Mooi toneelstuk. Na een inleiding van een Franse literatuur lerares, die heel erg inging op hoe mooi het taalgebruik wel niet was, ietwat bezorgd of ik niet naar een voordracht ging kijken, maar gelukkig was dat absoluut niet zo. Sommige (van de minder ervaren) acteurs hadden wel duidelijke moeite met het taalgebruik en om het ritme te gebruiken, maar door anderen alleen maar meeslepender. Prachtig kostuum van Theseus, en ook het decor met steeds minder uitwegen past erg sterk bij het stuk, en versterkt de sfeer.

Door middel van persoonlijke anekdotes en een live interview met een professor in nanotechnologie maakt deze 2-man show op een cabareteske manier het wetenschappelijke verhaal duidelijk over het nobel-prijswinnende spookdeeltje, de neutrino. Gespeeld op de natuurwetenschappen faculteit in Nijmegen is het theater Adhoc gelukt om zelfs mensen zonder enige wetenschappelijke achtergrond (al waren die, toegegeven, slechts schaars aanwezig in het publiek) anderhalf uur lang te intrigeren in de zoektocht naar steeds elementairdere deeltjes. Nog niet eerder een geslaagde combinatie van wetenschap en theater gezien, maar hier is het gelukt.

Het decor was echt prachtig, echt heel erg mooi en heb ik met plezier naar gekeken. Alleen was ik niet zo heel erg gecharmeerd van de rest van het stuk. In een enorm laag tempo wordt monoloog na monoloog gehouden. Er zaten wel degelijk erg mooie momenten in, maar doordat de rest gewoon niet boeiend was, was het moeilijk om daar nog van te genieten.

Wat een leuke voorstelling. Mijn eerste stuk van Strindberg, en dat was wel voor herhaling vatbaar. Ik vond het verhaal sterk. Langzaam aan merk je hoe de hoofdpersonen steeds vaster komen te zitten. Angela Bangels zorgt er verder voor dat het stuk niet inzakt door muziek en dansachtige intermezzo’s. Veel deuren open en dicht. Mensen die nog even snel opkomen om iets te zeggen. Ach ja, daar moet je van houden.
Ik ben echter wel teleurgesteld in het einde. Van alle mogelijkheden die de schrijver had, koos hij deze. Zonde. De scènes vlak voor het einde waren echt supergoed (gespeeld), wat het zo jammer maakt dat het zo niet voor mijn gevoel niet helemaal is afgemaakt. (Vandaar 1 tomaat)

Een mooie sterke voorstelling. Van het publiek wordt wel wat gevraagd in concentratie, maar dan krijg je ook wat. Naast Edwin de Vries en Anne-Will Blankers, was ook het acteren van Nienke Römer erg sterk. Mooie, geloofwaardige karakters waarmee de gevolgen van ontrouw worden bekeken. In een omgeving van schrijvers en journalisten gezet, wat leidt tot mooi maar nog steeds geloofwaardig taalgebruik. Het decor was een huis, maar had de passende sfeer van een ruïne. De belichting tussen twee confrontaties gaf de kleuren van een foto in de krant. Het voegde toe om te zien tussen wie de confrontatie ging zijn, voordat deze was begonnen.
In tegenstelling tot de eerdere minirecensies vond ik het echt een mooie voorstelling en ben ik blij dat ik geweest ben.

Wat een mooie voorstelling! Het is jammer dat er 2 andere voorstellingen voor nodig waren, maar deze deel III is dan ook echt erg sterk!
Het jongenskoor was mooi. De teksten waren sterk. De oude en jonge Proust vullen elkaar erg mooi aan. De kostuums waren fantastisch decadent. De projecties zijn geweldig gebruikt. Eindelijk kon ik een keer meeleven met de personages. Eindelijk gebeurde er dingen.
De Proust warming-up is afgelopen en nu gaat het echte werk beginnen. Door dit deel zal ik ook zeker deel IV gaan bezoeken. Ik raad iedereen aan om dit deel te gaan kijken!

