Ik hield mijn hart vast. Het idee van de film had ik immers nog in mijn achterhoofd. Mijn ongerustheid was niet terecht. Een wonderschone toneelavond met meesterlijk spel van Peter Tuinman (een onroerende hulpeloosheid)en Liz Snoijink. Ik heb de hele avond op het puntje van mijn stoel gezeten. De voorstelling begint humoristisch maar aan het eind is het doodstil in de zaal. In de voorstelling is de nadruk gelegd op het machteloze psychologische gevecht van de hoofdrolspelers met elkaar. Het publiek wordt meegesleurd in de emotionele vrije val die vrijwel onmiddellijk inzet en kan, net als de hoofdpersonages, uiteindelijk slechts toekijken. Bij de film voelde ik dit niet zo. Drie geweien voor de acteurs, een gewei voor Theo van Gogh en Kim van Kooten (scenario film) en een voor Frank Houtappels (toneelbewerking). Het verhaal blijkt zich nog beter voor de intimiteit van het theater te lenen dan voor het filmdoek.