijken. Maar misschien is het beter te wachten tot ze in een volgend toneelstuk spelen.

Een prachtige locatie, een stuk terrein dat echt al jaren braak ligt net buiten de singel in Utrecht. En eindelijk wordt er weer eens iets nuttigs mee gedaan. De enige tomaat is dat het lastig is om te achterhalen wat er nou precies speelt, doordat nergens de naam van de voorstelling is (alleen die van festival). De voorstelling speelt zich in de tuin van een gezin dat binnenkort het slechte nieuws moet horen dat hun dochter is verongelukt. De oude man die het moet gaan vertellen twijfelt, omdat hij het geluk dat hij daar ziet niet wil verstoren. Ook is hij wellicht minder onschuldig dan in het begin lijkt.
Het decor is echt prachtig; de ramen waardoor we het gelukkige tafereel binnen zien, het gat gevuld met water waar dingen in verdwijnen en worden gevonden. Dit gekoppeld aan het feit dat het langzaamaan steeds donkerder en kouder wordt, en dat het spel heel erg aanspreekt, maakt het een voorstelling die zeker de moeite waard is.