Prachtige combinatie van muziek (Flairck) en acrobatiek/dans(Corpus) geïnspireerd op werk van Jeroen Bosch. Als je Flairck kent hoor je wel bepaalde (oude) thema’s terugkomen maar dat vond ik niet storend - doordat het hele goede muzikanten zijn, maar ook door wat Corpus tegelijkertijd liet zien. Erg mooi beeld bijv. aan begin van ronde doorzichtige bal van flexibel materiaal waarin lichaam beweegt. De voorstelling is nog te zien (tournee)en ik kan het iedereen aanraden!

EEN STORTVLOED van woorden overspoelt je wanneer je Frascati 1 inloopt; en daar slaan we meteen de spijker op zijn kop. Ik heb mooie voorstellingen van Dood Paard gezien maar waar ze de arrogantie vandaan hebben gehaald om het publiek met deze toneeltreurnis op te zadelen is mij een raadsel. De teksten worden met een gevoelloze rotgang de zaal in getorpedeert waar ze gruwelijke en onvergetelijke geestelijke schade aanrichten bij vele toneelliefhebbers. In het kort: a-creatief: ook het on-orginele regenbuitje was geen uitkomst; gevoelloos: in tekst en beweging; veels en veels te lang… Zelfs voor de ‘intelectuelen’ onder ons simpelweg killing. Niet gaan is de enige remedie; en wil je het toch proberen; zorg dan dat je een beetje vooraan bij de uitgang zit.

Wat een ongelofelijke shit-voorstelling. Eigenlijk heeft het publiek dat het kon opbrengen het stuk uit te zitten enkele geweiën verdient. Het had allemaal weinig met toneel te maken. Vier dames hadden ieder een stuk tekst uit hun hoofd geleerd en declameerde dat met min of meer verve. Iedere interactie ontbrak. Gelukkig was er Sara de Bosschere die als enige heel fraai speelde dat ze in dit stuk geloofde.

Hele mooie voorstelling, de vaste spelers waren weer geweldig, Kuno Bakker (gewei) en die Gilles (gewei) zijn echt zulke geweldige acteus. En Manja Topper (gewei) was zo mooi met haar zwangere buik, zij speelt zo mooi zonder schaamte. Van de gastacteurs vond ik de Belgische jongen (gewei) heel goed, maar ook het sesamstraat meisje was heel leuk. De andere vrouw van ik een beetje zwak. (Het is vervelend dat er geen credits op hun website worden genoemd anders kon ik ze gewoon allemaal bij naam noemen.) Maar goed: over de voorstelling, heel goed, heel strak, heel mooi decor, leuk, grappig, wreed (gewei) Maar wel echt te lang. 2 uur op die frascati stoeltjes is gewoon Té Lang!! Daarom 1 tomaatje.
Adios.

Een geweldige avond! Wat een spelplezier en wat een energie . Het is een ongelooflijk mooie kaleidoscoop van beelden en theater. Geen dekor, alleen de doeken van het theater, de kale ruimte en licht. Wat een vondst: de 2 pucks en het bos. Er zijn voortdurend juweeltjes van topacteren te zien met name van Herman Bolten als de acteurs Spoel en de Ezel. De wonderlijke mix van zeer profesisonele acteur met de figuranten is meesterlijk.

Nu snap ik denk ik wel waarom deze voorstelling dit jaar Het Theaterfestival won. De jonge spelers zijn bijzonder goed gecast en blijken al gauw bijna exacte kopieën van hun tegenhangers in de film, maar dan een maatje kleiner en met een stem die na een tijdje eigenlijk prima en natuurlijk lijkt te passen bij deze kinderachtige volwassenen. Bovendien spelen ze perfect synchroon met de film en bijzonder goed met de weinige middelen die ze hebben. Zelfs het afbuigen gaat zoals ‘grote’ acteurs dat doen. Het feit dat er relatief weinig gebeurt tussen de spelers op het toneel klopt zelfs, als een echte spiegel van wat er eigenlijk op het doek gebeurt. Het is niet alleen vermakelijk en gewoon leuk om naar te kijken; het feest der herkenning is op sommige momenten behoorlijk wrang. Gelukkig is het maar een Übung…

De leukste momenten zijn toch de momenten waarop de muizen echt muis zijn. Tot in de kleinste details, met René van ‘t Hof voorop, zijn het gewoon muizen. Eigenlijk net zoals de mensen echt gewoon mensen zijn met hun gewone menselijke verhaal. Al snel gaan de muizen menselijke trekjes vertonen en ontvouwt zich een verhaal. We krijgen dan wat eigenaardigheden van de hedendaagse mens voorgeschoteld en dat is ronduit amusant. Door het tot in de puntjes kloppende lijfelijke spel kon ik me heerlijk inleven en heb ik hardop meegelachen en iets minder hardop meegehuild met deze lieve wezens die dan toch best wel een beetje op ons mensen lijken. Ik heb nu al zin in de vierde aflevering die, net als de drie afleveringen waaruit deze voorstelling bestond, voor TV opgenomen en vervolgens uitgezonden gaat worden. Bijzonder mooi theater!

ZELFMOORD is nabij wanneer je de schouwburg verlaat na het zien van deze verschrikkelijk lange soapaflevering. En tuurlijk weten we dat het niet het ‘diepste’ stuk van Shakespeare is maar wat mr. Dirk er van gemaakt heeft is een depressie voor heel theaterminnend Nederland. Wat me nog het meest tergde was de ongegeneerde staande ovatie die de schouwurgyuppen en 65+ers de spelers en figuranten cadeau deden. Kort gezegd; bespaar je geld en ergernis en ga NIET naar dit acteurs-bouwen-een-feestje-en-krijgen-applaus festijn. grmpf.

Fantasie en energie zijn de sleutel- en de toverwoorden van deze voorstelling van De Paardenkathedraal. De fantasie speelt de hoofdrol, de energie stuitert door de zaal. Opera, theater, muziek, dans, heftige stilering en verstilde emoties, alles zit erin. In de pauze schrijnt de liefdeswoede, na afloop gloeit het levensplezier. Ontelbare acteurs en figuranten voeren een wervelende show op, met een theatrale Oberon, twee vrolijke Pucks en een prachtige leeuwin. Theater was dit seizoen zo mooi nog niet. Zo moet het, zo te midden van een intens genietende, volle schouwburg. Gauw gaan zien, voor het overal vol zit.

Prachtige Sondheim muziek, mooi uitgevoerd (maar dan vooral door het orkest), maar soms ook adembenemend slechte acteerprestaties (met name van de jongere garde). Waarom kan er toch niet over de gehele linie goed worden gespeeld in een musical? De twee geweien zijn voor de acteerkanonnen Annet Nieuwenhuijzen en vooral Chris Lomme, die van Send in the clowns een hoogtepunt maakt.