Minirecensies van Anna

Oh my god, it's a horse, Huis van Bourgondië (08/12/2009)

Anna — Fri, 11 Dec 2009 14:26:30 +0100

Nog een versie van Equus, maar dit maal flink bewerkt, ingekort en aangevuld. Het blijft een shockerend stuk, waarvan ik me nooit kan voorstellen dat je dat vrijwillig uitkiest om te spelen. De jonge spelers en regisseur hebben er wel iets moois van gemaakt. In het kleine Maastrichtse zaaltje werd ik meteen meegevoerd met de goed gespeelde personages. Het ziet er ook prima uit, in een eenvoudig maar doeltreffend decor en en de afwisseling tussen intense en nuchtere scenes is goed gedaan. De moeite waard!

Art. 137, Het Artikel (02/04/2009)

Anna — Thu, 02 Apr 2009 09:58:01 +0200

Ik ging me serieus afvragen of niet per ongeluk de verkeerde tekst was afgedrukt in het programmablad. Ik zag: drie licht absurde zwijgende scenes met mooie muziek, die gingen over leven en dood, angsten, de tijd die voorbij gaat, menselijke relaties. Niet onprettig om naar te kijken, als een soort beeldende kunst. Ik las: De voorstelling begint twee seconden na de oerknal en legt de frictie tussen wet en werkelijkheid bloot. ??? Ben ik de enige die dit niet begrijpt?

Waarom mannen troep verzamelen en vragen stellen die niemand kan beantwoorden, Albert van Andel (01/04/2009)

Anna — Thu, 02 Apr 2009 09:51:54 +0200

Deze voorstelling wint de prijs voor beste titel van het festival, maar helaas valt de voorstelling zelf tegen. Het idee is goed (monoloog van enigszins zonderlinge man in ruimte vol troep, waar hij Wallace & Gromitachtige machines van bouwt geïnspireerd door de wonderen van deze wereld), maar het lijkt erop dat de troep en de uitvindingen zo veel tijd in beslag hebben genomen dat de makers niet meer toe zijn gekomen aan een goed verhaal, een spannend personage etc. Daardoor blijf je er onaangedaan en licht verveeld naar kijken.

Wild Grrrl, ZEP (22/02/2001)

Anna — Thu, 21 Aug 2008 17:19:38 +0200

Prachtige voorstelling! Jammer dat Theater de Griffioen (op Uilenstede, ja het is een deprimerende omgeving, maar toch) niet wat meer moeite had gedaan wat CKV-ers of studenten binnen te slepen, want zo’n lege zaal is niet echt bevorderend voor de publieksparticpatie. Toch lukte het Monique Hoogmoed en Hadewych Minis (die inviel voor Ricky Koole) de zaal mee te laten giechelen als ze het publiek ingingen. Drie geweien voor Hadewych: ik had haar nog nooit gezien, maar wat een geweldige actrice. Ze kwam erg geloofwaardig over als de opgefokte, zestienjarige gang-bitch: ze kon geen moment stilzitten, terwijl Monique Hoogmoed toch een beetje te oud en rustig was. Maar al met al BRAVO, een jongerenvoorstelling die nog goed is ook.

Woyzeck, Alex d'Electrique (19/01/1999)

Anna — Thu, 21 Aug 2008 17:19:36 +0200

Woyzeck is een echt toneelstuk. Alex gaat er volledig mee aan de haal, maar het blijft goed. Een leuke voorstelling vond ik het. Wel doodeng: er vallen 15 messen uit de lucht (met de punt naar beneden.) Het blikje tomatenpuree is voor de twintig blikjes witte bonen in tomatensaus die een grote rol spelen.

Blaat, Dood Paard (10/12/1998)

Anna — Thu, 21 Aug 2008 17:17:53 +0200

Door dat fantastische studentenabonnement (drie voorstellingen in de Nes voor 15 gulden) toch maar weer eens naar theater geweest. Dood Paard maakte echter weer pijnlijk duidelijk waarom ik niet meer zo vaak ga. Wat een ramp, die voorstelling. Na 25 minuten gemurmel is het alweer pauze (20 minuten) en daarna komt dan nog een uur gezeur. Was het echt de bedoeling van de makers om zoveel mogelijk mensen de zaal uit te jagen? (Ik ben in ieder geval blij dat ik weg ben gelopen).

