Fin de Saison/Debut de Saison (2006)

“13 rijen” is het synergetisch effect van maatschapij discordia en ‘t barre land. Gezamenlijk werken ze in de toneelschuur aan een tour de force. Vorige week Perec, volgende week “umsonst”en deze week ( althans gisterenavond) “der narr” van botho strausz.

Vijftien ( of zijn het er twintig?) verhalen, of beter gezegd een samenstel van tal van fragmenten van verhalen, die zich in hotel “confidence” afspelen. Min of meer als houvast voor de toeschouwer staan in dit stuk de schijfster Sylvia Kessel en de kleine uitgever Zacharias Werner. Maar eigenlijk zijn al die ingewikkelde karakters, de complexe taal, de vele misverstanden, de verwarring, de dubbelzinnigheid en de onoverzichtelijkheid de getoonde thema’s. Het lijkt het leven zelf wel.

Ook deze gigantische klus klaren ‘t Barre Land c.a. met verve. Ze bewijzen het: theater is topsport (soms). Fascinerend, boeiend en slopend.

Met als verzuchting van dit lid van het publiek: het is ook slopend voor wie van half negen tot elf uur, zittend op de ongemakkelijke stoeltjes van de tribune, greep wil krijgen en houden op de wir-war van wat hij of zij hoort en ziet.

Mooie avond in Haarlem met een duizelingwekkende variëteit aan oud en nieuw repertoire van beide groepen. Ladderact is nog steeds hilarisch, Matthias de Koning in ‘Pick-up’ van Rijnders een ontdekking, Woyzeck is nog steeds onbegrijpelijk en dat verhaal van Martijn Nieuwerf over dat brommertje moet nodig worden afgemaakt.
Andere observaties van deze avond: er zijn duidelijk verschillende kampen met betrekking tot het juiste recept voor Venkelsoep; Jan Ritsema is iemand met wie je spreekt op de herentoiletten; de treinverbinding Haarlem-Amsterdam in de late avond laat te wensen over.

Gezellig! Maatschappij Discordia, ‘t Barre Land en gasten staan 3 weken in de Toneelschuur in Haarlem en doen van alles. Vanavond l’Histoire du Theatre, een soort De Vere, maar dan dus ver weg. Ik was voor het eerst in de nieuwe Schuur en die is echt enorm mooi en groot en modern maar ook weinig sfeervol. Het deert totaal niet want eenmaal in de zaal betreed je het Discordia/ ‘t Barre Land universum en is alles precies zoals vroeger. Met na afloop backstage zelfgemaakte soep en de mogelijkheid om met de acteurs over de ingredienten te kletsen, wat ik dan ook doe. En ik denk aan Willeke Alberti en zing: “Ik mis die tijd van toen…” Want het voelde als een tijdreis. De avond had best wel langer mogen duren. Alleen de volgende keer geen Woyzeck, want daar begrijp ik dus helemaal niets van.

Moeilijke tekst man. Gelukkig is ‘t Barre Land altijd heel goed in moeilijke teksten. Maar af en toe raakten ze me toch even kwijt. Voor mij was deze Botho Strauss iets te ontoegankelijk. Wel knap van de acteurs hoe ze het gevecht met het stuk aangaan. Ik blijf Discordia en ‘t Barre Land en hun manier van spelen heel bijzonder vinden. Maureen Teeuwen vond ik echt heel erg goed. Waarom wint zij niet voortdurend Oscar’s?