Dit was zó mooi, zó overweldigend en toch zó subtiel. Het komt écht niet vaak voor dat een voorstelling mij tot tranen toe weet te ontroeren. Daarom vind ik het heel bijzonder dat dat De Paardenkathedraal met deze voorstelling wel lukte. Thomas de Bres bewees hier eens te meer een sublieme acteur te zijn die vol overgave buitengewoon krachtig speelde en mij zo gespannen en geboeid hield(2 geweien)! Ook lof voor de andere acteurs die met hun stilzwijgende aanwezigheid zoveel betekenis toevoegden (1 gewei). Het mooiste moment van de voorstelling voor mij was het moment van ‘toenadering’ tussen de theatermaker en zijn zoon: zó breekbaar, zó pijnlijk: nog nooit heb ik zoveel liefde én het onvermogen om lief te hebben verbeeld gezien in 1 scene. Twee geweien voor Dirk Tanghe voor deze regie die mij zo geraakt heeft. Die ene tomaat is niet voor de De Paardenkathedraal maar voor mijn medepubliek dat (hoogstwaarschijnlijk bevangen door de hitte) maar niet wilde focussen en maar zat te draaien, kuchen, fluisteren en lachen op de meest gevoelige momenten. Gelukkig verliet een deel van de stoorzenders de voorstelling vroegtijdig zodat ik nog net niet zelf hoefde in te grijpen :)!

Ja de theatermaker, wat moet ik er over vertellen?
Mooi decor en kostuums, geweldige muziek keuze, alleen wat ik jammer vond aan het begin van de voorstelling is het niet goed te verstaan door die muziek die er heel knalt.
Dat vind ik jammer, aangezien Thomas de Bres helemaal in het niets valt daardoor, ook nog verder in de voorstelling is het af en toe moeilijk te verstaan, maar na van loop van tijd, hoor je meer, ook vond ik het moeilijk om in de voorstelling te komen, waarschijnlijk door die lappen tekst die Thomas opdreunt 2 uur lang.
Maar hij zet een een geweldige prestatie neer, om 2 tot 2,5 uur lang aan een stuk door te praten en de wereld verrot te schelden, echt stond er versteld van dat hij niet zijn tekst vergat. Voor de rest de andere spelers, hebben geen tekst op Paul Disbergen, ELisa Beuger en Jeroen van Venrooij na, maar die stille aanwezigheid van de andere spelers, maakt het fasinerend om toch naar ze te kijken.
Ja Thomas, mijn droppie, geweldig!
Op die tomaat na, heb ik een prachtige voorstelling gezien, vooral het einde, dat in een keer, het licht pats uit gaat op een zin die hij zegt.
In de tekst hoor je ook, ik wil mijn voorstelling dat het compleet donker is dus ook het nooduitganglichtje, nou ik zat telkens naar het lichtje te kijken of het daadwerkelijk ook uit zou gaan als het donker werd. hahahahahahahahhaa.
Top voorstelling, top spelers, top decor en top kostuums, weer een prachtige meesterwerk van de Heer Thange.

Het gebeurt me niet vaak dat een voorstelling van Thange me koud laat. Het enige wat ik steeds maar dacht was: knap hoor. En wat leuk: het decor is opblaasbaar. En kijk eens wat een leuke kleertjes.
De tirade van Bernard zat me eerlijk gezegd na 40 minuten tot HIER (en nu wijs ik mijn keel aan)

Slecht - een acteur die een gekwelde man speelt - niet voelt, maar speelt. Tekst te weinig inhoud om het stuk te dragen. Tomaten voor ledigheid, te veel beeld, slecht acteerwerk en onderschatting van je publiek - gewei voor prachtig decor(AT)

Weer genoten van Tanghe en zijn gezelschap.
Thomas de Bres speelt de theatermaker zo overtuigend.
Het toneelbeeld met de ‘figuranten vond ik een prima aanvulling. Het leek alsof ze niets deden terwijl ze allen uitstekende rollen neerzetten.
Niet alleen het woord maar ook juist lichaamstaal maakte het zo compleet.Ik heb veel bewondering voor de consequente manier waarop dit gebeurde.
Ook als de aandacht niet op hen gericht was was hun spel in elke kleine of grote beweging zinvol.
Ans Veldhuis

Ik heb vanaf nu echt respect voor Thomas de Bres, wat staat die te acteren! In vorige stukken speelde hij al super, maar dit lijkt bijna een ode aan zijn acteerkunst en het enige wat hij nu nog kan doen is stoppen (beter dan dit kan bijna niet). Een prachtige monoloog, waarbij je wel enige achtergrond informatie nodig zou kunnen hebben om het te volgen, maar het gaat hier eigenlijk niet om wat de theatermaker zegt, maar om wat hij is. En als je hem zat wordt dan kan je nog kijken naar zijn familie die zich aan het voorbereiden zijn. Zo verdwijtn langzamerhand de tekst in een steeds visuelere wereld.
En als het decor dan eindelijk klaar is, word je er door overdondert, althans ik wel. Ik was zo overdondert dat ik na afloop Dirk Tanghe aansprak en feliciteerde. Het was voor hem de eerste keer na de premiere en vond dat er weer dingen beter konden, maar voor mij was de voorstelling geweldig.

Wat we zien; Een fulminerende theatermaker die tekeer gaat tegen alles wat de perfectie en schoonheid van zijn stuk in de weg staat. Bijvoorbeeld een belabberde acoustiek. En wat we ervaren; Een slechte acoustiek die het stuk wat mij betreft de vernieling in draait. Na 20 minuten was de bedoeling me helder en werd de galm echt irritant, maar van Tanghe moeten we het leed twee uur lang ondergaan. Ook kregen we zo rond die 20 minuten ook wel in de gaten dat onze theatermaker Bruscon een bijzonder naargeestige mannetje is. Maar ook hierin is de rest van de avond weinig verandering te bespeuren. Knap spel, zeker van De Bres, maar spannend? Het is als een gesprek waarbij je al weet wat iemand wil gaan zeggen maar waar je te beleefd bent om het te onderbreken. Een aantal toeschouwers konden deze beleefdheid niet opbrengen. Ze hebben het mooiste gedeelte gemist. Een schitterend decor. Jammer dat het stuk voor mij beperkt bleef tot deze toch wat lege huls.