Ik hou wel van slachtpartijen en hoop onzin en een paar acteurs die me even vertellen hoe dat nu zat. Leuke van repertoire-reprise is dat ik nu ‘J.C.’ ook weer beter begrijp. Speciaal ook geweien voor de prettig goede smaak in muziek.

In een woord: melig. Inventief gebruik van het gat in Het Gasthuis.

De eerste in een reeks van 4 Shakespeare’s die ik in een week ga zien (helaas Zomernachtliefde net gemist). Maar het begin van deze reeks is erg goed bevallen.
Ik hou wel van die quasi-nonchalante speelstijl van Dood Paard, een beetje naïef spel waarbij zowel grotesk en intiem spel mogelijk zijn. Het groteske spel komt tot uitdrukking in de uitpuilogen van Saturninus, wanneer die Tamora ziet en het intieme spel is mooi van Lavinia. Ook de manier waarop iedereen alle rollen speelt is mooi en de aankondigingen (hoe snel en kort ook) waren ongeveer de enige houvast, maar ook weer niet strikt noodzakelijk. Het was fijn om soms tijdens een decorwissel de rust te krijgen en al het getoonde op je in te laten werken. Andere elementen als ‘de verkrachting’, de gevechten en het veelvoorkomende ‘van overhemd verwisselen’ (geweldig onnodig!) wil ik nog even belichten, omdat het zo goed werkt.