In een afgeladen kleine zaal van Theater Kikker zag ik Brabants voor Beginners. De acteurs hebben een aantal situaties en verhalen voorbereid waarin ze zich Brabants voelen, zo melden ze ons bij aanvang. Op een allerkneuterigste manier worden er allerlei melige scènes gespeeld en uitgebeeld die ons als publiek in de wereld van de Brabander moeten trekken. Ik zelf als nuchtere Groninger, kan er maar moeilijk in meekomen, maar tijdens het stuk worden er gezegdes, alternatieve spellingen en wetenswaardigheden over brabanders geprojecteerd op het achterdoek. Die projecties bieden reflectie op de scènes en door de combinatie begin ik te begrijpen wat de zuiderlingen bezielt zich zo te gedragen. Bovendien wordt de voorstelling gaandeweg steeds persoonlijker. Zo begin ik toch iets te begrijpen van het stereotype waar wij in het hoge noorden niets van moeten weten en, sterker nog, beginnen het echte mensen te worden. Door de combinatie van stukjes, projectie, muziek en verkleedpartijen is het misschien allemaal wat aan de conceptuele kant en moet ik erg veel werk verzetten om het bijelkaar te krijgen, maar ik heb toch het idee dat ik nu meer weet van het leven onder de rivieren…

Een groot beeldscherm met daarop vermeende feitelijkheden over Brabanders was eigenlijk de enige constante factor in deze soms ontoegankelijke en over het algemeen nogal rommelige montagevoorstelling. Dat de teksten op het scherm grappig waren was fijn en ook verrassend, want de rest van de voorstelling voelde onsamenhangend, vaak flauw en ging te lang door in haar afzonderlijke scènes. Het expres-kneuterige van de Bonte Avond die ze proberen te imiteren was de ultieme manier om de voorstelling verder te saboteren. Er is een reden waarom we niet naar kneuterige voorstellingen willen kijken en dat verandert niet als het expres kneuterig is. ‘Brabants’ was zonde van een goed idee.

Ik heb iets moois gezien! Ik ben er vol van. En ik denk niet alleen omdat ik een Brabo ben. Ik heb echte mensen gezien op toneel en dat is bijzonder. Heel kwetsbaar hebben Harm van Geel, Ton Heijligers en Wilma van der Heijden zichzelf binnenstebuiten gekeerd. Een intieme kijk in het leven van deze drie mensen en hun verhouding tot de moederprovincie. Ik zag de dood, een eerste kus en meneer pastoor. Verpakt in een pittige cursus brabants. En wat was het grappig!

Mooie, intieme voorstelling over wat het betekent op te groeien in Brabant en daar wel of juist niet weg te gaan. Carnaval wordt op de hak genomen, ontroerende dagboekfragmenten voorgelezen en het lukt de voorstelling om ook niet-Brabanders aan te spreken. Meer van tg Ine graag.

De titel suggereert een soort cursus, iets dat inzicht verschaft in Brabanders of de Brabantse cultuur maar niets van dit alles. Er worden een aantal clichés op elkaar gestapeld met een gek hoedje erop en dat is het dan. We leren wel veel over de puberprobleempjes van de acteurs maar die zijn niet interessant genoeg om lang te boeien. De makers hebben “Brabants” en “mijn eigen jeugd” met elkaar verward. Ze hebben zich nog geprobeerd in te dekken door in de flyer naar een “bonte avond” te verwijzen, maar zelfs in mijn jeugd waren de bonte avonden van een stuk hoger niveau dan dit. Alleen als er gezongen werd was het nog een beetje te pruimen, verder was het tenenkrommend.