De vertaling is van Tom Kleijn, geen klein bier, me dunkt.
Dat neemt niet weg dat de voorstelling iets mist. Oppervlakkigheid als hoofdthema geeft niet de vrijheid een oppervlakkige voorstelling te maken. Of dat aan Joshua Sobol, Tom Kleijn, Frans Strijards of Jappe Claes ligt wil ik in het midden laten. Belangrijker is dat de voorstelling hoe dan ook niet verveelt, tot eing denken aanzet en uiteindelijk toch een charme heeft, een gezelschap als de Theatercompagnie waardig.
Volgens mij zijn ze daar terug op de goede weg, al is die lang.
Blijven vechten jongens.

Tja…
Het is geen heel erg goede, en ook geen heel erg slechte voorstelling. Ik heb me over het geheel genomen best vermaakt.
Hooguit 17 is gewoon niet een ontzettend goede tekst. Hij zit erg knap in elkaar, met allemaal kleine lijntjes en een soort Strindberg-achtig symbolisme, maar dat brengt wel met zich mee dat het kijken naar de voorstelling een tamelijk cognitief activiteitje wordt. Sobol heeft daarbij een voor een jood behoorlijk gereformeerd vingertje, en daar hou ik nooit zo van.
Het spel is over het algemeen bevredigend tot goed, al mist de voorstelling vooralsnog het tempo een geoliede timing die het tot een degelijke komedie moeten maken. De voorstelling moet zich duidelijk nog ontwikkelen. De dialoog is waardeloos vertaald. Ik ben vergeten welk stuk hout het op zijn geweten heeft, maar er zijn dingen die je niet doet, en een ervan is schrijven: “Jij neemt mij niet aux serieux!”.
Kortom 1 tomaat voor Sobol, 1 voor de vertaler, wiens naam mij ontschoten is, 1 voor de vormgeving, die de tweedimensionaliteit van de personages eerder benadrukte dan compenseerde. 1 Geweien voor het acteerwerk en 1 voor de grappen. Nog een om de moed erin te houden, want de recensies zijn kwalijker dan verdiend.

Zeer slechte voorstelling, waarvan de oorzaak voor een deel bij de tekst ligt. Dat de schrijver al 41 stukken geschreven heeft, blijkt uit niets. Bordkartonnen personages, die vooral dienen om de modern bedoelde maar nu al achterhaalde ideeën van de auteur te verwoorden, over genetische manipulatie en de macht van computers.
Werkelijk hemeltergende dialogen op sommige momenten, waar de acteurs slechts met moeite iets van weten te maken.
En dan de regie. Het zal moeilijk geweest zijn voor Jappe Claes om halverwege het roer over te nemen, het resultaat is er naar. Voor Strijards was er met dit stuk heel wat eer te behalen, zeker in de mise en scene, hij had 22 acteurs tot zijn beschikking, maar nu is het resultaat vooral netjes, om de beurt een scene spelen. En de acteurs, die lopen elkaar in de weg en komen nauwelijks aan samenspel toe, maar dan heb ik het natuurlijk niet over Sylvia Poorta die fier overeind blijft en de enkele minuten die haar zijn toebedeeld grandioos invult. Goed voor een Colombina, vind ik.