Hartstikke leuke voorstelling. Uitstekend gespeeld door Ricky Koole en Monique Hoogmoed. Het stuk is goed, misschien ietwat aan de lange kant. Blij eindelijk een stuk te hebben gezien dat niet gaat over geneuzel van witte theatermakers die worstelen met hun identiteit als dertiger of veertiger.

Slecht langdradig verhaal, wat moeilijk te verstaan is en niet interessant voor jeugdigen. Voorstelling gaat teveel en te lang over hetzelfde (sex, drugs en bendes) wat even leuk is maar daarna vervelend wordt.

Wij vonden het een hele leuke voorstelling, het is echt een aanrader. Maar slechthorenden zouden wij niet aanraden om er naar toe te gaan want het was moeilijk te verstaan. Vandaar dat blikkie tomaten. Nou de mazzel groetjes van Hiltsje en Froukje

Prachtige voorstelling! Jammer dat Theater de Griffioen (op Uilenstede, ja het is een deprimerende omgeving, maar toch) niet wat meer moeite had gedaan wat CKV-ers of studenten binnen te slepen, want zo’n lege zaal is niet echt bevorderend voor de publieksparticpatie. Toch lukte het Monique Hoogmoed en Hadewych Minis (die inviel voor Ricky Koole) de zaal mee te laten giechelen als ze het publiek ingingen. Drie geweien voor Hadewych: ik had haar nog nooit gezien, maar wat een geweldige actrice. Ze kwam erg geloofwaardig over als de opgefokte, zestienjarige gang-bitch: ze kon geen moment stilzitten, terwijl Monique Hoogmoed toch een beetje te oud en rustig was. Maar al met al BRAVO, een jongerenvoorstelling die nog goed is ook.

Best een goede voorstelling. De combinatie van toneel en stand up gaf een extra laagje aan het geheel. De slot stand up van Raoul Heertje was er één voor de onderbuik.
Het spel was goed, de muziek lekker en het decor geweldig. Geweitje voor de strip-act van Veerle van Overloop. En een extra gewei voor de barkrukken.

Wat niet door de ITs DagKranT censuur kwam: dit is de slechtste, domste, saaiste, allerbelabberdst gespeelde en meest verkrachte versie van Tsjechow’s meesterwerk ooit.

ik ben een liefhebber van het -ook oude- nederlandse cabaret en verheugde mij op een avond jeugdsentiment. De gekozen liedjes an sich deden dat ook, ware het niet dat ze als zeer slechte immitaties gebracht werden en niet met eigen interpretatie; bovendien waren de verbindende verhalen en anecdotes zeer oudbollig en erg duidelijk ingestudeerd. Tevens werd omwille van de huiselijkheid het zaallicht aangedaan en zaten we op het eerste balkon precies onder een toch nog helle lamp in het niets te kijken. Gezegd moet worden dat de mensen rondom ons zich kostelijk vermaakten en in alle toonaarden meezongen; wij hebben in de pauze het pand verlaten!

De verlopen koppen van Bert André en Han Kerckhoffs lijken ervoor gemaakt Estragon en Vladimir te spelen, en het gaat ze dan ook erg goed af. Vooral Bert André is geweldig. Pozzo’s overacting doet daarentegen denken aan Jim Carrey in ‘The Mask’: in het begin nog wel grappig, daarna ergerlijk en plat. Maar gelukkig duurt zijn scène niet al te lang. De regie houdt het stuk mooi open, met voldoende ruimte voor interpretatie van de toeschouwer, indien gewenst.

Tja. Mooie acteurs, goeie regie en een fraaie vormgeving. Dat wel. Maar die inhoud: God is dood, we hebben geen idee wat we hier doen en we durven er ook geen einde aan te maken. Het zijn ooit vast spectaculaire gedachten geweest, maar ik heb het gevoel dat we dit anno 2000 wel gehad hebben.

HOPPETA, zo kan theater dus ook wel weer zijn: toegankelijk, feestelijk, meesterlijk gespeeld, prachtig geregisseerd en zeker niet te braaf. Lekker vaag af en toe, genoeg tragiek en vooral zeer komisch. Laat die jongens maar weer subsidie krijgen, Ricki Picki?