Erg gelachen om de teksten uit de Jacques Plafondkoker. Oude (radio)tijden herleven lijkt het wel. Goed geacteerd door Kees Hulst en Titus Muizelaar. Een extra gewei voor Kees Hulst: hij was aandoenlijk, sneu, saai en irritant en dat soms allemaal tegelijkertijd. Heb een hele leuke avond gehad maar de volgende dag bleek dat er weinig van was blijven hangen. Jammer.

Bijzonder stuk: eenheid van tijd, plaats en handeling. Geweldige rollen, van Kees Hulst als oetlul van een inleider maar zeker ook van Titus Muizelaar als man leidend aan het volledigheidssyndroom. Schippers is terug. En hoe!

Na jaren van toneelstilte is er de magnifieke comeback van Wim T. Het stuk gaat over een lezing over ethiek die uit de hand loopt. Zo amusant als dit klinkt is de voorstelling ook. Acteerwerk, script, decor en belichting: alles is perfect. Een absolute aanrader vanwege het spel met fictie en werkelijkheid (de interactie met de zaal), de Schipperiaanse woordgrappen, de kluchtige maar krachtige gebeurtenissen. Gaat dat zien!

Tja… Wim T Schippers. heel bijzonder om een stuk van hem te zien. Maar ik vond de voorstelling flauwe hap. Erg flauw. Flauwe taalgrappen, alleen maar flauwe taal grappen.. Cliche decor, natuurlijk een bedoeld cliche decor, maar mag dat dan iets beter? Het zaallicht was steeds aan, waardoor je nooit echt weg kon zakken in het stuk. Rare keuze van kostuums. Ook cliche en opnieuw niet leuk van lelijkheid… pruiken, en de puberdochter Saskiaatje had - tot mijn schrik - een leren jackie + gescheurde spijkerbroek.
De lezing van Titus was vooral veel name-dropping.. het enige wat ik hiervan begreep was het feit dat de professor last had van perfectionisme/volledigheid. Dat was interessant en de uitlatingen over Ibsen, die waren ook leuk. Maar voor de rest…
Olga Zuiderhoek doet eigenlijk niets. Behalve een beetje schreeuwen en protesteren. Totaal geen uitdaging voor zulke goede acteurs.
Ik vroeg me echt af of Wim t schippers wel eens naar theater gaat. Dan zou hij zien hoe ouderwets hij is geweest bij het maken van wuivend graan.

E?n bevestiging. E?n ontdekking. En twee uur vuurwerk.

Wim T. Schippers is, bleek opnieuw, echt een geniale gek.

Kees Hulst evenaart met zijn motoriek en lichaamstaal John Cleese in zijn hoogtijdagen.

En dat een mars door drie decennia beschaving zoveel plezier kan opleveren, had ik vooraf niet voor mogelijk gehouden. Zelfs de situatie humor werkt. Maar vooral de tsunami (sorry)van geestige verbale vondsten berooft je letterlijk van de adem. Knap hoor, Titus Muizelaar, Raymonde Kuyper, Nelly Frijda, Olga Zuiderhoek en Randy Fokke. Ja, en nogmaals, vooral ook Drs Joh. de Bruyn, bedankt.


2007 was dus leuk.

Een van de opvallende kenmerken in het vroegere tv-werk van Schippers was het vaak onbeholpen acteerwerk. Regelmatig werden de teksten duidelijk hoorbaar opgelezen. Bij gebrek aan een autocue werden deze uitgeschreven op rollen behangpapier. Puristen vinden dit gestuntel onlosmakelijk bij het werk van Schippers horen. Zij moeten naar Wuivend Graan. Acteurs als Nelly Frijda, Titus Muizelaar en Kees Hulst laten zien dat zij wel degelijk iets toevoegen aan deze hilarische komedie.
Een lezing met de titel “Wat doen wij er toe” ontaardt door toedoen van familieleden van de spreker, maar ook door de inleider, in een niet meer te stuiten, steeds groeiende, chaos.
Twee uur lang genieten we van de vertrouwde grollen van Schippers, van een op hol geslagen powerpoint presentatie tot een omvallend decorstuk.
Boven dit alles uit stijgt Kees Hulst, de inleider. Door het hele stuk heen probeert hij, tevergeefs, de avond in de hand te houden. Zijn lichaamstaal is onnavolgbaar. Hij zorgt voor briljante momenten. Of hij nu stuntelig staat te wachten op de man die eigenlijk de inleiding zou moeten houden; zorgt voor een vers glaasje water voor de spreker; een kerstboom pardoes in delen uiteen laat vallen of breedsprakig de puinhoop alleen maar erger maakt, hij laat ons huilen van het lachen.