Ik wilde wel eens zien wat Onze Jeugd nou was, omdat dit theater is waar jongeren wel voor warm lopen. Het viel niet tegen. Onze Jeugd is een goed geschreven (en goed vertaald) stuk dat op een realistische manier drie stadse jongeren die wat hangen, wat blowen en nogal eens in de problemen raken ten tonele voert. Realistisch en ook erg humoristisch is het in de eerste scènes tussen winner Johnny de Mol (Dennis) en loser Teun Kuilboer (Sander), maar dan komt Katja Schuurman (Kim) binnen. Zij SPEELT dat ze zenuwachtig is (trillende benen), zij SPEELT dat ze een accent heeft maar vergeet dat de helft van de tijd, ze SPEELT dat ze een rol in een toneelstuk speelt, maar ze is gewoon Katja Schuurman. Gevolg: de vaart verdwijnt uit het stuk en het spettert een stuk minder dan in het begin. Gelukkig zijn er na de pauze weer veel scènes waar ze niet in voor komt, waardoor mijn eindoordeel toch positief is. Bravo Teun en Johnny en wat we Katja wel kunnen nageven: zonder haar waren de zalen vast niet zo vol!

Dit is best vermakelijk. Het is echt een cursus Turks voor beginners. Aan de hand van verschillende hoofdstukken met titels als ‘Het ontbijt’ of ‘Cadeautjes voor Turken’ worden alle clichés over Turken behandeld. Tussendoor zijn er dans- en zingscènes, diashows etc. De beginscène waarin een van de actrices Nederlands spreekt met een zo enorm Turks accent dat je maar langzaam doorkrijgt dat het Nederlands is (winkelen bij Hemma, Cina en Bielokkr) is erg leuk. Maar goed, dat is het dan ook. Veel verder dan wat ervaringen vertellen, wat familiefoto’s laten zien en het volkslied vertalen gaat het niet. Het stuk wordt gespeeld door een Turkse actrice en een heel jong meisje: die doen dat best goed, op het toneel zitten verder nog hun moeders een beetje voor zich uit te staren. Wat daar de functie van is is mij niet duidelijk geworden. Kortom: best grappig, maar wel erg dunnetjes.

Hartstikke goede solo van Sanne Vogel. Ze switcht heel goed tussen een bitchy middelbare schoolmeisje met zeer herkenbare teksten over bacardi breezers en een veel ingetogener personage (is dit hetzelfde meisje?) dat vissen in haar hoofd heeft die haar steeds lastig vallen en die droomt (of is het echt) over een kind in haar buik. De film over de toekomst met dat kind is een prachtige onderbreking (en ook nog eens heel mooi gemaakt). Alles klopte in deze voorstelling.

Ik vond dit erg jammer. Waarom kiezen deze leuke jonge aanstormende acteurs zo’n warrige, moeilijke tekst als Licht van Gerardjan Rijnders? Wat moeten ze ermee? En wat moet het publiek ermee? Ik heb niet het idee dat dit een tekst is die nu nog relevantie heeft. Om de monoloog enigszins op te leuken lopen er ook nog 15 figuranten diepzinnig over het toneel heen. Wat dat toevoegt is mij totaal onduidelijk. Kies toch eens een fijn stuk dat ergens over gaat.

Hartstikke goede Romeo en Julia van jonge acteurs van de Wetten van Kepler. De tekst is teruggebracht tot een 100ste van de oorspronkelijke tekst. Het meeste wordt gespeeld in beweging en muziek. Dit sloeg erg goed aan bij het Lowlandspubliek. Mooi!

Ik moet toegeven dat ik na 10 minuten weg ben gegaan (net als vele andere bezoekers), dus over de rest van de voorstelling kan ik niet oordelen, maar dit was echt heel slecht. Oude krakers maken een voorstelling over oude krakers met muziek van zeer lage kwaliteit (en dat merkt het Lowlandspubliek maar al te goed). Of dit nog wat kan worden (premiere 28 sept), ik weet het niet…

Ik vond dit een erg geslaagde voorstelling. Het duurt even voor je erin komt, maar dan zit je er ook goed in, in de verhalen van vijf vreemde vogels uit Los Alamos en een talkradiohost. Een goede vondst om de personages om de beurt te laten bellen naar de radioshow en hun verhaal te laten vertellen. De vermenging van bandleden met acteurs werkt erg goed: ze passen goed bij elkaar. De muziek ondersteunt de actie ook heel goed (en andersom). Iedereen speelt op een mooie manier door elkaar heen. Fijn is dat de acteurs erg goed kunnen acteren en ook een beetje kunnen zingen/spelen en de bandleden erg goed kunnen spelen en ook een beetje acteren. Een voorstelling waar je je vrienden mee naar toe kunt nemen.

Echte Parade-voorstelling! Best grappig bedacht. In een Afrikaans land, waar de Dodo-birds aan de macht zijn proberen drie mannen te ontsnappen naar Nederland. Ze moeten eerst op Wenles om de Nederlandse gewoonten te leren kennen. Grappig zijn de momenten waarop de vogels hen bestormen. Verder wordt het al snel een beetje voorspelbaar en saai.

Het is heel simpel: de muziek van deze Kift-opera is prachtig en daar blijf je voor zitten. Het verhaal is onbegrijpelijk en blijft dat ook. Mochten ze nog een keer zoiets maken dan kan het echt prachtig worden met een begrijpelijk verhaal. (Ik begreep er met de folder ook niks van).

Dit was best wel een mooie voorstelling, gebaseerd op de Titaantjes. Je kunt zien dat ze hem op Terschelling gemaakt hebben: er hangen schilderingen van het landschap, op de muren hangen teksten uit Titaantjes etc. Het stuk wordt gespeeld door vier mannen: een daarvan blinkt echt uit (Paul van der Laan, bekend van Bambie, de bambie-invloeden zijn dan ook goed zichtbaar). De anderen acteren gewoon wat minder. Ondanks de krapte in het schuurtje (te veel kaartjes verkocht) en de veel te late aanvangstijd voor zo’n mooi tekststuk (23.30) heb ik er een goed gevoel aan over gehouden.