Tja jezus. Ik had hier wel wat meer van verwacht. Je denkt: “Ha Carver” en dat krijg je ook en niet meer. In plaats van iets echt speciaals en bijzonders te maken kiest carver voor de middenweg en dat is nooit goed. Helemaal ergelijk als dan het publiek om elke futiele spierbeweging van Rene van ‘t Hof keihard bulderde van ‘t lachen. En dan die teksten; waren die nou echt nodig? Ik dacht dat het een mime-groep was.

Sowieso een gewei voor het lef om deze loeimoeilijke tekst te doen en de manier waarop. TGA had het mischien beter a la ‘t Barre Land helemaal kunnen voorkauwen, maar als je er een beetje in kwam wordt het toch wel heel bijzonder allemaal, vier mooie actrices die in een prachtig licht op een prachtig decor hun tirades uitspuwen. Soms heel ontroerend (Sara de Boscherre) soms kwaad en overdonderend (Celia Nufaar en Marieke Heebink.) Maar ja, die tekst is echt naar en bovendien erg arrogant; Een beetje inzicht in de mythologische wereld is wel meegenomen. De mannenrollen waren trouwens ook behoorlijk nutteloos en bovendien niet erg goed gespeeld. Jammer. Oh ja: ik zag Pierre Bokma en Peter Oosthoek in de zaal zitten; ze dommelden ze steeds een beetje in. Lachen.

Nadat Rijnders met Macbeth sympathie opwekte voor kindermoordenaar Bokma, doet hij dat nu voor kindermoordenares Dottermans. Geintje natuurlijk, maar feit is dat de hele voorstelling lang getracht wordt een menselijke verklaring te vinden voor de gruweldaad op het eind en dat vind ik een prachtig gegeven. Het is de verdienste van Lanoye, Rijnders en Dottermans dat dit zo goed lukt. Met prachtig spel van de hele cast, met een mooie tekst. En hoe veel begrip je ook op kan brengen, toch draagt je maag om als Medea op het eind haar huisje binnen stapt en…Zoals De Cock (met c,o,c,k) zou zeggen: “Moord blijft moord. Alle omstandigheden in aanmerking genomen.”

Het plotseling niet doorgaan van ‘Mean Streets’ en een nieuw stuk zoeken, heeft Ivo van Hove en TGA volgens mij goed gedaan. ‘True Love’ is zijn meest spontane en zelfs gepassioneerde toneelstuk in jaren. De tekst is prachtig, zappend tussen emotioneel beladen, grof en wijs. Het decor is ook erg leuk, zeker als het op het eind door de acteurs volledig herbouwd wordt. Niemand kreeg de kans om ongemerkt weg te sneaken, hetgeen wel gebeurde na een, wat mij betreft, nu al klassieke taart-sex-scène met Roeland Fernhout in de hoofdrol. Erg goed spel van Jorre Vandenbussche, Maarten Claeyssens, Kees Hulst en Fernhout. Maar wat de fok zeur ik, iedereen speelde erg goed. Dankzij hen zullen veel van de scènes me nog lang bijblijven. Thans kwamen Pierre Bokma, Kitty Courbois en Catherine Keijl (!) nog even langs en liet Job Cohen in de meest cruciale en mooie scene zijn mobiel afgaan (gewei!)