Dit is een voorstelling zonder moraal, er zit totaal geen diepgang in, iets waar je de hele voorstelling naar zoekt en nergens in het hele stuk terug kan vinden. Vanaf het begin tot einde staan de 2 vrouwen naakt op het toneel en doen tussen de bedrijven door ‘pornoshows’ naar het publiek toe, wat steeds grover en grover wordt. Uiteindelijk wordt de daad zelf nog net uitgesteld. Op een gegeven moment wordt de gewelddadige relatie tussen man&vrouw neergezet, waar totaal geen aanleiding toe is. Dit is gewoon te walgelijk om aan te zien. Het einde is ook totaal niet functioneel: de 2 vrouwens smeren elkaar in met yoghurt en vla en glijden dan zo’n keer of 10 over het podium, nog net niet het publiek in, waar deze absoluut niet op zit te wachten. Het ene gewei is voor de kleine ‘grappige dingetjes’ zoals het helemaal blij zijn met het script van een pornofilm en even later, als er nog een script over de zogenaamde fax komt, ze nog meer uitgelaten zijn, omdat ze tekst hebben. Pornofilm zei ik he? Deze voorstelling is nog veel ranziger…

Geweldig, geweldig, geweldig. Wat een fantastische avond. Dit was de derde keer dat ik het zag, en ik werd opnieuw betoverd en verrast! Gaat dit allen zien nu het nog kan. Toneel met zoveel plezier, warmte en bezieling zie je maar eens in de vijf jaar. Deze voorstrelling verdient alle prijzen die er maar zijn. GREAT!

Uit de beschrijving leek het zo leuk: een Italiaans stuk over twee generaties lamlendige mensen in de jaren twintig. En wat een topcast: Chris Nietvelt, Hadewijch Minis, Aus Greidanus Jr., Oda Spelbos. Heel zielig voor hen dat ze maandenlang dit veel te lange en slecht geschreven stuk moeten spelen. Je kunt nog wel zien dat ze in het echt goede acteurs zijn en dat maakt de avond nog wel de moeite waard (vandaar dat gewei), maar het is een verhaal zonder enige interessante ontwikkeling en dat is dus SAAI. Ik had medelijden met de brave CKV-meisjes voor me die niet weg durfden gaan, maar zich wel stierlijk zaten te vervelen. Wat jammer van die goede acteurs: hopelijk mogen ze hierna weer iets moois spelen.

Een mislukte voorstelling. Het drama van Antigone wordt al in de eerste scene door regisseuse Victoria Meierik onderuit gehaald door Antigone en haar zus in rouw om hun broer vrolijk taart te laten eten.
Daarmee is de rest van het stuk feitelijk oninteressant geworden, omdat de latere scenes hun grond hebben verloren.
Verder doen de acteurs erg hun best, maar lijken weinig houvast te hebben. Het decor gaat naarmate de voorstelling vordert steeds meer irriteren, lijkt niets met het stuk van doen te hebben met zijn allegaar aan pickup’s lichtreclame, vloerkleden, microfoons, aan touwtjes hangende luidsprekers,
wat ook geldt voor de kostuums en de liedjes die de acteurs om beurten zingen. Dat laatste deed mij aan Heksenjacht van Huis ad Amstel denken, waar de muziek ook de voorstelling in de weg zat.
De scene tussen Kreon en zijn zoon is wel erg mooi gespeeld, maar een schaars lichtpuntje.
Rest de vraag waarom in navolging van Marcus Azzini met zijn Phaedra’s Love regisseurs kennelijk de behoefte hebben om hun voorstelling vol te gooien met inhoudelijke en visuele vondstjes. Is dat de huidige tijd misschien, waarin het steeds moeilijker zou zijn om keuzes te maken.
Het werkt iniedergeval niet.

