Dit stuk werd mij door veel mensen aangeraden en ik snap geloof ik ook wel waarom. Je ziet eraan af dat het degelijk Theater is. De acteurs zijn goed en ze hebben het stuk gebaseerd op een klassieker (Woyzeck) en verweven met eigen teksten, liedjes, verkleedpartijen, dansen enzo. Op het schoolbord kun je de opzet van de voorstelling precies volgen. Het speelt zich naar goed Oerols gebruik af in een schuurtje, je zit in een soort cafe-opstelling en de acteurs lopen af en toe ook rond. Geweien dus voor de goede acteurs en de mooie ambiance, maar jammer genoeg wel een blikje voor het te vage verhaal.

Mijn leukste Oerol-voorstelling. Op het strand in Hoorn aan Zee staat een huisje op palen. De toeschouwers krijgen een uitklapkrukje en gaan ervoor zitten. Dan komen er allemaal mensen op gele laarzen uit de duinen. Er ligt een drenkeling in zee: die gaan ze -zeer voortvarend- redden. In het huisje wordt hij vertroeteld, maar ook uitgelachen. Ondertussen gaat de zon onder en wordt het zo mooi op het strand. Het verhaaltje dat zich vervolgens voor je neus afspeelt is grappig, maar ook triest en wreed. En het leukste: het is echt een verhaal met een begin , een eind en een clue. Dat is niet vaak zo bij locatievoorstellingen en dat maakt het voor mij nog zo veel leuker.

Dit was echt een soort slapsticktoneel, met heel veel poepgrappen en ook heel veel ‘echte’ poep op het toneel. Het verhaal, van Ronald Topor, was niet echt indrukwekkend, maar de acteurs (Joep Onderdelinden, Kees Hulst, Malou Gorter, Tjitske Reidinga en twee nieuwkomers waarvan ik de naam niet weet) maakten er een feestje van. Het decor was ook erg goed, met een ondergedeelte waar alle poepmisdaden plaatshadden en een bovengedeelte waar men de schijn probeerde op te houden. Leuk! (Maar wel heel goor, dus daar moet je van houden…)

Wat een prettige voorstelling! Ik was helemaal blij voor het publiek dat een kleinschalige voorstelling van een onbekend gezelschap bezocht en TOCH een heel leuke avond had. Complot is gedoken in het verhaal van Esmee van Eeghen, een femme fatale, die in de Tweede Wereldoorlog in het verzet zat in Friesland, maar een relatie kreeg met een Duitser. Zij en twee andere vrouwen, de echtgenote van haar verzetsleider en de vriendin die haar uiteindelijk verraadt, kijken in het stuk terug op hun levens, in de trant van: “Hoe ben jij ook weer gestorven?” Het is een hele mooie tekst, die ontroerend wordt gespeeld door de drie actrices.

Sinds twee jaar kijk ik elk jaar uit naar de nieuwe voorstelling van Bambie. Zij doen iets wat niemand anders doet. Ik weet niet of het woord mime nog salonfahig is, maar dit is een modern soort mime, waarbij de karakters ook echt goed uitgewerkt worden. Drie mannen in een keuken, ieder met zijn eigen ‘probleem’: één zeer agressief (de openingscène waarbij hij door de deur van de keuken heen valt zwaaiend met een enorme pollepel is erg hilarisch), één wil zich steeds verstoppen (hij ontwikkelt zich in de loop van de voorstelling tot een vampier), en één… tja wat deed hij er eigenlijk? Die gastspeler vond ik minder sterk dan vaste Bambiespelers Paul vd Laan en Jochem Stavenuiter. Verder een erg goede voorstelling. Theaterfestival?

Ik weet het niet zo goed met deze Carver voorstelling. Als je ze nog nooit gezien hebt is het misschien best heel leuk, maar omdat ik een enorme fan van deze acteurs ben weet ik dat ze zo veel meer kunnen. Het was teruggebracht tot vrij abstracte losse scènetjes, waarschijnlijk omdat ze weer eens wat anders wilden, maar ik vond die scènetjes gewoon niet zo interessant. Ik verveelde me zelfs een beetje. Natuurlijk wel een paar briljante vondsten, maar dat waren er voorheen zo veel meer.

Doe mij nog maar wat meer wijkgericht theater! Een heel mooie, intieme vertelvoorstelling. Twee Puerto-Ricaanse New Yorkers vertellen, spelen en zingen (in een mengsel van Spaans en Engels) een zeer simpel verhaal over een avond waarop de electriciteit uitvalt in New York en een van hen vader wordt. Drie musici begeleidden hen. Met als bonus nog een anti-oorlogspeech van de regisseuse.

Ik had nog nooit iets gezien van het Syndicaat, maar had er goede dingen over gehoord. Was dit even een missertje tussendoor? Het speelt in een discotheek. Er is dus steeds hippe muziek. Daarop dansen de acteurs (niet zo erg hip). Ook de kleding is zogenaamd hip, maar is toch echt niet mooi genoeg. De acteurs lijken niet echt op clubbende twintigers (behalve het paaldansende meisje in het wit misschien). Af en toe gaat de muziek wat zachter en dan komen er teksten, zoals bijvoorbeeld: Ik, ik zie je, godverdomme, jij misschien. Een uur later weet je nog niet wie die personages zijn. En een uur later interesseert het je ook allemaal helemaal niks meer. Snap ik er nou niks van?

Ik vind dit dus echt erg goed. Het is niet alleen toneel, het is ook videokunst en muziek. Hierom houd ik soms van opera. Daar heb je ook al die verschillende dingen. Guy Cassiers kan dat ook op het toneel en het voordeel t.o.v. opera is, dat het ook nog eens goede en interessante teksten en personages zijn. Ik had iets heel literairs en ontoegankelijks verwacht, maar het is erg goed te volgen: heel helder en MOOI. Wat werkt dat goed met grote hoofden van acteurs die op video gebeamd worden op een groot doek die praten met kleine lichamen die voor het doek staan. Veel geweien dus (ook voor de acteurs!!!). Het tomatenblikje is omdat het -zoals altijd- een half uur te lang duurde!

Let’s Dance is een voorstelling met een stuk of vijf ‘gewone’, volwassen acteurs en dansers en verder een heleboel jonge amateurspelers (plus een heel jong en zeer talentvol acteurtje van een jaar of 10). Het stuk is gebaseerd op films als Strictly Ballroom en gaat dus helemaal over professionele ballroom dancers. Alle jongeren zijn paren die op de trein staan te wachten om naar een grote internationale wedstrijd te gaan. Die trein komt uiteindelijk natuurlijk nooit opdagen. Loes Luca en Ferdi Jansen (beide erg goed!!) spelen de eigenaren van de dansschool. Ton Lutgerink is Loes Luca’s man die het ballroom dansen de rug toe heeft gekeurd, omdat hij ‘vrij’ wilde dansen. Ook de zoon van het echtpaar maakt deel uit van de groep wedstrijdparen en ook hij -hoe verrassend- kampt met de strikte regels die het dansen hem oplegt. Het is een heel aanstekelijk stuk met heel veel energie (dat komt vooral door de dans!). Het wordt in een prachtig decor in de -nog tot officieel OT-theater te verbouwen- Schiecentrale gespeeld en na afloop mag je zelf ook nog dansen. Dat allemaal maakt het een heel leuke avond. Jammer is alleen dat de teksten van het stuk van het niveau middelbare school toneelstuk zijn (“Ik voel me als glas, iedereen kijkt door me heen.”) Met name bij de jongeren, die minder goed kunnen acteren, stoort dat behoorlijk.