Fijne voorstelling die veel ruimte laat voor eigen assiociaties en overpeinzingen, terwijl je in een paar uur een autoriteit wordt op het gebied van de Indiase dans. Dominante rol van tekst in westerse cultuur wordt onderuit geschopt met de bijhorende goede smaak. Wel te lang en positie van de video was niet altijd duidelijk, maar het was een goede avond postmodernisme. Ik zie veel brood in ‘Werther; the Musical’, graag, maar dan ook met zo’n kleine Duits schoolmeisje die op de achtergrond ‘Das leiden…’ voorprevelt!

Doet me geen bal, die kinderen op het toneel. Ik kijk dan wel weer graag naar het filmpje met fijne grote mensen acteurs. Maar waar gaat dat dan over, het ene cliché over mensen mensen met geld na het andere. Och ja en uiteindelijk zijn we allemaal ongelukkig. Nou ik toevallig niet en ik ben ook voornemens heel rijk te worden. Speciale aandacht voor de stomme compositie. Kinderen zijn erg goed in lipsyncen, waarvoor gewei, maar waarom toch allemaal?

De rijke en mooie tekst van Filip Vanluchene is een aanwinst, een soort moderne ‘Kersentuin’. Uitvoering deed tekst recht, maar was weinig opwindend. Vormgeving was ronduit lelijk en zonde; tekst is beeldend genoeg, laat dat getut met plaatjes. Belangwekkend, nee heb ik niet gezien of gehoord. Speciaal gewei voor laatste zin en donkerslag, waardoor het sociaal-realisme en “De vis wordt duur betaald”- stemming van de voorstelling gerelativeerd wordt.

Heel saai. Personages zijn leuk om naar te luisteren het eerste kwartier, maar als blijkt dat ze het de twee volgende uren daarna alleen maar over hetzelfde praten, wordt het alleen nog maar oninteressant (ouderwetse thematiek ook: vooruitgang in kleine dorpjes) De acteurs proberen voortdurend erg goed te ac-te-ren (ik heb meerdere wijsvingers geteld) en dat is erg irritant. Zonde van het mooie toneeleeld.

Prettig humoristiche voorstelling over dans, Werther en ironisch acteren. Ook zeer educatief op het gebied van Bollywood en hoe in die films gespeeld wordt. Wel te lang, maar met de Indiase Katai-dansen kwam ik de avond wel door.

Ik hield mijn hart vast. Het idee van de film had ik immers nog in mijn achterhoofd. Mijn ongerustheid was niet terecht. Een wonderschone toneelavond met meesterlijk spel van Peter Tuinman (een onroerende hulpeloosheid)en Liz Snoijink. Ik heb de hele avond op het puntje van mijn stoel gezeten. De voorstelling begint humoristisch maar aan het eind is het doodstil in de zaal. In de voorstelling is de nadruk gelegd op het machteloze psychologische gevecht van de hoofdrolspelers met elkaar. Het publiek wordt meegesleurd in de emotionele vrije val die vrijwel onmiddellijk inzet en kan, net als de hoofdpersonages, uiteindelijk slechts toekijken. Bij de film voelde ik dit niet zo. Drie geweien voor de acteurs, een gewei voor Theo van Gogh en Kim van Kooten (scenario film) en een voor Frank Houtappels (toneelbewerking). Het verhaal blijkt zich nog beter voor de intimiteit van het theater te lenen dan voor het filmdoek.

Ja en nee. Aan de ene kant werkelijk prachtige plaatjes die worden neergezet, mooi gebruik gemaakt van de omgeving (zittend op het strand kijken naar de branding); aan de andere kant deed het verhaal er vrijwel niet toe, en waren veel stukken tekst overbodig. Aan de ene kant fenomenaal spel van Mirjam Stolwijk als Cassandra (als enige onversterkt!), aan de andere kant tenenkrommend spel van Carol Linssen, die zijn slechte italiaanse accent niet eens een zin lang volhoudt. En een scene met Agamemnon wordt neergezet als een musicalnummer, inclusief showballet.
Heb ik nou de zwanenzang van de Appel gezien?

Zo, dat was even een potje briljant ‘we doen de klassieker’. Met Lot uit Sesamstraat! En ze kan het ook nog eens. Oscar van Woensel is om op te vreten met zijn arrogante manier van onderdanig spelen. En Manja Topper en Kuno Bakker …Ja hoor, ik ben bang voor Virginia.

God Christus, wat een heftig stuk. Ook al liepen de emoties hoog op, nooit liep het op acteergebied uit de hand. Alles onder controle, en schitterend gespeeld. Tijdens de stiltes was de spanning nog meer te voelen dan tijdens de woordenoorlog. Oscar van Woensel was lekker droogkloterig en Kuno Bakker en Manja Topper gewoon fantastisch. En Lot uit Sesamstraat was ook goed. Veel geweitjes!!!

Dit is een verschrikkelijk stuk natuurlijk, het lijdt nogal aan het Mona-Lisa effect en al die Legendarische Acteurs en Actrices die ook al geschitterd hebben in dit icoon van twintigste eeuws drama. Gelukkig kunnen we daar deze cast ook bij zetten, zodat ik later aan mijn neefjes en nichtjes kan zeggen; Ja, ik heb ‘m nog gezien met Manja topper en Kuno Bakker. En Oscar van Woensel en Lot Lohr. Ja dat was een prachtige voorstelling.