Ik vond dit een zeer matig stuk.
Er is kennelijk iets mis met mij, want ik lees hier en op de recensiemuur in het theater vooral veel lovends met name over het acteren, maar ik vond het acteren juist erg tegenvallen.
Ik vond Katja Herbers mooi en Jappe Claes vaak goed, maar ook vaak niet, maar verder, mwah.
Er was iemand met zo’n vervelende saaie eentonige stem en dat is dan een Naam? (Blij dat het de mijne niet is).
Gewei voor Katja en voor haar lef (o.a. het rennen en in de schuim duiken) en het decor. Dat vond ik grandioos.
Er was wel af en toe een mooi moment tussen 2 acteurs of een mooie scene, maar het was vooral zo erg Toneel. Weinig geloofwaardig.
Wat wèl erg leuk was, was het feestje na afloop (laatste voorstelling) met lekkere hapjes en acteurs die Bob Dylan zongen en harmonica speelden, met als hoogtepunt Rick de Leeuw, die gedeeltelijk a capella en zonder microfoon ‘Just like a woman’ in de Nederlandse vertaling zong.
Uiteindelijk dus toch een mooie avond.

Prachtig, prachtig, prachtig.
Het ziet er om te beginnen prachtig uit. De eenzame weg van het speelvlak is niet alleen een weg maar is ook een landschap en een villa en alle andere dingen die je er maar in wil zien. Door de belichting lijken de acteurs soms te zweven tegen die donkere achterwand, dat maakt het heel bijzonder en het golvende vlak zorgt er ook voor dat de acteurs letterlijk lopen te zwoegen op hun rol.

De tekst is prachtig en dan interesseert het me eigenlijk helemaal niet hoeveel er van Schnitzler is en hoeveel van Kleijn en/of Boermans.

En de acteurs zijn natuurlijk prachtig, maar inderdaad: wat wil je met die namen. Ik ga niemand noemen want ze waren allemaal geweldig. Die ene tomaat is vanwege de slechte verstaanbaarheid af en toe. Ik weet niet of het aan de akoustiek lag, aan de enorme hoeveelheid tekst, aan het af en toe te hoge tempo of aan het stemgebruik van vooral Jappe Claes en Gene Bervoets maar soms verstond ik hen gewoon niet. En dat is jammer want van deze tekst wilde ik eigenlijk niks missen.

En inderdaad: de toevoeging “een stuk over de BabyBoomGeneratie” is overdreven en ook niet echt waar. Maar verder is het prachtig!

Allen die me hier voorgingen zongen uitbundig de lof over het speelvak - dat hier een kaarsrecht, bergachtig parcours voor de spelers is geworden - over de geslaagde ombouw van de Verlichtingsscepticus Schnitzler tot Babyboom criticaster en de fantastische acteursprestaties. Drie uur lang top toneel dus. Echt?

Het waarom van het 'snelweg-lint', de 'skatebaan' is mij niet erg duidelijk geworden. Alhoewel ik moet toegeven dat de dromerigheid en zelfmoord van 'Johanna' er daardoor wel goed uitkwamen. Op zich ook wel mooi trouwens, zo'n in verhouding reusachtige vloer met erg aparte verhoudingen.

Of de tekst die op het Wenen van honderd jaar geleden sloeg, in deze bewerking de zestigers van nu inderdaad effectief op de korrel neemt, betwijfel ook een beetje. Mij lijkt het dat de babyboomers zich door het geworstel van Julian Fichtner en Stephan von Sala niet al te zeer zullen aangesproken voelen. Wat niet wegneemt dat ook de oude kost best smakelijk was.

En de acteursprestaties waren natuurlijk goed. Kijk naar de namen. Maar ik kreeg soms toch twijfel bij enkele zwaar aangezette uitingen van verdriet en wanhoop. Vooral de voormalige actrice Irene Herms liet me zo nu en dan schrikken als zij weer zo'n overdosis in de aanbieding deed.

Kortom,ik zag gewoon een goede voorstelling.

Ha, mooi dat deze supergoeie voorstelling nu al zoveel gezien is. Het is een ernstige, kale teksttoneelvoorstelling duidelijk voor het publiek gemaakt. Ik denk en hoop dat we deze aanpak veel zullen gaan zien de komende jaren. Theatraal is het misschien een beetje karig, maar als het repertoire veel van dit soort prachtig heldere en toch licht subversieve stukken blijkt te hebben, dan blijf ik wel kaartjes kopen.

Wat een heerlijk acteurstoneel! Boermans heeft al zijn spelers tot grote hoogten gebracht.

Zoveel lagen zitten er in dit stuk van Schnitzler en zo helder hebben Boermans en vertaler Tom Kleijn deze lagen naar voren gebracht. De theaterzaal is omgebouwd tot een spectaculair zwart snelweg-lint. De mise-en-scenes zijn daardoor verassend en krachtig. Elke opkomst en afgang krijgt hierdoor dramatische lading. De muziek van Bon Dylan is meeslepend en melancholiek. En het einde is van zo’n overweldigende schoonheid dat je er koud van wordt.

Het duurt wel lang: drie uur en zittend op een kussen is dat niet uiterst comfortabel, maar het is het allemaal waard. Hoe kan een voorstelling zo kaal en esthetisch zijn en toch zo inhoudelijk raken?

Dacht je net dat de TC overbodig was geworden, doen ze dít weer in eigen huis… Theu Boermans regisseert één van de beste stukken die ik in lange tijd van de TC zag. Mooie rollen voor het eigen ensemble, in het bijzonder Jappe Claes en Myranda Jongeling. Ook goeie rollen van de gasten, met een extra gewei voor alleskunner Katja Herbers. Het golvende decor doet denken aan Ajax, maar wordt nu duizend keer beter ingezet: het werkt zowel functioneel als esthetisch in alle opzichten. Een genadeloos portret van Boermans’ eigen babyboomgeneratie, maar ook een scherpe waarschuwing voor hedonistische dertigers.

Als je denkt dat het niet gekker kan..Na de ski-baan van AJAX gooide de Theatercompagnie, het Compagnietheater om tot skatebaan. In een grote baan vol heuvels en dalen loopt de ‘eenzame weg’. Een voorstelling waarbij de individualist wordt beschreven. Een fantastische tekst van Schnitzler. Was het Wijde Land van de Theatercompagnie nog braaf (nationaal) toneel, dit is Theatercompagnie-toneel! Een stuk dat tot de kern gaat en draait om tekst. Met zo’n stuk eigent de Theatercompagnie de titel van 2e stadsgezelschap op! Behalve de mooie tekst en het strakke decor excelleren de Theatercompagnie-acteurs. Geen grote rollen voor gastacteurs, maar het ensemble staat zo sterk. De gelaagdheid waarmee Jappe Claes en Myranda Jongeling hun rollen neerzetten, doet je rillen. En dat mag ook wel eens!Na de kleinere rollen van Jongeling (bijv. in Don Carlos & de Wilde Eend) staat deze actrice weer haar mannetje zoals we van haar gewend waren uit vroegere stukken van de Trust (1000 rozen, de Presidentes en de Schwabs) Amsterdam, geef de Theatercompagnie hun geld zodat we vaker dit toneel mogen aanschouwen.