Het idee om de introductiescène te laten plaats vinden in het theatercafé is origineel, maar duurt net te lang. In het begin dreigt het stuk een klucht te worden, met makkelijke grappen en platte opmerkingen. Maar na pakweg een half uur wordt het stuk naar een zeer hoog niveau gestuwd, vooral door het sublieme acteerwerk van Saskia Temming. Xander Straat speelt de rol van Petruchio met verve, zij het dat er weinig variatie in zijn stemgebruik zit, en hij vooral heftig acteert. Maar het werkt, en dat is waar het om draait in theater. De naaktscène is het keerpunt in het stuk, vanaf hier voel je dat er sprake is van echte liefde, en dat Katherina, de feeks, zich niet aan de man onderwerpt omdat ze gedomineerd wil worden, maar omdat ze het spel mee wil spelen, uit liefde.
Niets dan lof voor deze voorstelling, vooral omdat de eindmonoloog van Katherina gewoon gespeeld wordt zoals Shakespeare hem heeft geschreven, zonder ook maar iets te nuanceren of uit te leggen. Want als het stuk goed gespeeld wordt, hoef je niks uit te leggen, dan begrijp je waarom Katherina dit zegt.

Een voorstelling waar veel op aan te merken is. Om te beginnen de eerste scène die zich afspeelt in het café van het theater. Het idee om het publiek in verwarring te brengen en zich een moment te laten afvragen of het nou echt is of dat het al bij het stuk hoort is erg leuk, maar werkt natuurlijk niet als er vooraf een aantal lampen op gezet worden.
Verder zijn de grappen plat, flauw en makkelijk. Bijvoorbeeld het accent van de pianoleraar en de bijbehorende afro-pruik, of de kleermaker die als stereotype nicht wordt neergezet.
Toch spelen de acteurs wel met veel enthoussiasme (vooral Hortensio komt goed uit de verf), maar de energieke manier van spelen wordt veelal ingezet om te schreeuwen. Het valt meteen op dat Petruchio (evenals Katharina )een schorre stem heeft. Waarschijnlijk niet omdat het een koorbal is die een rol speelt, maar een acteur die al een maand lang de longen uit z’n lijf brult op het toneel van het Compagnietheater. Die schreeuwerigheid wordt je al snel zat.
Een groot contrast vormt het met de fragiele scène waarin Petruchio Katharina wast. Heerlijk om op die manier een tweetal kwetsbare acteurs op het podium te zien en tegelijkertijd te genieten van een doodstille zaal. Een scène die een groot deel van de voorstelling weer goed maakt.

Er werd goed gespeeld, maar wat een hoop flauwigheid, en wat een hopeloos ouderwets stuk. Dat wordt echt niet verholpen door een ontzettend ongeloofwaardige rel te schoppen voordat het stuk begint.

Dat het zou beginnen met een gevecht in de foyer was me al bekend, maar dat het zo overgeacteerd zou zijn had ik niet verwacht. Dat is dus al een reden voor een tomaat. Ook gaf het geen extra dimensie aan het stuk zelf. Catharina vond ik té feministisch, zelfverzekerd aan het begin. Het spel was wel goed, het stuk werd helder gebracht. Alleen jammer van de humor die af en toe te veel op dronkemanshumor leek. De ‘verkleedpartijen’ in het stuk waren wel fantastisch gedaan. De stiltes, oa tijdens de badscène, waren zeker nodig. Met name die rustpunten maakten het toch nog tot een goede voorstelling. Kort samengevat: (Té) veel slapstick, goed spel van de acteurs en mooie momenten van rust.

Ik had de flyer gelezen en stond al een tijdje in de foyer te wachten tot het daar zou beginnen. Leuke environmental ervaring, maar ik keek meer naar de toeschouwers om mij heen die het niet direct door hadden: “Is dit nou echt of gespeeld?”
Over de opvoering heb ik niks op te merken, het zat degelijk in elkaar. De acteurs waren zeer goed en hoe gestyleerd het personage ook was, toch geloofwaardig.
Petruchio vond ik het hele stuk minder, of het nou kwam door het schreeuwen of dat hij werd overstemd door het subtiele spel van Saskia Temmink.
De badscène, prachtig! Stiltes zeggen zoveel meer dan geschreeuw, gelukkig zaten er veel van dat soort momenten in.
Kortom een degelijke voorstelling.

Leuk begin in de foyer, verrassend zo’n vechtpartij vlak voor je voeten. Veel spelplezier, ook boven in de theaterzaal, maar toch…
We werden overspoeld met “toeters en bellen”; grapjes en trucjes van de regisseur. We dachten echt: een aardige amateurvoorstelling, een leuke avond, maar niet meer dan dat. Tot bijna aan het einde van de voorstelling een monoloog van Saskia Temmink je weer op scherp zet: de taal van Shakespeare: zo mooi, zo “eenvoudig” gebracht dat het een lust voor oog en oor was. Acteren op niveau!
Ergo: een gewei voor Saskia Temmink; een gewei voor de rest van de energieke cast die er ook niets aan kon doen dat de dubbeldubbelrollen soms erg op een vervelende vorm van kindertoneel begonnen te lijken en een tomaat voor de regisseur de ons inziens moet leren haar toeters en bellen thuis te laten en de tekst het werk te laten doen.

Hoeveel geweien, weet ik niet, hoeft ook niet!! (oh, moet toch, ok, dan)
Zomaar een donderdagavond komen we terecht in dit leuke theater (hadden op internet gezien iets over “de feeks, oh, ja, Shakespeare.”) bij dit bijzondere toneelgezelschap!
We mochten niet aan een tafel in de foyer plaatsnemen van één of andere ballerige student… hoezo… we mogen gaan zitten waar we willen, toch?? Bleek al gauw dat er iets broeide tussen die lawaaierige studentjes. Leuk begin van de avond, de toon was gezet.
Daarna was het echt ruim twee uur(!)genieten van doorgaans gloedvolle teksten, gezang (echt goede stemmen en zelfs niet onverdienselijk pianospel, doorspekt met heel veel humor). GEWELDIG! Vooral het enthousiasme van deze acteurs kwam echt goed over, vooral omdat je daar zo dicht op het toneel zit.
Chapeau!! Mensen van Het Groote Hoofd, eindelijk weer eens het volle pond voor die paar euro’s! Bedankt, we hebben een heerlijke, vrolijke en inspirerende avond gehad.