Ik heb ruim een maand gewacht met schrijven van deze recensie, ik wist het gewoon niet: alles aan deze voorstelling was aardig, maar niet bijzonder. Een voorspelbaar, achterhaald verhaal, met een enthousiaste jonge cast, die helaas totaal voorbij werd gespeeld door de oude rotten die ter ondersteuning aanwezig waren. Kostuums die veel weghadden van goedbedoelde schooltoneel samenraapsels en te lange stukken saai geregiseerde tekst. Gelukkig was er af en toe ruimte voor een “actiescene” om het publiek weer bij de les te halen. Renee Fokker, Theo Pont en Marieke Heebink delen een gewei. That’s it.

Een geheel andere voorstelling dan die we van toneelgroep Amsterdam gewend zijn. Niet de bekende gevestigde acteurs en actrices, maar een bijna geheel nieuwe lading acteurs en actrices. Aan de ene kant zorgt dit voor de nodige variatie op zijn tijd, maar tegelijkertijd zien we ook dat deze nieuwe lading zich nog niet kan meten aan de oude garde. Desalniettemin vind ik het persoonlijk wel aardig om eindelijke weer eens nieuwe gezichten op het toneel te zien. Verder is het de vraag in hoeverre het publiek zit te wachten op een sprookje uit de 19e eeuw met een bijzonder dunne plot. De actie was bij tijden Monty Python achtig en de metamorfose van het decor vond ik persoonlijk best leuk gevonden. Het is zeker niet de beste voorstelling van TGA die ik afgelopen jaren gezien heb, maar echt verveeld heb ik me zeker ook niet.

Een decor is pas geslaagd als het niet opvalt, zegt men dikwijls. Wel, dit valt op, het werkt zelfs op zenuwen. Niet in het minst omdat je je gedurende de voorstelling zit af te vragen wat het er komt bij doen, missen we de diepere betekenis of is het gewoon wat spielerei van de scenograaf die hij bij gelijk welk stuk had kunnen doen?Hetzelfde geldt voor de kostuums trouwens.De tekst werkt ook al niet mee. Zijn begin negentiende eeuw sprookjes op het toneel populair, tweehonderd jaar later ligt dat toch efkens anders. Akkoord, er zitten wel wat dubbele bodems in. En die dubbele bodems worden handig in deze voorstelling uitgespeeld. Maar hedendaagser wordt de tekst er nauwelijks door.
Ook het trage tempo is niet van deze tijd.
Voor een groot stuk wordt de voorstelling gered door Gunilla Verbeke. Ontwapenend, spontaan, naturel, de graaf wordt er pas op het einde verliefd op, wij van in het begin. Jammer dat Benjamin De Wit, de eigenlijke hoofdrol, hier geen tegengewicht kan geven. Hij speelt alsof hij effe een klus aan het klaren is.
Er zitten voorts nogal wat beginnende acteurs in deze productie en dat is er aan te zien. Tg Amsterdam’s oude garde speelt ze zo van de planken.
Toch beleefden we een leuke avond. Toch blijft de voorstelling hangen. Ligt het aan de acteursregie? Het spelplezier dat er bij de meesten afdruipt? Het kinderlijk vertederende? Het amusante? Laat het ons aan het vakmansschap van Gerardjan Rijnders wijten. Wat hij ook doet, vervelend of banaal is het nooit.

