De tiende van André Manuel is weer prima. Deze try-out maakt wel duidelijk dat de grapdichtheid is toegenomen. En, hoewel de aankleding van toneel en caberetier aanvankelijk wat uitbundiger lijkt dan gebruikelijk, is “Burger” van ouderwetse AM-kwaliteit: grappen die droevig stemmen, commentaar voor de nodige AH-erlebnisse, redeneringen die een frisse kijk opleveren.
Kortom: gisterenavond bedacht ik in Pepijn: bij Andre Manuel moet je zijn.

Ook later op de avond kan een lichte lunch smaken. Het recept is: eet uw John Denver luchtig en tongue in the cheek. Dat vergt wat acrobatiek waar de vier vrouwen op het podium - die een fanclubje van de zanger neerzetten - in slagen. Vriendelijke spot over de saaie ster en iets te enthousiast fandom, maar in ieder geval grappig en goed gezongen.

Een smakelijk tussendoortje, zou ik zeggen.

Een variant op een oeroud basisidee: twee zeer oude vrijsters die ook nog zusters zijn, op een verder onbewoond eiland. Daar hoort nog iets bij: in dit geval een uit zee aanspoelende jongeman.

Het gaat zoals dat hoort te gaan. Het wankele evenwicht wordt verstoord, de spanningen lopen op, de zaken lopen steeds verder uit de hand maar uiteindelijk trekken de dames aan het langste eind.

Vooral Lies Visschedijk en Ilse Warringa maken er een onderhoudend en vermakelijk half uurtje van.

Van Houts en De Ket ( versterkt met Manou Kersting), leveren als vertegenwoordigers van het serieuze toneel, slag met hun alter ego’s - drie circusartiesten. Het levert veel grappen, grollen en vondsten op plus veel geslaagde tekstfragmenten.

Wat we zagen zou best eens een heel goeie productie voor de zaal kunnen worden. Nu, op de Parade, is het nog erg veel los zand of aardiger gezegd een losse verzameling edelsteentjes.

“Live” - zo heet-ie en dat is het. En zeer levendig en beweeglijk is Ellen ten Damme ook. Een show die De Parade overstijgt, door een dame die barst van energie, charme en muzikaliteit. En mooi is zij ook trouwens (vonden de drie vrouwen en twee mannen van ons gezelschap).

Behalve de potpourri van duitstalige gouwe ouwen uit haar vorige show, allemaal prima “eigen” en afwisselend heftig and ballad-achtig engelstalig werk.

Dus zo vlug mogelijk weer zien, deze prettig onhollandse actrice/zangeres, namen we ons na de drie kwartier voor.

“13 rijen” is het synergetisch effect van maatschapij discordia en ‘t barre land. Gezamenlijk werken ze in de toneelschuur aan een tour de force. Vorige week Perec, volgende week “umsonst”en deze week ( althans gisterenavond) “der narr” van botho strausz.

Vijftien ( of zijn het er twintig?) verhalen, of beter gezegd een samenstel van tal van fragmenten van verhalen, die zich in hotel “confidence” afspelen. Min of meer als houvast voor de toeschouwer staan in dit stuk de schijfster Sylvia Kessel en de kleine uitgever Zacharias Werner. Maar eigenlijk zijn al die ingewikkelde karakters, de complexe taal, de vele misverstanden, de verwarring, de dubbelzinnigheid en de onoverzichtelijkheid de getoonde thema’s. Het lijkt het leven zelf wel.

Ook deze gigantische klus klaren ‘t Barre Land c.a. met verve. Ze bewijzen het: theater is topsport (soms). Fascinerend, boeiend en slopend.

Met als verzuchting van dit lid van het publiek: het is ook slopend voor wie van half negen tot elf uur, zittend op de ongemakkelijke stoeltjes van de tribune, greep wil krijgen en houden op de wir-war van wat hij of zij hoort en ziet.

Een man en vrouw verbreken een relatie en de vrouw start met een ander. Da’s niet wereldschokkend.

