De muziek was prachtig en het beeld mooi evenals de tekst, maar er het spel was overdreven en daardoor stomvervelend. Alleen Gunther was overtuigend. De voorstelling duurde twee en een half uur en dat is erg lang. De entourage, het eten, de foto’s en de tafelrede maakten dat ik hoge verwachtingen had van de voorstelling. Een blik tomaten voor het overdreven spel en twee geweien voor de muziek.

Hollandia bewijst eens te meer het Joop van den Ende voor de bourgeoisie te zijn. (Bestaat er nog bourgeoisie, vraagt u zich af? Gaat u eens naar een voorstelling van Hollandia!) De aankleding en verzorging zijn prachtig (gewei voor het eten en vooral voor de toespraak), maar de voorstelling is een aanfluiting. Wat een luiheid van denken! Wat gratuit! Wat een humbug!

Dat zijn drie bedrijven, dat zijn een gewei en twee tomatenblikken. De opening is prachtig, een enorme energie, inventieve mis-en-scene en humor. En daar blijft het bij. Carolien Almekinders speelt een mooie rol, de rest verzandt op den duur. Ik heb het al een keer eerder gezien bij een regie van Wannie de Wijn. Een enorme energie in het spelen die in eerste instantie overtuigt, maar uiteindelijk volkomen langs de subtiliteiten en nuances van het stuk heen rent. En zo werd deze voorstelling toch eendimensionaal. Helaas.

Geweldige voorstelling! Wat een heldere regie, een dynamisch spel en prachtig toneelbeeld: drie geweien dus! De humor maakt de inhoud nog schrijnender dan het al is, maar ook verteerbaar. Strindberg zou het zelf ook zo regisseren als-tie niet in z’n graf lag. Bedankt voor deze voorstelling!!!

Kun je na Trainspotting nog wel een voorstelling maken over snuivende, slikkende, criminele, gewelddadige kansarme jongeren. Jawel. Wiseguys doet de herinnering aan Irvine Welsh niet helemaal vervagen, maar het stuk is in ieder geval veel beter dan de halfbakken toneelbewerking van de roman. En wat zijn die vier acteurs allemaal leuk. De voorstelling stuitert van de (chemische) energie en dat is erg prettig. Ja, gewoon erg prettig.

normaal hou ik niet zo van theater maar dit stuk was meer dan goed! het geeft je een goed beeld van achterstand jongeren uit engeland. de spelers zijn ontzettend goed,vooral michiel de jong doet het hem!! het maakte emoties bij me los en in het stuk zat ook lekkere humor! hardstikke goed!!!!

Ik heb dus niks met die moderne engelse golf, niet op de film en niet op de planken. Ik vond de acteurs dan wel weer leuk en de zeer magere vormgeving effectief. Fijn dat iemand eens invalide zijn spéélt, in plaats van alleen maar in een rolstoel te gaan zitten.

Stom Engels repertoire. Gelukkig liggen de stukken van Mark Ravenhill en Jez Butterworth (wie?!?) c.s. over een paar jaar op de mestvaalt van de theatergeschiedenis. Ik hoop tegen die tijd nog wel te horen van het MuzTheater, want de jongens deden het eg leuk.

Boring, boring, boring. Het meest deprimerende vond ik nog wel de laaiend enthousiaste recensie van Gerben Hellinga in VN, die vond dat randgroepjongeren er vooral naar moeten komen kijken. De spelers doen echt hun best, maar het is gewoon een saai stuk; niets raakte me. Wel een compliment waard is de soundtrack van Alex d’Eclectricus Wim Conradi.

Wat een koketterie! Van schrijfster Prichard en - vrees ik - van regisseur Peter Pluymaekers. Gooi de geheide ingrediënten van het bejubelde nieuwe Engelse schrijven (seks, drugs, losers) in een cocktailshakers, en we hebben weer een voorstelling over het HIER en het NU. Ammehoela. Slecht verteld verhaal, niet geregisseerd. Doelgroepentheater van het ergste soort. (Of ben ik met mijn 42 te oud…?)