Weg!, Lieke Benders (09/07/2008)

Anna — Thu, 10 Jul 2008 13:12:59 +0200

Een heel mooie, kleine voorstelling over een ouder echtpaar dat nadenkt over ‘als de ander er niet meer is’: Weg! Gespeeld in een leegstaand winkelpand in Sittard tijdens Festival Zomerzone (van het Laagland). De twee ouderen, gespeeld door jonge Vlaamse acteurs, waarvan de jongen lijkt op Arjan Ederveen, doen een mooie choeografie voor rollators, ontbijten, doen de afwas, geven het plantje water en hangen de was op. Uit de muur die eerst vlak lijkt te zijn komen verrassend een tafel, een kastje, een schilderij, een raam en een deur tevoorschijn. De weinige teksten die gesproken worden gaan over dood gaan. Zo zegt de vrouw alle clichéteksten uit overlijdensadvertenties op (Van het concert des levens…) Mooi, ontroerend, perfect uitgevoerd.

Calvé vertelt, Wim Staessens (07/06/2008)

Anna — Tue, 10 Jun 2008 09:43:53 +0200

Altijd leuk, een voorstelling over een fabriek die gaat sluiten met échte arbeiders in de hoofdrollen. Het begint goed, met een busreisje waarbij je op je MP3speler anecdotes van Calvémedewerkers hoort. (Wel jammer dat de spelers niet goed stonden afgesteld waardoor we niet alles te horen kregen). Daarna gaat het mis. Het blijkt dat we het terrein niet op mogen. De brief die de maker hierover van Unilever heeft gekregen wordt maar liefst twee keer voorgelezen (waarom?) Een van de busreizigers maakt zich hier kwaad over en ontpopt zich tot verteller. Zijn verhaal bestaat uit wat willekeurige herinneringen. Vervolgens spelen drie huidige Calvémedewerkers een stukje uit de Kersentuin langs het water. Tot slot mogen we in een tent naar tvschermen kijken waarop we Staessens zien inbreken in de fabriek op zoek naar de pindakaas. Wat een mooie documentaire voorstelling had kunnen worden is zo verzand in los zand.

Sensazione, Laika/Time circus (07/06/2008)

Anna — Tue, 10 Jun 2008 09:37:28 +0200

Gezien op Festival Mooi Weer Spelen in Delft. Dit is een voorstelling die zich afspeelt op een kermis. Het publiek is kermisbezoeker en je mag dus in raden lopen (spannend!) en zweefmolens zitten, op een fietsje over een koord rijden etc. De kermisfamilie is, natuurlijk, wat vreemd en tijdens de acts in de tent wordt daarover verteld. Af en toe wordt ook wat haat en nijd tussen verschillende familieleden zichtbaar. Ik had daar meer van verwacht, zoals in Bingo van de Gebr. Flint jaren geleden. Nu bleef het allemaal nogal vaag en werd je niet echt meegesleept. Dat kwam misschien ook door het Vlaams, dat niet altijd goed te verstaan was. Op het eind hang je maar wat rond, je afvragend of je al weg mag.

Interieur, Mathias Mooij (29/05/2008)

Anna — Tue, 10 Jun 2008 09:31:21 +0200

Deze voorstelling speelde op locatie in Utrecht. De locatie is een braakliggend stukje stad. Dat ziet er niet echt mooi uit. Vervolgens heet het stuk Interieur en moeten we geloven dat de mensen die achter een soort matglazen lamellen zitten binnen zijn. Terwijl ze tussen gras en zand zitten. Het ene gewei is voor de zang: die is bij vlagen mooi. Maar van een spannend verhaal, mooie teksten of goed acteren is geen sprake. Jammer.