Prachtig om te zien, goede acteurs, geweldige choreografie maar ik had alsmaar het gevoel dat ik het toch niet helemaal goed begreep. Was het echt maar een simpel verhaaltje over een meningsverschil rond een bepaalde manier van bidden of zaten er allerlei diepere lagen in de voorstelling die ik niet zag? Volgens Brook moeten de belangrijkste elementen van theater altijd orgineel en overwacht zijn maar hier werden alle cliche´s rond Afrika wel zo´n beetje gebruikt. Het riep wel verschillende associaties op, ik zag meteen die hele Franse hoofddoekjes discussie voor me. Vrij vage voorstelling, maar wel intrigerend. Mooie muziek ook.

Waarschijnlijk kun je inderdaad maar beter met niet te hoge verwachtingen gaan kijken want ik ging ook erg afwachtend naar het Transformatorhuis. Maar ik heb een hele leuke avond gehad. Geweldige muziek, fantastische band, soms hele mooie teksten en een stelletje goede acteurs maken samen een goede voorstelling. Af en toe iets te veel slapstick (dat op en neer geren over de speelvloer duurde soms echt wat te lang) maar verder weinig kritiek. Het duurt even voordat je doorhebt waar het nou over gaat maar uiteindelijk was het toch heel intrigerend. En Pierre Bokma is eindelijk eens niet meer zo heel erg Pierre Bokma maar hij is een verlepte schoolmeester die een heel dramatisch verhaal over de watersnoodramp vertelt (een gewei alleen al voor dat verhaal). Verwacht geen afgerond verhaaltje met een kop en een staart maar zie het als een spannend avontuur dat tot nadenken stemt, als een verzameling prachtig gechoreografeerde scenes en je zult beloond worden.

Beter dan het boek! En het is toch echt een goed boek, alleen soms een beetje wijdlopig maar dat is mooi ingedikt in dit stuk. Heel erg goed geacteerd en wat een goeie band was dat zeg! Toen ik binnenkwam schrok ik even van al die troep op het toneel maar binnen twee minuten zag je dat niet meer. Je ziet alleen die puber ronddwalen in een wereld die hij niet begrijpt. Knap hoe ze de aandacht van het publiek 2,5 uur vasthielden. De acteurs verkleedden zich op het toneel of ruimden kabels op maar dat ging allemaal heel organisch, het leidde niet af en ik had alleen maar oog voor die arme Vernon Little. Super!

Ivo van Hove wil met deze feeks IETS ZEGGEN! Ik ben er alleen nog niet achter wat dat dan is. Hij maakt grote gebaren, is lekker bezig met symboliek maar wat zijn boodschap nou precies is, is me niet duidelijk. Terwijl hij toch alles meeheeft om weer eens een topvoorstelling te maken is dat alweer niet helemaal gelukt. Hij heeft een stel fantastisch acteurs die geweldig spelen, het decor is heel effectief en zelfs Hafid Bouazza heeft zich ingehouden en de tekst van Shakespeare met respect behandeld (i.t.t. bij Othello). Maar het wil maar niet gaan zweven, het blijven allemaal karikaturen op dat toneel. Ware liefde aan het eind? Het zal wel. De feeks van het Grote Hooft was inderdaad veel geloofwaardiger, deze feeks is niet gewoon kattig maar rijp voor een inrichting. Het lijkt wel of Van Hove niet van vrouwen houdt, hij geeft er in elk geval een heel erg eendimensionaal beeld van. Goede voorstelling (gaat dat zien!) maar geen toppertje.

Door het boek heb ik me nooit heen kunnen worstelen, maar toch heb ik nu het gevoel dat ik de essentie ervan te pakken heb. Mooie voorstelling, goed gespeeld met net niet teveel pathos: Kees Hulst is de personificatie van burgerlijkheid. Heel effectief gebruik van decor en kostuums: twee ragebollen met een verjaardagsslinger en je zit in Indie en als Nettie Blanken haar stola om haar heupen knoopt is ze een inlandse weduwe. Tonje Langeveld is een ontdekking: nog nooit iemand zo geloofwaardig een meisje van 15 en een jongetje van 4 jaar zien spelen!

Prachtig! Een lang en ingewikkeld verhaal wordt doeltreffend en vooral heel mooooi verteld. OK, de karakters zijn nogal eendimensionaal maar het gaat toch vooral om het verhaal. En deze voorstelling bevatte een paar beelden die ik niet snel zal vergeten: die vlakte vol koepeltentjes waarbij het opeens ging waaien (zo effectief!). En ik hou niet van video op het toneel, maar hier was het heel bijzonder. Goed geacteerd ook, maar eigenlijk was alles goed.

Dat je met zo´n ontzettend oubollig stuk toch nog een leuke avond kunt hebben…. De tomaten zijn voor het stuk en voor degene die bedacht heeft om dit te gaan spelen. Een gewei voor Gijs Scholten van Asschat want hij is geweldig, hij wekt de indruk het ontzettend naar zijn zin te hebben op het toneel, hij speelt virtuoos. En de andere geweien zijn voor het decor, het licht en de kostuums want alles ziet er prachtig uit. Jammer van dat suffe verhaal.

Alles klopt hier: een klassiek stuk, goede acteurs die fantastisch acteren, alles ziet er prachtig uit en zelfs de muziek klopt. Evenwichtig ook: soms langzaam, soms snel, soms erg karikaturaal, dan weer naturalistisch, grappig en tragisch tegelijkertijd. De drie uur vlogen om! En er bleef zelfs iets over om over na te denken: was Invanov aan het einde nou wanhopig vanwege dat meisje of omdat de bruidsschat tegenviel? Mooi.

In het algemeen verlangen de hoofdpersonen van Tsjechov erg naar avontuur omdat ze zo´n saai en leeg leven hebben. Maar Olivier Provily neemt dat wel heel erg letterlijk: traaaag, zoo traag verloopt deze avond. Vooral voor de pauze gebeurt er erg weinig, het lijkt wel een hoorspel. Gelukkig is er de prachtige groene achterwand zodat er nog iets te zien valt. Het stuk duurt drie uur maar daar kan minstens een half uur af, volgens mij helpt sneller praten al een stuk, dan hoeven al die veelbetekenende stiltes er nog niet eens uit. En iets HARDER praten is ook geen overbodige luxe want dan lopen al die oudere mensen niet weg in de pauze. Met de acteurs is niet zoveel mis, Barry Atsma is een heel aantrekkelijke dokter en Hugo Koolschijn een heel irritante professor maar die kunnen het gebrek aan tempo ook niet goed maken. Het ziet er allemaal goed uit, de kostuums zijn prachtig maar die enorme sloomheid wekt een onoverkomelijke irritatie op.

Mooooooii!! Zooo mooi om te zien! Het stuk is niet zo bie, maar alles ziet er prachtig uit en er wordt super geacteerd. Waarom iemand uitgerekend dit stuk van Vondel wil spelen is mij een raadsel, maar als je het dan toch doet is dit wel een geweldige manier. Het decor is een Egyptisch paleis en harem in een, eenvoudig en toch schitterend. De kostuums en de belichting zijn geweldig en inventief, maar het allergeweldigst zijn toch wel Marisa van Eyle en Carine Crutzen. Wat een actrices! Het lukt ze om van die twee stereotypes twee hele echte vrouwen te maken. Met veel emoties, sensueel, verward en ook geslepen. En die verzen rollen van Marisa van Eyle´s lippen alsof het heel normaal taalgebruik is. Laat je niet afschrikken door het stoffige imago van Vondel, want dit is genieten. De tomaat is voor het stuk zelf, want dat is toch wel erg moralistisch.