Voor de eerste keer een voorstelling waar voorkennis echt nodig was. Maar dan heb je ook wat. De voorstelling zit goed in elkaar en je wordt overspoeld door mooie toneelbeelden. De acteurs zijn duidelijk heel erg op elkaar ingespeeld, en dit levert mooie scènes op. Het feit dat het zo lang duurt voegt toe, omdat er voor alle scènes de tijd wordt genomen die ze verdienen. Beelden die echt geweldig waren, was het doven van het brandijzer van Odysseus in het water. Fantastisch geluid dat gesis! En ook het schoonwassen van het gezicht van Kassandra door Agamemnon met het aanwezige regenwater. Alleen die 2 momenten al waren bijna de hele dag waard.
Enige tomaat was voor de laatste scène. Deze voegde niet toe en wekte bijna de indruk dat ze te veel tijd aan de rest hadden besteed, en dat ze toen deze hebben moeten afraffelen. Jammer.
Als de Appel zo doorgaat dan hebben ze er een lid bij hun trouwe achterban bij!

Het was echt een erg mooie voorstelling. Sterke teksten en sterk geacteerd. Kleine zaal voegde veel toe en maakt het allemaal heel intiem en persoonlijk.
Maar er wordt zoveel gevraagd! Niet alleen de acteurs moeten alles geven wat ze hebben, ook het publiek moet de concentratie houden en maar blijven meeleven met de 3 monologen. Niet makkelijk, ook omdat van de 3e monoloog door de titel eigenlijk het hele verhaal al duidelijk was. De acteurs hebben het fantastisch gedaan, maar het stuk zelf houdt de spanning niet hoog genoeg. Neil Labute heeft teveel op zijn teksten en beelden vertrouwd. Wel zeker het kijken waard, maar lijkt vooral gemaakt voor een geoefend theaterbezoeker.

Ik kan het niet anders zeggen: dit was een goede voorstelling. De acteurs speelden goed. Belichting was mooi. Eigenlijk moet ik het anders zeggen: het was een degelijke voorstelling.
Ik heb me geen moment verveeld. Mooie beelden gezien. Maar het stuk zelf; vooral verhaaltechnisch gezien mist het iets. Het boeit wel, maar maakt geen indruk. Absoluut niet zelfs.
Was het een goede, degelijke voorstelling? Ja.
Raad ik mensen af om er heen te gaan? Nee.
Is het echt de moeite waard om er heen te gaan? Ach…

Een briljante voorstelling. De acteurs zijn echt briljant en spelen ijzersterk. Zonder uitzondering. De sfeer die wat “larger than life” was, paste erg goed bij het stuk. Ik ben sowieso gecharmeerd van het werk van Norén, en dit is geen uitzondering. Al moet ik zeggen dat er verhaaltechnisch weinig lijkt over te blijven, en het blijft bij een serie confrontaties. Op de laatste zin na, natuurlijk, die er misschien wel toe gaat leiden dat ik de voorstelling nogmaals zal bezoeken.
Op het eind werd het allemaal wel een beetje te traag, maar ook hier werd dat goedgemaakt door de laatste zin. Het decor was prachtig, de belichting ook erg goed getroffen.
Het is een stuk dat ik iedereen aanraad om dit jaar te bezoeken!

Een erg meeslepende voorstelling. De tango’s waren prachtig, en zelfs hier en daar relevant. Een aantal scènes uit het oorspronkelijke stuk waren geschrapt, en dat deed de vaart goed. Zelfs voor iemand die niet zo veel met dans heeft wist deze toch te boeien en vast te houden. Het feit dat er een soort Tango-hemel is, verandert natuurlijk de hele voorstelling. Romeo en Julia zijn nog steeds samen op het eind, en dat maakt het allemaal een beetje te zoet. Hebben we hier naar toe gewerkt, kan je je dan afvragen. Tomaat. Verder heb ik mij erg geergerd aan de engel die in haar eentje het niveau van de voorstelling wist te verlagen. Geen briljante vondst, alleen maar vervelend. Het decor en de muziek waren supergoed.

