Prachtige voorstelling van prachtig stuk. Ik was heel benieuwd hoe Paula Bangels zou zijn als regisseur van een “Tanghe”-achtig stuk. En mevrouw Bangels stelt niet teleur! Mooie afwisseling van absurdisme en realisme met een sublieme hoofdrol van Spijkers. En ook de glimlach van de moeder (wiens naam ik even vergeten ben….schande) is onvergetelijk. Op naar Utrecht. Na de voorstelling werden we overigens overhoord met een hele moeilijke vragenlijst. Het was net tentamen doen! Nou ja: altijd lol met de Paardenkathedraal!

Dit is een heel krachtige en intensieve voorstelling! Ik was zeer verrast door de prestaties van Jaap Spijkers die je als kijker zo meesleept dat je uiteindelijk zelf met knikkende knieen en een verhoogde hartslag de tribune verlaat. Heel bijzonder vond ik ook de lichte ondertoon die de lucht in het stuk hield zonder afbreuk te doen aan het eigenlijke drama. Heel fijn zijn ook de rollen van Bas Keijzer en Louis van Beek als de dokter en de dominee. Extra complimenten voor de muziek! Een voorstelling die je lang nadat het zaallicht weer is aangegaan nog bezighoudt. De moeite van het bekijken meer dan waard (zelfs de tweede keer blijft het spannend!)!

Wat een leuke voorstelling. Mijn eerste stuk van Strindberg, en dat was wel voor herhaling vatbaar. Ik vond het verhaal sterk. Langzaam aan merk je hoe de hoofdpersonen steeds vaster komen te zitten. Angela Bangels zorgt er verder voor dat het stuk niet inzakt door muziek en dansachtige intermezzo’s. Veel deuren open en dicht. Mensen die nog even snel opkomen om iets te zeggen. Ach ja, daar moet je van houden.
Ik ben echter wel teleurgesteld in het einde. Van alle mogelijkheden die de schrijver had, koos hij deze. Zonde. De scènes vlak voor het einde waren echt supergoed (gespeeld), wat het zo jammer maakt dat het zo niet voor mijn gevoel niet helemaal is afgemaakt. (Vandaar 1 tomaat)

Jaap Spijkers verdient een nominatie voor een Louis d’Or voor zijn schitterende vertolking van de titelrol. En de voorstelling verdient een dikke 10. Mooie regie, mooie spelers, ook de zogenaamde ‘kleinere’ rollen, mooi decor, mooi licht… Mooi theater, eigenlijk zo alles bij elkaar.
Alleen in Utrecht, maar echt ver van Amsterdam is dat nou ook weer niet.

Ik ben bij de Paardenkathedraal een soort van decorstuk, zo vaak ben ik er, aangezien ik er zelf ook speel.
Nou dit keer was ik naar de vader gegaan, regisseuse Paula Bangels heeft weer een staaltje regie neergezet. De voorstelling met onder andere Jaap Spijkers, Eva van de wijdeven(Dunya&Desie)waren boven mijn verwachtingen echt geweldig, eva een heel lief en fragiel meisje en toch zulk spel. En Jaap SPijkers, ja die jaap kan er wat van, echt geweldig die acteur heb 2 uur lang ademloos zitten kijken naar de voorstelling, al had ik bij sommige momenten wel, van kom op mensen, beetje tempo erin.
Bas Keijzer zetten wel een hele hylarische dokter neer, kortom leuk en top voorstellinkje!!!!!!
Bravo!!!!

Wat een mooie voorstelling zeg!! Vanavond heb ik hem voor de tweede keer gezien en ik viel bijna weer jankend van m’n stoeltje af. Het stuk is heel helder, het spel van de acteurs verassend, veelzijdige personages worden krachtig neergezet. Verbazingwekkend hoe zo’n dramatisch verhaal toch prettig blijft om naar te kijken. Een aanrader dus, deze moet je absoluut gezien hebben!!!

Wat je er ook van kan zeggen, de voorstellingen van De Paardenkathedraal laten je niet onberoerd. Drie onzer vonden na afloop dat dit absoluut de laatste keer moest zijn, twee, waaronder ik, waren enthousiast. Trouwens, meestal leveren de producties, bij Moose, veel tomaten of veel geweien op. Persoonlijk heb ik dat ook: destijds vond ik Tartuffe geweldig, maar bijvoorbeeld van Equus en Spoken was ik niet kapot. De Vader daarentegen is, wat mij betreft, weer helemaal okay. Omdat Paula Bangels de code heeft gevonden om een zweedse negentiende eeuwer, in de eenentwintigste eeuw overtuigend te laten klinken. Bij mij althans werkten bijvoorbeeld de merkwaardige, lachwekkende, tics die de mannelijk personages in hun spel hadden verwerkt. Daarmee wordt de destijds veronderstelde mannelijke superioriteit effectief als een povere maniertje ten toon gesteld.Het laat zien dat dochters en vrouwen blijkbaar al vóór de feministische golven hun mannetje konden staan. En dat de strijd der sexen meedogenloos maar tegelijk lachwekkend en dramatisch is.