In tegenstelling tot vele anderen beschouw ik mezelf niet als een van die bijna kritiekloze Hollandia-fans, maar toch… ‘De Val van de Goden’: steeds ademlozer meegemaakt. Wat een prachtige mix van muziek, bijna slapstick-achtig spel, en desondanks een meeslepend verhaal met de allure van een Griekse tragedie!! Natuurlijk: een weergaloze Jeroen Willems, maar ook een onnavolgbare sterfscène van Fedja van Huêt; al zijn gebral als nazi kwam er in grote wanhoop samen.
Gelukkig was ik in zeer aangenaam gezelschap, maar ware dat niet het geval geweest, dan had dat verplichte-eten-vooraf - hoe lekker ook - voor mij niet gehoeven. Bovendien wordt het zo wel erg duur voor een wat armlastiger publiek. Daarom toch een heel klein tomatenblikje.

Het begint veelbelovend: in de prachtige Van Nellefabriek (de locatie is reden genoeg de voorstelling te bekijken) wordt aan grote grofhouten tafels een klassiek diner opgediend (gans met zuurkool), waarbij halverwege een acteur aanschuift om in het Duits te vertellen over hoe een wapenfabriek sinds de Tweede Wereldoorlog zich heeft verrijkt. Prikkelend begin. Het eerste uur is echter vooral verwarrend: door de vele dubbelrollen die naast elkaar worden gespeeld duurt het erg lang om te begrijpen wie wie is, en hoe de onderlinge familieverhoudingen zijn. Niet goed, wanneer je het programmavel nodig hebt om het verhaal te kunnen volgen. Visueel is het prachtig (met dank aan Van Nelle), en er wordt op momenten erg goed geacteerd (vooral Jeroen Willems is op dreef). Maar de slapstickmomenten die ontstaan door het uitspreken van de regieaanwijzingen zijn misplaatst, en de spanning wordt regelmatig niet goed vastgehouden. Daarom: 3 geweien (voor het ‘decor’, het spel van Jeroen Willems en de mooie enscenering en muziek) en 2 blikken (voor het niet kunnen volgen van het verhaal, en de uitgesproken regie-aanwijzingen).

Hollandia bewijst eens te meer het Joop van den Ende voor de bourgeoisie te zijn. (Bestaat er nog bourgeoisie, vraagt u zich af? Gaat u eens naar een voorstelling van Hollandia!) De aankleding en verzorging zijn prachtig (gewei voor het eten en vooral voor de toespraak), maar de voorstelling is een aanfluiting. Wat een luiheid van denken! Wat gratuit! Wat een humbug!

De muziek was prachtig en het beeld mooi evenals de tekst, maar er het spel was overdreven en daardoor stomvervelend. Alleen Gunther was overtuigend. De voorstelling duurde twee en een half uur en dat is erg lang. De entourage, het eten, de foto’s en de tafelrede maakten dat ik hoge verwachtingen had van de voorstelling. Een blik tomaten voor het overdreven spel en twee geweien voor de muziek.

Geweldige voorstelling, prachtig neer gezet zo verkeerd om in de schouwburg. En geweldige acteurs, Jeroen Willems zucht zucht dat is echt een held. En dan Fedja die alles kan. En Aus Gerdanus(schrijf je het zo?) Jr. waar je maar naar blijft kijken ook als hij geen tekst heeft. Sanne van Rijn zo geweldig als klein meisje, eigenlijk allemaal top acteurs. Ze zijn allemaal zo slim. En zulke mooie scenes met iedere keer weerveen hele andere styl. Dit is de mooiste voorstelling die ik de afgelopen drie jaar heb gezien. Mijn favoriete scene was toch echt wel die met de regen, dit is net een film. I LOVE HOLLANDIA het hele weekend was geweldig, Ongebluste kalk die ik voor de 2e keer zag ook zo heerlkijk om naar te kijken.

Deze voorstelling was erg lang, maar gelukkig ook erg indrukwekkend. De gemaakte mise en scene en vele regie-invallen van Johan Simons zijn constant aanwezig, maar irriteren geen moment. Bovendien is het een heldendaad om voor een drie keer gespeelde voorstelling alles te gebruiken uit de grote zaal-ruimte van de schouwburg dat mogelijk was voor ‘t slagen van de voorstelling. Behalve het feit dat acteurs voortdurend door blijven acteren, ook als ze niks te doen hebben en reageren op anderen, is er op de enscering niks aan te merken. De muziek was prachtig, ontroerend op de juiste momenten, verhalend op de juiste momenten en afwezig op de juiste momenten. Aus Greidanus en vooral Peter Paul Muller waren heerlijk in hun onderkoelde spel en de ‘dienstmeisjes’ werden ook opvallend goed gespeeld. Fedja van Huet was echter het best in zijn dubbelrol, waarin hij telkens de perfecte dosis gevoeligheid of slapstick in wist te brengen. Het tomaat gaat naar Jeroen Willems. Spelen kan-ie, maar hij weigert ook maar een zin normaal uit te spreken, zonder een hoop gehijg, gesteun, geschmier en gepauzeer. Desondanks toch zo’n vijfentwintig prachtige toneelmomenten in een voorstelling beleefd en dat is me ook al heel lang niet meer overkomen.

Magistraal. ‘n Meesterwerk. Dramaturgisch, acteertechnisch, muzikaal… Prachtig. Indrukwekkend. De betonrot in een staalfamilie vlak voor en tijdens de oorlog. Willems. Van Huet. de Brauw. En de rest. Sowieso was het hele brandhaardenfestival (nota bene in de stadsschouwburg A’dam) erg geslaagd. Zt Hollandia leeft.