Ik had hier veel van verwacht, omdat ik de andere stukken die ik van Lucas de Man heb gezien erg mooi vond.
Maar het viel tegen.
Te boodschapperig en te saai akteren.
Het zingende meisje en de jongen die liefde zocht, maar steeds weer in elkaar werd geslagen, krijgen geweien van me.

Van deze voorstelling kreeg ik onwijze pijn aan mijn kop. Een tomaat daarvoor. Hoewel ik het eindeloos rammen op muurpanelen, tegen de tijd dat het echt serieus te lang aan het duren was, wel weer begon te waarderen. Dat ging behoorlijk richting ‘van de pot gerukt’, en daar hou ik wel van. Een gewei dus. De voorstelling schept verwachtingen, maar maakt die vervolgens niet waar. Het blijft allemaal te veel hangen in een ‘idee’, wat mij betreft.