Dit is echt zo goed en leuk. Een hele dag theater, met tussendoor eten en drinken (ik vond de vele pauzes juist heel fijn!). Het geweldige verhaal van de Ilias in verschillende stijlen uitmuntend gespeeld met prachtige wisselende decors. We kregen discussies als ‘ik vond de blauwe scène het mooist’, ‘ik de gele’. Ook geweien voor de goede manier waarop alles door de mensen van de Appel geregeld is. Geen moment irritatie, alles loopt op rolletjes. De voorstelling is opnieuw verlengd (t/m oktober 2004), dus je kunt er nog heen.

Een leuk, vermakelijk stuk, maar wel een beetje rommelig. Er doen negen acteurs mee, dus er is gewoon heel veel gedoe op het toneel. De pubquiz waar het om draait is leuk gevonden, en ook echt spannend, je kunt lekker meedoen als publiek. Het is geen voorstelling waarvan je echt onder de indruk raakt (wat mij in het verleden bij Aluin wel is overkomen). Daarvoor is het niet strak genoeg geregisseerd en is het stuk ook niet genoeg van toepassing op Nederland. Het lukt Aluin niet, onder andere door de wirwar van accenten (zachte g’s, platte a’s, dikke l-en), om het Pub Quiz milieu echt geloofwaardig neer te zetten.

Lekker losse voorstelling met veel ideeën over de Stad. Korte verhaaltjes, grappige scènetjes, videobeelden en een diashow maken samen een leuke voorstelling, en dat dan ook nog eens gespeeld door mooie jonge mensen. Ik heb veel boeken gelezen en documentaires gezien die Jong Hollandia waarschijnlijk ook heeft gebruikt voor deze voorstelling. Wat mij opviel was dat deze groep het thema een stuk lichter opvat dan veel Urbane Theoretici, die alleen maar negatief zijn over commercialisering, globalisering etc. Ik vind de manier waarop Jong Hollandia het thema benaderd een stuk leuker en voor mij meer waarheidsgetrouw (Toch een tomaat voor de minder uitgewerkte en minder originele stukjes die er ook tussen zaten).

Ik was naar deze King Lear gegaan omdat ik de Romeo & Julia van de Wetten van Kepler vorig seizoen erg verfrissend vond. Dit keer was het allemaal wat muffer. Het duurde lang voor het op gang kwam. De eerste scènes waren heel erg schoolvoorstellingachtig (dat je jezelf erop betrapt geen woord te volgen van wat er gezegd wordt). Gelukkig wisten acteurs en regisseur in scènes met minder acteurs wel spanning te brengen, waardoor mijn aandacht er weer bij was. Gewei voor actrice Wendell Jaspers die in haar personage van de Nar het stuk, met behulp van Lear, Kent en Gloucester, weer vaart weet te geven. Gewei ook voor het toneelbeeld. Tomaten voor de twee zussen Goneril en Regan en de suffe zelf gezongen liedjes.

Grappige voorstelling van net afgestudeerden van de Amsterdamse theaterschool. Over de familiefietsenmakerij van Pit, en de wat vreemde relaties met zijn vrouw en zoon. Op een dag komt er een hulpje werken (Eefje) die zowaar een fiets verkoopt aan de klant (Joppe), manager van een kapperszaak die nog vaak terug zal komen. Goede, absurde tekst, speelstijl en regie. Leuke tussenmuziekjes, fijn decor. Gaat dat zien!

Echt een hele goede voorstelling. Perfecte tekst van Esther Gerritsen, goed spel van de drie acteurs. Grappig, spannend en het gaat echt ergens over.

Ik vond er niet zo veel van, vandaar een gewei en een tomaat. Best een aardig stuk, maar zo minimalistisch Noors dat je als publiek wel heel erg op afstand blijft van deze afstandelijke mensen. Mensen negeren elkaar, lezen een boek of een krantje en gaan maar weer eens op bed liggen. Communicatie, nee dus! Ja, zo is het leven, maar dit is vaak net zo saai als het leven zelf. De acteurs krijgen daardoor maar weinig kans om echt iets te laten zien. Eindconclusie: mwah… ik weet het niet zo goed…

Drie geweien en een tomaat, omdat van de twee uur die het duurde anderhalf heel fijn was, en een half uur een beetje saai en traag. Maria Kraakman is erg goed en gek als Elektra: zij trekt alle aandacht naar zich toe. Haar medespelers spelen allemaal wat vlakker. En in dat vierde half uur moeten zij het trekken, dat lukt minder goed. Marijke Schermer heeft wel een erg prettige bewerking van een klassiek stuk geschreven, waardoor het je echt raakt wat er gebeurt en, ook belangrijk, je blijft daardoor echt bij de les. De geluidseffectenn zijn soms erg toepasselijk, soms wat minder, maar al met al vond ik het een goede voorstelling. En een goede voorberieidng op Tantalus…

Dit is een goed voorbeeld van hoe je mensen die normaal niet van toneel houden het toch leuk kan laten vinden. Veel cabaretesk gepraat tegen het publiek, herkenbare figuren (Ronald McDonald, de teletubbies, Sint en Piet), inspelen op de actualiteit (Balkenende is tegen koninklijke satire) etc. Dat slaat aan en ik moet zeggen dat ik erg gelachen heb. Wat knap is is dat het verhaal van Faust waarop de voorstelling is gebaseerd hierdoor echt gaat leven. En dat de domheid en oppervlakkigheid van de moderne maatschappij (waar dus met dit soort theater op wordt ingespeeld) er ook weer flink van langs krijgt. Jammer dat de CKV-ers achterin en op het balkon het toch niet helemaal trekken en dat het NNT er daarom (?) voor heeft gekozen om het pianorecital van de laatste tien minuten alleen voor het echt geinteresseerde publiek te doen. Dat maakte het einde nogal chaotisch.

Juist dat het geen echt toneel was, maakte dat ik het erg leuk en bijzonder vond. Marcus Azzini verkent echt de grenzen van wat er met theater kan. Het publiek zit op krukjes in een grote spiegelruimte met een soort boxring in het midden. Het gaat inderdaad af en toe mis, want de popmedley van 12 minuten met lachtende danseresjes duurt echt te lang. Maar vanaf het moment dat hoofdrolspeler Stefan door iemand uit het publiek in het nieuw wordt gestoken, werd ik gefascineerd door zijn karakter. Het is zo’n groot contrast met presentator Victor, die met Duits accent de hele voorstelling grapjes maakt met het publiek (Hoe heet je? Petra. Wat een bijzondere naam!!) Om daar een serieuze, wanhopige, in identiteitscrisis verkerende Stefan tegenover te zetten vond ik fascinerend en knap.