Een stuk in een stuk, gespeeld door acteurs onder hun eigen naam. Na het eerste bedrijf met wel erg veel deuren en sardines (tomaat) waren de twee andere bedrijven hilarisch en heb ik me -als niet-liefhebber van kluchten- toch erg vermaakt.

Michael Frayn schreef begin tachtiger jaren “Noises off”, een klucht waarin we in drie bedrijven de teloorgang kunnen zien van een groep die een onvervalste klucht speelt.
We volgen het theatergezelschap dat een generale draait (die nogal de mist in gaat), een zoveelste voorstelling gezien vanachter de coulissen (mooi bewegingswerk) en tenslotte een van de laatste voorstellingen waarin erg veel geïmproviseerd en geschmierd moet worden om het stuk tot een eind te brengen.
Inmiddels hebben al een aantal groepen het stuk hier op de planken gezet en dit met wisselend succes.
Ditmaal een Vlaamse groep en ook hier werd weer duidelijk hoe moeilijk dit stuk te spelen is. Het eerste bedrijf duurt grofweg een uur en het viel op hoeveel bezoekers geeuwend de pauze in gingen. Dat eerste bedrijf was ook niet echt leuk. Dat zal ongetwijfeld te maken hebben met het feit dat sommige acteurs het broodnodige tempo niet hoog genoeg konden houden, waardoor het stuk slecht te verteren werd.
Na de pauze zat de vaart er veel beter in. Wij kregen de kans om eens lekker ongegeneerd te brullen van het lachen. En inmiddels waren we misschien al wat meer gewend aan het Vlaams…

Een klucht - hetzelfde stuk wordt 3 keer gespeeld : 1e keer laatste repetitie, 2e keer met uitzicht op wat er gebeurt achter het toneel en in de coulissen, 3e keer voorstelling.
Met name 3e keer ongeveer zitten huilen van het lachen.
Zeer louterend!