Wat een mooie voorstelling! 1 verteller, 1 electrische gitaar, 1 prachtig decor.
Wat een verteller die Paul R. Kooij! Bijna 2 uur lang geboeid naar hem geluisterd. Haast jammer dat het verhaal in twee delen in opgesplitst, dus dat de thuiskomst nog moet komen. (hoewel 4 uur misschien wel te veel van het goede geweest was). Ook een prachtig decor. Duiven zittend op schedels. Kustlijn gesuggereerd door een blauwe lijn verlichting. Griekenland’s eilanden gesymboliseerd door sluiers op de grond. Prachtig!

Het was gewoon niet zo’n goede voorstelling. Misschien had ik ook meer verwacht, in de serie nieuwe theatermakers. In het gesprek achteraf leek het erop of ook de regisseuse en de spelers niet heel erg tevreden waren.
De voorstelling zakte gewoon telkens in. Nergens kwam je echt in het stuk, en verder dan licht geamuseerd ben ik niet gekomen. Ik ben niet geraakt, bijvoorbeeld. Goed, er waren wel wat zinnen die ik herken. Wie wil niet het liefst alleen maar dingen doen die hij belangrijk vindt? En al die anticlimaxen de hele tijd. Het was haast of je televisie aan het kijken was, en iemand anders heeft de afstandbediening, en zapt weg als het leuk begint te worden.
Nee, ik had eigenlijk gewoon meer verwacht van de voorstelling…

Wat een geweldige voorstelling! Echt super. Scherpe teksten, mooie beelden, sterke keuzes in de regie. Martin Bril is ook een briljante vertaler geweest, de teksten lopen echt super goed. Hallo, vreemdeling. Wat is er makkelijker dan van een vreemdeling te beginnen te houden? Die nog alles kan zijn, en nog belangrijker, voor wie jij alles kan zijn? Het is echt een fantastische voorstelling geworden. Ik kan niet wachten om weer een stuk van Patrick Marber te zien, want van dit soort scripts zouden er meer moeten zijn. Overigens geldt dit ook net zo hard voor het regiewerk van Antoine Uitdehaag, daar zal ik een volgende keer ook zeker weer heen gaan.
Een stuk dat je eigenlijk niet mag missen.

Echt een hele goede voorstelling! In de voorstelling komen bekende koppels voor, waaronder Adam en Eva, Delila en Samson, Peer Gynt en Solvejg, die het hoogtepunt van hun relatie gehad hebben en nu moeten kijken of ze de nieuwe fase “houden van” aankunnen. De overgang tussen dans en spel gaat echt heel natuurlijk, en ziet er ook echt allemaal super mooi uit. Het decor, dat bestaat uit rijdende krukken en rijdende spots, wordt echt goed gebruikt en past heel erg goed bij de voorstelling. Een aanrader!

Her en der erg verwarrend en onduidelijk (tomaat) door acteurs die meerdere rollen spelen. Wel supergoed gespeeld alles, mooie stijl ook, zo natuurlijk. In het begin had ik wat moeite met in de voorstelling te komen (misschien toch nog te veel bezig met proberen alle rollen te onthouden en te begrijpen wie wie nu was), maar op een gegeven moment, toen ook de politiek wat meer ging spelen, ging het ook allemaal wat vlotter en werd ik erin meegesleurd. Ik begrijp waarom ze zijn genomineerd voor de publieksprijs.

Het is een aardige voorstelling. Het Nederlandse acteursechtpaar dat in Amerika moet vechten om zelfs de kleinste rollen te krijgen. En met mensen het bed moet delen hiervoor. Veel.
Tussen de scènes in, wordt er een muziekje op gezet en kleden Isa Hoes en Rick Engelkes zich aan de zijkant om naar de volgende outfit. Dan gaat het sein dat de volgende boksronde gaan beginnen en betreden ze het podium. Leuk, dat het doet denken aan een bokswedstrijd. Jammer dat je door al die onderbrekingen niet echt meeleeft met de personages. Daardoor doet het je ook niet veel dat ze afglijden van hun moraal en ben je op een gegeven moment alleen maar naar 2 acteurs aan het kijken die hun truukjes doen. Zo kan Isa Hoes erg mooi haar ogen schuin omhoog richten. Alle scènes gaan ook een beetje op elkaar lijken en je hebt niet het gevoel dat je echt veel verder komt. Na afloop even klappen, drankje drinken, en dan heb je op zich wel een prima avondje gehad.

Voor het eerst sinds tijden dat ik merkte dat het normaal zo enthousiast en altijd braaf applaudiserende Nederlandse publiek, een beetje twijfelachtig was. En ik kan ze niet echt ongelijk geven. De sfeer van de voorstelling was echt geweldig, en er zaten ook echt mooie beelden en mooie momenten in, maar dat is gewoon niet genoeg. Zonder iets meer van spanning, of iets meer verhaal ga je je op een gegeven moment afvragen tot hoe lang de voorstelling ook al weer duurde en of het einde nog ver weg is.

Aparte voorstelling, maar wel erg sterke momenten. Was erg gecharmeerd door de ontmoeting van katerina en Petruchio. Door hoe ze aan elkaar gewaagd zijn, geloof ik op het eind dat ze van elkaar houden. Verder leuk hoe Bianca als mannenverslinder per ongeluk in het huwelijk terecht komt. Alle corporale bijrollen leverden ook leuke momenten op. Af en toe werd het tempo wel wat te laag (tomaat1), en sommige vondsten, zoals bijvoorbeeld het overdadige spugen, die ze zelf waarschijnlijk heel humoristisch vonden, waren dat gewoon niet (tomaat2). Muziek vond ik erg passen. Openingsscene laat je om je heen kijken of je niet bij een slechtere middelbare school voorstelling terecht bent gekomen, hangt samen met het decor (tomaat3).
Een stuk dat wel aardig is, maar met sommige hele mooie en sterke vondsten die het stuk zeker de moeite waard maken.

Een erg leuke voorstelling waarin het publiek 5 uur lang vermaakt wordt. Acteurs houden het tempo erin en slagen er ook in de hele voorstelling te blijven boeien. Was persoonlijk niet zo gecharmeerd van het kale, en vooral nauwelijks veranderende (ofschoon er wel duidelijk meer rommel komt gedurende het stuk)decor, en weet niet zeker of het nodig was om het stuk 5 uur te laten duren. Zoveel voegt van locatie (eetkamer, woonkamer en tuin) veranderen niet toe aan de voorstelling. Blijft meer van hetzelfde. Maar eerlijk is eerlijk, ik heb het uitermate naar mijn zin gehad.

Duidelijk een try-out. Het tempo zat er nog niet in wat het allemaal een beetje langdradig maakte. Tempo nog verder afgezwakt door liedjes die (wel mooi) live worden gezongen. Wel erg leuke momenten erin, bijvoorbeeld 1 waar de 2 met accentsprekende tweelingen elkaar weer tegenkomen en Twarres zingen. Juweeltje in de voorstelling. Malvolio wordt erg slachtoffer neergezet, en de rest van de wereld is hard en egoistisch. Duidelijk dat liefde misschien alles lijkt te overwinnen, maar of er nou echt van een happy ending valt te spreken. Behalve voor de langdradigheid ook een tomaatje voor de medewerkers die weinig lijken toe te voegen en her en der tot irritatie leiden.
Decor sprak tot de verbeelding. Benieuwd wat deze voorstelling wordt als ze wat meer ingespeeld zijn.