Een erg zweverige voorstelling. Er wordt minder creatief gebruik gemaakt van de projecties, en de scènes worden eigenlijk pas op het eind in de laatste briefwisseling van Marcel en Albertine interessant. Daar leefde ik mee met ze, gedurende de rest van het stuk niet. Ik vermoed ook dat dat zo de bedoeling is geweest… Ook het hele feit dat Albertine gespeeld werd door 2 acteurs voegde voor mij niet toe. Misschien waren de scènes anders helemaal saai geweest, wie weet.
De dingen die leuk waren, waren de teksten die in deel I ook al geprojecteerd werden. Erg sterk, en dit maken deel I en II duidelijk onderdelen van hetzelfde geheel.
Maar er gebeurde gewoon niets! Als ik niets wil zien, dan hoef ik niet naar het theater.
Mocht ik ooit op zoek naar de verloren tijd gaan lezen, dan sla ik deze pagina’s over…

De eerste voorstelling van deze Proustmarathon die afgelopen weekend was. Geheel voorkennisloos heb ik de voorstelling aanschouwd. En hij was wel redelijk, maar toch heeft het me niet heel erg geraakt. Ik had moeite mee te leven met de personages. De projecties van de gezichten vond ik erg toevoegen, maar daar had best meer mee gedaan kunnen worden. De muziek zet de sfeer, en is heel erg mooi, maar ook dit maakt het er niet toegankelijker op.
Ik was geintrigeerd door de visies op het geheugen en herinneringen. Dit is gelukkig een belangrijk thema van de voorstelling wat er toe geleid heeft dat ik de gehele voorstelling toch geboeid ben gebleven.
Ik vermoed dat deze voorstelling veel beter is voor hen die het boek hebben gelezen.

Het was een aangrijpende voorstelling. Het verhaal wordt naar de achtergrond gebracht. Het gaat om effecten die de sfeer des te sterker zetten. Door middel van herhaling van monologen en her een dialoog, door middel van geluiden zoals die van zoemende insecten en kapotgeslagen eieren, door middel van gespuug en door middel van muziek. Ik had van te voren niet gedacht dat deze voorstelling mij zou raken, aangezien ik altijd meer geniet van het verhaal en de plotmatige spanningsopbouw. Desalnietemin ben ik erg onder de indruk. Ik wist niet dat de sfeer zo belangrijk was, en ook niet dat er zo mee gespeeld kan worden. De sfeer is gecomponeerd en dat is geweldig gedaan.
En dat het verhaal daarvoor gedeeltelijk wordt opgeofferd, ach…

Een voorstelling die ik niemand zal aanraden. Dit soort voorstellingen zijn DE reden waarom 75% (als het niet meer is) van de mensen liever niet naar theater gaat. Ze zijn bang een stuk als dit tegen te komen. Een tomaat voor Elektra, Marike van Weelden, die vanaf de eerste opkomst tot het einde weet te overacten. Overacten is prima, misschien een goede keuze voor een stuk als dit, maar speel het dan niet in de kleine zaal. Een tomaat wellicht voor de keuze van het stuk. Natuurlijk, we moeten ook de klassieke stukken in leven houden. En ik geniet er ook heel vaak van. Maar speel het of helemaal op een klassieke stijl, waardoor het nog een historische waarde heeft, of maak er iets moois van. Tomaat voor de regie. Het geheel was statisch, en de weinige beweging die er was, zag er heel geforceerd uit.
Gewei voor Orestes, Jeroen Spitzenberger, die ondanks al het bovenstaande toch mooi speelde, en ook wel een gewei voor alle acteurs, omdat het ze wel gelukt is deze onmogelijke teksten foutloos op te zeggen. Nu moet ik toegeven dat ik dan waarschijnlijk een cultuurbarbaar ben. De rest van de zaal heeft genoten, en ik was maar 1 van de weinige mensen die niet lovend was. Ik was ook 1 van de 3 mensen die bleeft zitten bij het applaus. Dus het zal wel aan mij liggen. En het kan toch niet zo zijn dat nou net deze avond de gehele zaal gevuld was met Docenten Klassieke Talen? Toch?