Boring, boring, boring. Het meest deprimerende vond ik nog wel de laaiend enthousiaste recensie van Gerben Hellinga in VN, die vond dat randgroepjongeren er vooral naar moeten komen kijken. De spelers doen echt hun best, maar het is gewoon een saai stuk; niets raakte me. Wel een compliment waard is de soundtrack van Alex d’Eclectricus Wim Conradi.