Het is een werkplaatsproduktie, dus nog niet perfect, maar toch heb ik genoten van Drie Naakte Mannen (alledrie net afgestudeerd aan de Utrechtse theateropleiding). Veel rolwisselingen (ze spelen zichzelf en toch ook niet), rare achtervolgingsscenes en absurde, uit de bocht vliegende scenes… Vooral erg gelachen om de buurvrouw op de voice mail (Marjan Luif). Nog te zien in Amsterdam, ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden.

Meestal ben ik niet zo’n fan van voorstellingen van 2 en een half uur zonder pauze… Bij Aluin had het zelfs nog wel langer mogen duren. Wat een prettige, heldere, moderne, humoristische, niet-moeilijk doenerige voorstelling. Eentje die je echt aan het denken zet: herkenbaarheid enzo! Zo mogen ze er meer maken!

Een mooie nieuwe theatertekst bij het Muztheater, die je, ondanks dat al in de eerste 10 minuten het einde wordt verraden, steeds blijft boeien. De actrice die het enigszins spastische meisje Cathalijne speelt, maakt in haar eentje dat deze voorstelling de moeite waard is. Zij speelt haar rol erg knap: humoristisch, aangrijpend en realistisch tegelijkertijd. De moeder speelt een simpele, maar effectieve rol. Alleen de derde rol: vriendje Remco die door Cathalijne aanbeden en door de moeder gehaat wordt, komt maar niet uit de verf. Misschien ligt het aan het nep-plat-Amsterdams dat hij praat, misschien heeft hij de minst goede teksten (een beetje saaie monologen in de trant van ‘Mijn vader zei altijd: ‘jongen, als jij groot bent…’), misschien is hij gewoon niet zo’n goede acteur: ik weet het niet precies. Toch een erg goede voorstelling!

Minder goed dan ‘De Grote Oorlog’, maar nog steeds een poëtisch juweeltje. Een soort absurd varieté, veel trucs en garnalen. De langzaam druipende stroop was enorm spannend en mooi. Lieve voorstelling van knappe knutselaars.

Ik kwam in ieder geval met een glimlach naar buiten na deze voorstelling, die wellicht alleen iets kernachtiger had gekund. De personages worden mooi/tragikomisch uitgediept en het spel van oa Peter Blok en Porgy Fransen is een lust om naar te kijken. Het grote aantal komische absurde wendingen kan wat verwarrend zijn, maar hield de aandacht vast. In het tweede gedeelte gaat de vaart er een aantal keer flink uit en dat is volgens mij jammer. De muziek maakt echter alles goed.

Veel potentie, maar het komt er nog niet allemaal uit. Gijs Scholten van Aschat heeft moedig geprobeerd zowel de melige sfeer van de tv-serie, de totaal psychedelische film ‘Head’, als de melancholie van de midlifecrisis weer te geven. Interessant veellagig geheel wordt het daarmee, waarbij nooit helemaal duidelijk is wie wat speelt, en waar welke werkelijkheid om de hoek komt kijken. Tegelijkertijd weet men er nog niet goed grip op te krijgen, zakt het tempo veel te vaak uit de voorstelling, en heeft het te weinig richting nu. Hopelijk komt dat goed als men beter is ingespeeld. Porgy Franssen, Han Oldigs en Peter Blok (hij lijkt ook echt enorm op Mike) spelen zeer goed, Gijs Scholten is vooral heel erg Gijs Scholten.

Huilen dus.

Een pareltje. Eenvoudig maar oerdegelijk. Miller’s verhaal adequaat op de planken overgebracht door 6 aanstekelijke acteurs, met veel gevoel, heel wat humor en een snuifje beweging.
Theater op z’n best; een wereld zonder tomaten.

Het eten zag er verrukkelijk uit! Petertje mag voor de tweede keer in een maand de arrogante betweter spelen, maar 1. het gaat hem heel wat beter af dan vorige keer en 2. Damiaantje geeft heel wat meer tegengas dan Frankje. Maar waarom moet zoiets gvd 3 uur duren?

Twee (in de echte wereld grootse) acteurs spuien ongeïnteresseerd filosofisch gebral terwijl ze (er mag al eens gelachen worden) ondersteboven in hun stoel hangen.