De vormgeving is ongewoner en interessanter. Een fraaie installatie voor video, een volumineuze bariton en een orkaan aan guitaargeluid. Elk voor zich bijzonder. Een zwijgzame, sensuele en wat indolente Janni Goslinga als de begeerde vrouw domineert het brede scherm. Haar nieuwe bruisende liefde komt tot leven met 120 decibel elektrische guitaarmuziek (Wiek Hijmans). De afgedankte minnaar via de vooral sombere, schurende, zij het vaak ook zeer luide zang (Romain Bisschoff).

Dit uurtje Crossroads is boeiend. Maar om nou te zeggen dat dit een volmaakt geslaagde theatrale vormgeving is, zou overdreven zijn. Daarvoor zijn de samenstellende elementen bijvoorbeeld nog te weinig een eenheid. En is de engels-duitse tekst ook een beetje te pretentieus, vrees ik.

Of/niet is een beetje Pinter en veel Ayckbourn. Vooral kluchtig. Het is de vraag of “of/niet” kenmerkend is voor tg Stan. Twee paren met snedige teksten doen een spel over overspel terwijl ze proberen zich krampachtig van de dreigende realiteit af te schermen. Mij dunkt dat de bij Stan gebruikelijke (en door mij zo gewaardeerde) scherpe kantjes, dit keer teveel van nat karton zijn.

Maar daar staat wel veel theatraal genot tegenover. De nuttige kaalheid van het toneel, de slimme fusie van de verschillende oorspronkelijke toneelstukken (tekstueel, plastic zakjes) en vooral, vooral het gedemonstreerde vakman/vakvrouwschap.

Greg ( Frank Vercruysse), Ginny (Sara de Roo), Philip (Damiaan de Schrijver) en Sheila (de hoogzwangere Jolente de Keersmaeker als schoonmoeder!) worden in de loop van twee uur toneel onweerstaanbaar geestig en geestrijk - en dat is niet de verdienste van Ayckbourn. Tempo, gebaren, mimiek - geweldig. Ook betrekkelijk flauw materiaal oogt en klinkt bij deze acteurs meesterlijk.

Dus, alweer, een heel mooie toneelervaring met Stan. Hoewel, wat mij betreft zie ik snel een nieuw “Vraagzucht”.

Acht mislukkende levens, een paar doden en “een café, een damestoilet, een exhibitionist, een huwelijk, een begrafenis”. Drie jaren geleden (21/6/03) maakte mijn favoriete regisseur Luk Perceval er een voor mij ondoordringbaar stuk van. Wat dat betreft doet Maaike van Langen en de jonge cast het nu een stuk beter. De personages zijn soms wel iets te schematisch, maar het enthousiasme en de snijdende tekst maakten alles goed. Het was weer anderhalf uur prettig toeven aan de Kloveniersburgwal 50. Hoewel de auteur Marius von Mayenburg er natuurlijk alles aan heeft gedaan om je duidelijk te maken dat je elke hoop op een betere mens kunt laten varen.

Top!

Floortje en DAD kunnen me nog meer vertellen, maar dit is een prachtproductie.

Misschien komt dat door Cassavetes. Hoewel deze Myrtle toch niet zo absoluut in waarheid wil leven als zijn Gene Rowlands. Misschien komt het ook omdat IvH zijn topvorm (eindelijk) heeft gevonden. Dat lijkt me waarschijnlijker, omdat het geheel én ongelofelijk ingenieus in elkaar is gestoken en toch glashelder blijft. Of misschien heeft het te maken met de omstandigheid dat de sterspelers van twee grote gezelschappen samen spelen, want mét of zonder Elsie de Brauw maakt wel verschil. Of misschien is het alleen onze perceptie vanwege ónze keuze er in de “kleine zaal” met onze snufferds bovenop te gaan zitten. Daardoor zagen we in ieder geval dat Hadewych Minis (die sowieso sinds “Fort Europa” bij ons een streepje voor heeft) veel meer brengt dan “irritant bloot” (citaat medemooser DAD) en dat Jacob Derwig de perfecte, geestige en genuanceerde cynicus Maurice was.

Dit is klasse.