In een woord: melig. Inventief gebruik van het gat in Het Gasthuis.

Ben ik echt de eerste die over Hank schrijft?
Wat een mooie voorstelling over het stervensogenblik van deze countryheld. Een voorstelling waarin de tijd wordt stilgezet, elke ontwikkeling ontbreekt, maar die zo’n tedere atmosfeer kent (geweien voor muziek, decor, tekst)dat je hem vaker zou willen zien om hem anders mee te kunnen maken, misschien wel een keer door de ogen te sluiten. Met veel liefde, ja dat woord bestaat nog, gemaakt door een gezelschap en een regisseur die de openingszin van dit stukje des te begrijpelijker maken.

Ik hou wel van slachtpartijen en hoop onzin en een paar acteurs die me even vertellen hoe dat nu zat. Leuke van repertoire-reprise is dat ik nu ‘J.C.’ ook weer beter begrijp. Speciaal ook geweien voor de prettig goede smaak in muziek.

Door dat fantastische studentenabonnement (drie voorstellingen in de Nes voor 15 gulden) toch maar weer eens naar theater geweest. Dood Paard maakte echter weer pijnlijk duidelijk waarom ik niet meer zo vaak ga. Wat een ramp, die voorstelling. Na 25 minuten gemurmel is het alweer pauze (20 minuten) en daarna komt dan nog een uur gezeur. Was het echt de bedoeling van de makers om zoveel mogelijk mensen de zaal uit te jagen? (Ik ben in ieder geval blij dat ik weg ben gelopen).

Ah! Modern toneel.

Bah, wat een flauwe voorstelling. Ik maak er verder geen woord meer aan vuil en ga lekker ‘Rhinoceros’ lezen, een stuk dat Ionesco schreef toen Oscar van Woensel nog een eicel was. Barf.

Tja, waarom iedereen hier nou duizend blikjes tomatenpuree tegenaan gooit, begrijp ik niet helemaal. Volgens mij wordt er een zondebok gezocht, en moet Dood Paard nu opdraaien voor alle agressie die er heerst tegen te jonge te succesvolle mensen (high flying, adored…, Julia Roberts heeft hier bijvoorbeeld ook vreselijk onder geleden). Eerst vind iedereen je briljant en dan vegen ze ineens de vloer met je aan.
Goed, briljant vond ik het niet en het hoeft van mij ook niet in Het Theaterfestival te staan en het duurde te lang, maar Dood Paard krijgt zeker één gewei voor belangrijk roken. Daarbij was ik ook best wel onder de indruk van de acteurs en er waren zelfs momenten dat ik, ja , ik durf het bijna niet te zeggen, geraakt werd. Oh, en ik heb ook nog gelachen, sorry hoor.

Dood Paard was dit hier en daar langdradig, daarom de tomaat. Maar de rest was natuurlijk als vanouds. Orgineel, vrolijk, ongedwongen, brutaal en vrij; Dood Paard dus. Geef Kuno Bakker en Günther Lesage een Oscar, hoewel Van Woensel helaas ontbrak. En laat heel veel middelbare scholieren hun ‘voucher’ verzilveren bij deze voorstelling, wordt Shakespeare ook weer eens verteerbaar. Ik ga gewoon nog een keer, maar dan neem ik wel brood mee voor onderweg (of champagne).

Geen soap maar toch shampoo. Geen Bieruur maar toch Heineken. Geblaat maar toch geen gelul. Jong maar niet Jaap. Gedurfd maar niet overmoedig. Dood, maar toch levend. Shakespeare, maar toch lol. Soms helaas slepend in plaats van geslepen - maar niet elke slok champagne kan even goed smaken. Hoewel vernieuwend en verjongend spant dit Paard zich niet voor de Ploeg. Het heeft genoeg aan één tomaat. Gaan dus.

Een blik tomaten voor het toneelbeeld, waar iets te duidelijk over was nagedacht maar dat verder niet tot de verbeelding sprak.
Een blik tomaten voor de technische kwaliteiten van de spelers. De teksten werden saai en monotoon uitgesproken, de taal kwam niet tot leven, fysiek was het statisch, waardoor de voorstelling in het verhaaltje bleef hangen.
Een blik tomaten voor de bewerking, een slap aftreksel van het origineel, het idee waarom deze tekst te doen is helder (de zucht naar macht en geld met de bijbehorende jaloezie is van alle tijden), maar wezenlijk aankomen bij de toeschouwer doet het niet.
Dus ook een blik tomaten voor het feit dat ze niet geïnteresseerd zijn in wat de mensen ervan vinden die ernaar komen kijken, althans niet tijdens de voorstelling, er worden wel vragen gesteld aan het publiek, maar de antwoorden hoeven de acteurs niet te weten, oftewel, ze nemen zichzelf te serieus, zijn te zeer overtuigd van hun gelijk.
En dat laatste blik tomaten, dat is voor de twee slopende uren die deze trage zelfingenomen voorstelling duurde.