Dit zijn nu toch echt De Nieuwe Kleren Van De Keizer. Alles ziet er prachtig uit, mooi licht, schitterend decor (gewei), Marleen Scholten doet haar best, maar daar heb je nog geen goede voorstelling mee. Wat een schrikbarend platte teksten, wat een soap-gehalte, dit ‘stuk’ wat maar geen stuk wil worden. Alles wordt uitgespeeld (en soms zelfs tenenkrommend slecht), alles wordt benoemd, alles wordt uitgelegd. Gewoon vervelend, en ook minstens drie kwartier te lang. Wat een onderschatting van je publiek. Diep ademhalen en gauw opnieuw beginnen met een echt stuk, monsieur Tanghe.

Wat een bijzondere en intense voorstelling is dit! Ondanks het schijnbaar trage ritme van het stuk vliegen de uren voorbij terwijl je ademloos toekijkt naar dit ongelooflijke verhaal. Zowel het decor als de kostuums zien er prachtig en indrukwekkend goed verzorgd en bedacht uit. Het betoverende licht geeft hier nog eens een extra dimensie aan. Het allerbijzonderste is echter het spel van de acteurs. Zelden een voorstelling gezien waar de acteurs zich zo vol overgave en passie opgingen in hun rol. Bewonderenswaardig hoe zij dit breekbare verhaal zo geconcentreerd en tegelijkertijd gedreven neerzetten. Veel lof voor de regisseur Dirk Tanghe die met zijn sprekende veelzeggende beelden mij heel diep weet te raken. Een voorstelling om stil van te worden!

Het decor was echt prachtig, echt heel erg mooi en heb ik met plezier naar gekeken. Alleen was ik niet zo heel erg gecharmeerd van de rest van het stuk. In een enorm laag tempo wordt monoloog na monoloog gehouden. Er zaten wel degelijk erg mooie momenten in, maar doordat de rest gewoon niet boeiend was, was het moeilijk om daar nog van te genieten.

Een groot verhaal klein gemaakt. Overdadig zwijgende acteurs, op het irritante af. Gefrut met blokjes klei moet, opgepompt door luide slagwerkmuziek creatieve grootsheid verbeelden. Achter elkaar aanhollen met weidse armgebaren een gepassioneerde affaire. Het beroep op de aanvullende fantasie van de toeschouwer is erg groot. De aankleding van de zaal is prachtig. De zitbankjes een ramp.

onthou de volgende naam MARLEEN SCHOLTEN!!!!!! wat een actrice!! dat wordt 1 van de grote dames op het toneel. Ze speelt in deze voorstelling van Dirk Tanghe onwaarschijnlijk mooi, dit is ook mogelijk dank zij de andere acteurs die zeker niet onverdienstelijk zijn met name Bas Keizer als Rodin is een man waar je spontaan voor valt zo dierlijk en lief of grof hij Rodin ‘schetst’ De voorstelling liet een diepe indruk achter, niet door de tekst en het stuk want dat is bij vlagen niet erg best, Jeroen van Venrooij leek zijn tekst kwijt te zijn en speelde als een karikatuur van zich zelf wat niet bij droeg tot de helderheid van het stuk.De sfeer van deze voorstelling is overheerlijk. Zoals altijd in Tanghe’s voorstellingen is de muziek keuze geweldig. Het dekor is bijna een lokatie en erg mooi maar ook bij deze voorstelling van Dirk Tanghe de voorstelling gemaakt door de ingetogen ‘magische lichtdramaturgie’ De voorstelling ontstijgt door het licht alle mij bekende typeringen van theater en hangt tussen film en toneel. Het slotbeeld is van een durf en heldere keuze die je maar zelden ziet in het theater. De ziel van Camille (en dus Marleen Scholte) wordt voor de rest van je leven in je hersens gebrand

Het monumentale ontroert niet. Ontroerend vond ik in deze voorstelling maar twee momenten: de monoloog van Elisa Beuger als Louise Claudel (haar monoloog als Rose vond ik nog te dun), en Lieke Rosa Altink als Moeder Claudel, wanneer ze de brief ondertekent waarmee ze haar dochter het gesticht in stuurt.
Monumentaal - in de positieve zin - vond ik het even krachtige als laconieke spel van Marleen Scholten (Camille) en op de goede momenten ook dat van Bas Keijzer (Rodin).
Monumentaal vond ik ook de algehele stemming van dit stuk. Uiteraard past dat bij Rodin en zijn werk. De breuk die Claudel daarmee maakt vond ik echter nog te weinig tastbaar, daar bleef ik op wachten - maar het niveau dat in het eerste derde deel van het stuk heerste, kwam niet meer terug.
Hoewel wat onevenwichtig van structuur dus, vond ik dit een prachtstuk, dat zich de komende weken ongetwijfeld nog verder ontwikkelen zal. Dat wil ik zien.