Sowieso een gewei voor het lef om deze loeimoeilijke tekst te doen en de manier waarop. TGA had het mischien beter a la ‘t Barre Land helemaal kunnen voorkauwen, maar als je er een beetje in kwam wordt het toch wel heel bijzonder allemaal, vier mooie actrices die in een prachtig licht op een prachtig decor hun tirades uitspuwen. Soms heel ontroerend (Sara de Boscherre) soms kwaad en overdonderend (Celia Nufaar en Marieke Heebink.) Maar ja, die tekst is echt naar en bovendien erg arrogant; Een beetje inzicht in de mythologische wereld is wel meegenomen. De mannenrollen waren trouwens ook behoorlijk nutteloos en bovendien niet erg goed gespeeld. Jammer. Oh ja: ik zag Pierre Bokma en Peter Oosthoek in de zaal zitten; ze dommelden ze steeds een beetje in. Lachen.

Het toneelbeeld is schitterend, maar lijkt meer geschikt voor een prachtige dansvoorstelling van Jan Fabre dan voor een avondje acteren op de vierkante meter. Wat ongelukkig zitten eerst twee dames hun teksten te declameren, totdat Sarah de Bosschere opstaat en wat leven het stuk inblaast.
Hoewel de tekst lijkt te exploderen, komt de tekst nooit echt tot leven. Ook niet als de twee dames achter de (zichtbare) coulissen verdwijnen en een ‘rode’ dame op de grond haar tekst uitgromt, bijna spuwt. In het boek, dat ik vooraf geprobeerd had te lezen, kwam ik ook al niet verder dan pagina zeven. Er wordt veel in gedood en gesmoord, maar weinig blijkt achteraf te zijn beklijfd. Een jammerlijk mislukte poging. Voor de actrices een onmogelijke opgave.

Wat een ongelofelijke shit-voorstelling. Eigenlijk heeft het publiek dat het kon opbrengen het stuk uit te zitten enkele geweiën verdient. Het had allemaal weinig met toneel te maken. Vier dames hadden ieder een stuk tekst uit hun hoofd geleerd en declameerde dat met min of meer verve. Iedere interactie ontbrak. Gelukkig was er Sara de Bosschere die als enige heel fraai speelde dat ze in dit stuk geloofde.