Jammer

Een voorstelling waar overduidelijk over nagedacht was, en waar duidelijke keuzes waren gemaakt. Qua decor, belichting en kleding ging het van licht naar steeds donkerder. Samenhangend met het thema goed en kwaad dat in deze voorstelling centraal staat. Beetje jammer dat dit er toe leidde dat je het laatste half uur alleen maar keek naar mensen die van de ene spot naar de andere liepen. Was een mooi beeld, maar duurde te lang en was daardoor vermoeiend.
Verder was er duidelijk gekozen voor typetjes. Sowieso had 75% van de rollen geschrapt kunnen worden, maar de rest had ook niet altijd even veel diepgang. De verloofde van Michael, Paula, die trouwt met Michael’s vader, Antipa, zet het geheel in werking. Jammer genoeg dat zij danseres was, in plaats van actrice. Mooi in de scènes dat ze danste, jammer in de rest van het stuk.
Ook het begin was jammer. Saai decor. Vale kleuren kleding. Saaie en niets toevoegende dialogen. Vooral vervelend dat het niet te begrijpen viel waarom Paula ineens op haar beslissing terugkomt en trouwt met haar aanstaande schoonvader. Jammer, want daardoor verloor het hele stuk aan waarde. Het leek er ook op of iemand tegen de regisseur had gezegd dat die 1e scène te lang duurde, en dat hij toen maar besloten heeft om het chaotisch snel achter elkaar te doen.
Wel een gewei voor Frederik Brom en Juul Vrijdag, die ondanks alles toch mooie personages wisten neer te zetten. Oh, en ook een gewei voor het inleidende praatje van de regie-assistent Wilko Trenning.
Je zou er bijna een gewei voor geven, want dit is de 1e voorstelling sinds tijden dat ik weer een aantal maal op mijn horloge heb gekeken…

Een bijzondere voorstelling was het zeker. Ik had de kaartjes al in huis, toen het nog “nieuwe creatie” werd genoemd in het boekje van de Rotterdamse Schouwburg. Ik wist niet wat ik kon verwachten, omdat ik zowel hele goede (Mission Impossible) en hele slechte (J.C.) voorstellingen van ze heb gezien. En dan nu eindelijk eentje er tussen in.
Het verhaal sprak aan en zet tot nadenken. Filosofie, liefde en idealen, alles lijkt kapot te vallen op de werkelijkheid. Dit werd met, misschien soms een beetje te, veel mooie metaforen gebracht. Er zaten hele sterke teksten in, maar die waren allemaal wel een beetje te schrijftaal. Vandaar 1 tomaat. Ook de acteurs leken er in het begin moeite mee te hebben, hoewel ik moet toegeven dat ze er na een minuut of 20 helemaal in zaten.
Het script zat goed in elkaar.
De muziek-en-dans intermezzos minder. Het leek er op of Dood Paard mooie beelden in het hoofd had, en die hoe dan ook in deze voorstelling moesten forceren. Het had zo kunnen zijn dat dit alles zou versterken, maar ik vond het tegenovergestelde. Vandaar de 2e tomaat.
Verder werd er sterk gespeeld en zakte de voorstelling niet in. De volgende van Dood Paard zal ik zeker weer bezoeken.

Een erg mooie voorstelling. De acteurs doen het echt goed, en de luchtige momenten die erin verwerkt zitten doen het stuk goed. Er komen erg veel toneelbeelden later in de voorstelling terug, in een net iets andere sfeer, wat de voorstelling goed tot een geheel maakt. Het enige wat ik misschien jammer vond, is het half recenter maken (praten over 1500 bruto) en de andere helft ouderwets laten (Zola noemen), maar dit zal wel een bewuste keuze geweest zijn. Erg onder de indruk van Jappe Claes, die eigenlijk heel relaxed en nonchalant Nina naar de afgrond drijft. Was ook onder de indruk van hoe anders Macha en Nina allebei met hetzelfde probleem omgaan, namelijk onbeantwoorde liefde, kwam heel erg mooi naar voren.

Het was duidelijk te zien dat het een bewerking was van een film, door de blackouts waarin mensen snel naar een andere positie gingen om daarna verder te gaan. Ik vond het een sterk script, maar vraag me wel af of deze voorstelling niet beter in de kleine zaal had kunnen spelen. Ik denk dat een intiemere sfeer de voorstelling goed zou doen. Ook onder de indruk van de acteurs!