Zeer slechte voorstelling, waarvan de oorzaak voor een deel bij de tekst ligt. Dat de schrijver al 41 stukken geschreven heeft, blijkt uit niets. Bordkartonnen personages, die vooral dienen om de modern bedoelde maar nu al achterhaalde ideeën van de auteur te verwoorden, over genetische manipulatie en de macht van computers.
Werkelijk hemeltergende dialogen op sommige momenten, waar de acteurs slechts met moeite iets van weten te maken.
En dan de regie. Het zal moeilijk geweest zijn voor Jappe Claes om halverwege het roer over te nemen, het resultaat is er naar. Voor Strijards was er met dit stuk heel wat eer te behalen, zeker in de mise en scene, hij had 22 acteurs tot zijn beschikking, maar nu is het resultaat vooral netjes, om de beurt een scene spelen. En de acteurs, die lopen elkaar in de weg en komen nauwelijks aan samenspel toe, maar dan heb ik het natuurlijk niet over Sylvia Poorta die fier overeind blijft en de enkele minuten die haar zijn toebedeeld grandioos invult. Goed voor een Colombina, vind ik.

Wat een fantastische voorstelling. In alle facetten een meesterstuk. Ga nog een keer kijken

Antigone werd verplaatst naar ong. jaren 50 en wel op een verfrissende manier. Dit kwam vooral door de jonge acteurs, die volgens mij net afgestudeerd waren aan de Toneelschool en duidelijk plezier erin hadden. De tekst was gedeeltelijk bewerkt op een mooie en begrijpelijke manier. De vormgeving was goed; als publiek zat je met stoelen om het speelvlak heen dat een huiskamer na een feestje voorstelde en zat je er lekker met je neus bovenop. Die ene tomaat is trouwens voor die stoelen, want die kraakten en bezorgden iedereen een houten kont.

Een voorstelling van dit meesterwerk waarbij alles maar dan ook alles op zijn plaats viel en wederom noopte tot diepe bezinning en bijna onpeilbaar was in emotionele diepgang. In vergelijking met de premiere (zie mijn recensie van 4 maart jl.) en de reeks in 1997 bleek Yves Abel het Nederlands Philharmonisch orkest naar nog grotere hoogte te kunnen stuwen. De interlude voor de slotscene was de bekroning van de uitmuntende prestatie van orkest en dirigent. De onontkombaarbaarheid van het lot van de nonnen die uit de muziek sprak zorgde voor een ondraaglijke spanning die het aansluitende slot nog aangrijpender maakte.
De regie van Carson blijft een unicum in begrip van en respect voor de menselijkheid van de muziek van Poulenc. Met een zeer betrokken superbe cast (m.n. Chilcott, Forst en Harries)een middag om niet snel te vergeten.
Nogmaals gaat dat zien en horen !!!

Een verlegen Tonnie Toeternietoe van jaren geleden in het achterhoofd zijn de chips ingeruild voor erg veel vlaflip. Leuke opbouw die soms langdradig is, weer naakt, weer porno, weer scharen… op een gegeven moment weet je het wel. Emotionele momenten (uit eigen jeugd?) komen toch echt over, de epileerder spreekt helemaal tot een uiterst pijnlijke verbeelding: Tomaten omdat we het op een bepaald moment wel wisten, het gewei voor de dynamiek en humor.

Een mooi nieuw soort toneel word neer gezet door het NNT waarbij geprobeerd word om een stand-up comedian (afwisselend Raoul Heertjes en Lebbis) te integreren in het stuk zelf. Helaas merk je dat de stand-up comedian in werkelijkheid niet mee speelt, iets wat overiggens (helaas) weinig mensen opvalt. Het zou een fantastisch concept zijn, maar er moet nog wat aan worden geschaaft.
Aan de andere kant is het wel mooi om te zien dat toneel gelukkig meer is als het standaard saaie concept waarbij niet tegen heilige huisjes aan geschopt mag worden, evenals tegen die van de maatschapij. Hierbij gebeurd dat dan ook veelvuldig en de kathedraal word ernstig aan het wankelen gebracht.