Onvoorwaardelijk verliefd.
In de Stadsschouwburg van Amsterdam speelt Toneelgroep Amsterdam “Keetje van Heilbron”, geschreven door de Duitse toneelschrijver Heinrich von Kleist. De regie is in handen van Gerardjan Rijnders.
De voorstelling draait om Keetje die smoorverliefd wordt op Graaf van Straal. Zij besluit hem overal te volgen en is er geheel van overtuigd dat de graaf wel weet, waarom zij zoveel van hem houdt. Pas aan het einde realiseert de graaf zich dat Keetje inderdaad de ware is voor hem; zij droomden dezelfde droom.
De opvoering van dit ‘sprookje’ is grappig en vermakelijk; de ridders springen en huppelen over het toneel en de keizer doet uitspraken als “Öh, hemeltje!”.
De personages worden vol overgave vertolkt; vooral de gravin, moeder van Van Straal en Kunnigunde, Keetjes rivaal in de strijd om de liefde van de graaf, worden met verve gespeeld. Het decor en de kostuums zijn bijzonder en heel origineel.
De voorstelling boeide mij van begin tot eind: een aanrader!

Een overwinnende liefde. De voorstelling van Keetje van Heilbron gespeeld door Toneelgroep Amsterdam was voor mij een groot succes. De gastregisseur Gerardjan Rijnders staat er bekend om het werk van Heinrich von Kleist op het toneel te zetten. Hij was tot 2001 verbonden aan Toneelgroep Amsterdam als artistiek leider en is er sindsdien gastregisseur. De voorstelling was echt heel erg leuk,maar dat komt natuurlijk ook omdat ik het verhaal leuk vond. Het ging over een meisje die de man van haar dromen ontmoet, en hem besluit te volgen, echter tegen zijn zin. Ze moet door heel wat avonturen heen voor zij de Graaf von Straal kan laten beseffen dat zij de ware voor hem is. Toneelgroep Amsterdam heeft het stuk niet alleen simpel, maar ook komisch en poëtisch naar voren gebracht. Simpel in de zin van het decor, het was een heel eenvoudig decor. Het was tegelijkertijd boeiend, maar ook ontroerend. Ik heb echt heel veel van deze voorstelling genoten en ik vind dat toneelgroep Amsterdam er echt iets leuks van gemaakt heeft, de personages werden echt goed geïnterpreteerd en het verhaal was heel duidelijk.

‘Keetje van Heilbron’ begon met een achterstand, dat moet gezegd worden, het genre spreekt mij namelijk niet echt aan: een romantisch melodrama, met vleugje mysteriespel; een soort rederijkersstuk, ofschoon daterend uit de laat 18e eeuw. Kleine Keetje in een grote schouwburg? Gaat dat wel goed? Mijn nieuwsgierigheid naar de bewerking en vormgeving door TGA was echter gewekt…

Na een half uur was de moed mij in de schoenen gezonken; het stuk boeide totaal niet. De vorm – moderne kostuums, eenvoudig maar ‘slim’ decor, licht en geluid - nuanceerde de melodramatische inhoud, dat was zeker een goede keuze, maar de inhoud was nogal springerig, soms moeilijk te volgen en als je het volgde eigenlijk niet zo heel erg interessant.

Toen kwam de wending. Het spel werd vlotter, de rollen leuker, en het verrassende gebruik van het decor wist mij plots toch mee te voeren. Wat volgde was een dik anderhalf uur met een aantal mooie momenten: de brandscène, de overtocht door een rivier en de speelse liefdesscène tussen Keetje en graaf Bliksem. Ook noch een paar stevige lachmomenten: de schoonmoeder en de keizer.

Toch zijn het uiteindelijk geïsoleerde hoogtepunten. Het serieuze-, romantische- en mystieke element, alledrie aanwezig in ‘Keetje’, bleven voor mijn gevoel te gescheiden van elkaar, waardoor het geheel niet echt ‘rotsvast’ leek te staan.

Sloom, tergend sloom. Te veel kinderen die doelloos heen en weer rennen op een voor hun duidelijk nog veel te groot podium en die stemloos veel te slecht praten voor een grote zaal. De (met meer dan respect) oude garde redt zich best, met Marieke Heebink als uitschieter (lekker lelijk!). Maar dus sloom, tergend sloom. Gaap! En met dit mannelijk naakt hou je helemaal niemand meer wakker hoor, Gerardjan!