Tja…
Het is geen heel erg goede, en ook geen heel erg slechte voorstelling. Ik heb me over het geheel genomen best vermaakt.
Hooguit 17 is gewoon niet een ontzettend goede tekst. Hij zit erg knap in elkaar, met allemaal kleine lijntjes en een soort Strindberg-achtig symbolisme, maar dat brengt wel met zich mee dat het kijken naar de voorstelling een tamelijk cognitief activiteitje wordt. Sobol heeft daarbij een voor een jood behoorlijk gereformeerd vingertje, en daar hou ik nooit zo van.
Het spel is over het algemeen bevredigend tot goed, al mist de voorstelling vooralsnog het tempo een geoliede timing die het tot een degelijke komedie moeten maken. De voorstelling moet zich duidelijk nog ontwikkelen. De dialoog is waardeloos vertaald. Ik ben vergeten welk stuk hout het op zijn geweten heeft, maar er zijn dingen die je niet doet, en een ervan is schrijven: “Jij neemt mij niet aux serieux!”.
Kortom 1 tomaat voor Sobol, 1 voor de vertaler, wiens naam mij ontschoten is, 1 voor de vormgeving, die de tweedimensionaliteit van de personages eerder benadrukte dan compenseerde. 1 Geweien voor het acteerwerk en 1 voor de grappen. Nog een om de moed erin te houden, want de recensies zijn kwalijker dan verdiend.

Een prachtig thema en eigenlijk zeer actueel… Hoe mensen veroordeeld worden doordat er wat over hen gezegd wordt.
Een hert voor de prachtige muzikale bijdrage van Mill. Maar de tomaten zijn voor de keuzes van de regie! Het afstandelijke spel raakt nagenoeg nooit. Het geloop/gedoe van de groep acteurs is dramaturgisch zeer goed te verklaren, maar werkt na de zoveelste keer echt op je zenuwen. De videobeelden waren zo duidelijk een verwijzing naar The Blair Witch Project en dat lag zooo voor de hand, dat dat te flauw voor woorden was! Microfoons waren eerder een belemmering dan een toevoeging. En het einde is echt een gemakkelijke oplossing! Jammer dat men niet op zoek is gegaan naar de echte intriges tussen de personages, in plaats van alles te verbloemen met kostuums, decor en videobeelden. En hoe mooi de nummers ook waren… het Engels was echt te afstandelijk. Het stuk duurde sowieso te lang, maar door deze tekortkomingen was het een foltering!

Het was veel en veel beter dan ik had verwacht. het is een erg dom verhaal en ik dacht dat william s. veel intellectueler was en dat ik het niet zou snappen. Ik vond de ezel het mooist. Op school hadden ze verteld over het masker en dat vond ik flauw en deze oplossing was veel mooier. ik had graag meegedaan met de dansers, ik kon niet stilzitten op mijn stoel.

het toneelstuk was beter dan ik had verwacht. je moet er in het begin wel ff inkomen maar als je er eenmaal inzit dan is het zeker de moeite waard. het begin was een beetje minder maar aan het eind heb ik me kapot gelachen om de muur en de maan. het verhaal opzich was leuk bedacht. alleen het geluid was soms irritant, als ze dat sap in de ogen deden bijvoorveeld.

Tijdens het schrijven wijzig ik fluks het aantal geweien. Want behalve de sublieme tekst van Heleen Verburg, het aanstekelijke ensemblespel van zeven hoofdrollen, de schitterende vormgeving en de dartele regie moeten ook nog de voortreffelijke organisatie van dit megaspektakel genoemd én.. én.. de gloedvolle wijze waarop de jeugdige bzoekers serieus worden genomen door hen tot medescheppers van dit levend ganzenbord te maken. Op naar nummer 63!

Ik vond het opzich wel een aardige voorstelling, alleen was het wat erg melig. Er was te vaak geprobeerd grappig te zijn. Het verhaal was verder wel redelijk duidelijk.

Ik wens de naakte mannen het allerbeste met hun jonge groep, maar dit was helaas niet meer dan een veredelde toneelschoolvoorstelling. Thema’s die slecht worden uitgewerkt, een zeer slordig begin, slap spel zonder vuur en met veel gedraal en geloop, een lelijk decor en Marjan Luif als buurvrouw, die weliswaar leuk is, maar gewoon op band staat en daarom wel een zeer karig hoogtepunt is tegenover het spel van de drie mannen.
Het is nog maar een begin, wie weet volgt er veel moois, maar dit was een tegenvaller.

Ik vond het wel een leuke voorstelling. Maar in het begin snapte ik er niet veel van. Maar he verder het vorderde des te beter je in het verhaal komt. Het sterkste van het hele toneelstuk vond ik het einde. Daar was nog wel om te lachen.

Carmen is echt heel mooi, de dans, de zang, het spel, echt alles. Ik ga er zeker nog een keer naar toe en zal u aanraden hetzelfde te doen

Aanstekelige voorstelling. Geen moment verveeld doordat alles aangedikt gespeeld wordt. Maar daardoor dus ook wat vlakjes, vandaar die ene tomatenblik, alles wordt op de humor gespeeld. Niet alle acteurs zijn even goed, maar worden geholpen doordat ze een karikatuur mogen spelen. Als, in plaats van de veel te vele onderbrekingen van de muziek, de ontroering wat meer ruimte had gekregen, dan was deze voorstelling nog beter geweest dan hij al is. Extra, extra pluim voor het duo de Bres en Pas (die niet op de flyer staan) en Herman Bolten die meer dan een karikatuur speelde.