Door dat fantastische studentenabonnement (drie voorstellingen in de Nes voor 15 gulden) toch maar weer eens naar theater geweest. Dood Paard maakte echter weer pijnlijk duidelijk waarom ik niet meer zo vaak ga. Wat een ramp, die voorstelling. Na 25 minuten gemurmel is het alweer pauze (20 minuten) en daarna komt dan nog een uur gezeur. Was het echt de bedoeling van de makers om zoveel mogelijk mensen de zaal uit te jagen? (Ik ben in ieder geval blij dat ik weg ben gelopen).

Tja, waarom iedereen hier nou duizend blikjes tomatenpuree tegenaan gooit, begrijp ik niet helemaal. Volgens mij wordt er een zondebok gezocht, en moet Dood Paard nu opdraaien voor alle agressie die er heerst tegen te jonge te succesvolle mensen (high flying, adored…, Julia Roberts heeft hier bijvoorbeeld ook vreselijk onder geleden). Eerst vind iedereen je briljant en dan vegen ze ineens de vloer met je aan.
Goed, briljant vond ik het niet en het hoeft van mij ook niet in Het Theaterfestival te staan en het duurde te lang, maar Dood Paard krijgt zeker één gewei voor belangrijk roken. Daarbij was ik ook best wel onder de indruk van de acteurs en er waren zelfs momenten dat ik, ja , ik durf het bijna niet te zeggen, geraakt werd. Oh, en ik heb ook nog gelachen, sorry hoor.

Bah, wat een flauwe voorstelling. Ik maak er verder geen woord meer aan vuil en ga lekker ‘Rhinoceros’ lezen, een stuk dat Ionesco schreef toen Oscar van Woensel nog een eicel was. Barf.

Ah! Modern toneel.

Ik word helemaal boos van al die tomaten, doodpaard laat in ‘Blaat’ precies zien, wat een zielig kontlikkend wereldje het ‘theater en kuntenwereldje’ vaak is. Dat er naar het theater (behalve naar joop vd ende natuurlijk) eigenlijk bijna alleen maar theatermakers gaan weet iedere theatermaker, en daar vind ik het zo goed dat dood paard, effe lekker aan hun eigen publiek laat zien wat een sukkels ze eigenlijk zin. de voorstelling is echt goed gespeeld, goede tekst ook, goed decor, goede regie, het is dat ik maximaal 6 geweien kon geven…