Mijn god wat een pretentie. “Onze eeuw is moe en verlangt naar zijn einde,” lees ik in de flyer. De kleinkunstacademie blikt terug op een eeuw muziek. “Het lied als de verbeelding van het verlangen, de liefde en troost, het verdriet, het verlies, de weemoed, de relativering.” Ja, ja. Daar zie ik in de voorstelling maar weinig van terug. Het armoedige en rommelige verhaaltje over fin-de-siecle pessimisme is toch vooral een excuus om mooi te zingen en te dansen. En dat kunnen ze, die kleinkunstenaars, voor al dat talent kan ik alleen maar heel diep buigen. Het is heel jammer dat de tekstschrijvers de twintigste eeuw noet echt hebben durven aan te pakken, waar is de tweede wereldoorlog, waar is de punk, waar is de house. Waarom alleen het mooie laten zien en niet het lelijke? Al deze gedachten had ik natuurlijk niet gehad als ik die vermaledijde flyer niet had gelezen, dan had ik de voorstelling kunnen zien voor wat ie is, een groot muziekfeest.

Verassend en verfrissende. Eindelijk weer een caberetier die geestig en scherp is zonder grof of lomp te zijn. Dit is een artiest waar we zeker nog veel van gaan genieten. Ik kijk uit naar een nieuw programma.

Wat krijg je als je Jack Wouterse en Peter Paul Müller samen op het toneel zet in een voorstelling over ‘the making of’ een Nederlandse speelfilm? Een heleboel geniale grappen en een erg leuke avond! In de nieuwe studio van het Ro Theater spelen deze twee geweldige acteurs alle rollen in een hilarisch stuk. Of het nu het komisch duo Roelie en Boelie is, of de cateraar met te dikke brillenglazen, de hoofdrolspeelster die ook de themesong zingt, het is allemaal even briljant. Jack Wouterse deed weer eens vies als de producent van de film in een rolstoel aan het infuus (na ‘Blasted’ kan ik niet meer normaal naar die man kijken!). Een avondje goeddoordachte lol en heel leuk theater.
Twijfelend tussen het aantal geweien (5 of 6), toch maar 6, omdat dit de leukste theateravond was, die ik ooit heb gehad.

Ik weet niet zo goed wat ik met alle hype moet. Ik vond het helemaal zo niet deprimerend. Ik vond het gewoon wel een goed stuk met twee fantastische acteurs. En zo’n schminck-moment met een zaklampje vind ik prachtig.

De beste voorstelling van het seizoen. Raakt tot diep in je vezels. Wat overheerst is niet het geweld, de kille seks, de verrotting, ondanks dat blijf je achter met een diep gevoel van compassie voor de personages.

Plezierige lichte en luchtige komedie, die echt nergens over gaat, geen enkele boodschap zit verborgen achter de grappen en dat is prima zolang de voorstelling grappig blijft -het grootste deel van de tijd!- Maar de schaarse graploze momenten vallen dan ook als bakstenen in het schuim.

Het had zo mooi kunnen zijn. Het decor, waar video-projectie en “real-time” acteerwerk mooi in elkaar overlopen, is sterk, een regie-concept wat goed is uitgewerkt. OK, dat erover New York wordt gesproken terwijl je de Connexxion-bussen ziet rondrijden is wel wat vreemd, maar daar stapte ik snel genoeg over heen. En de cameo van Hans Kesting en Cas Enklaar is leuk. Het probleem zit ‘em in de sociaal-realistische speeltijl die Leonard Frank hieraan toevoegt, die zich onmiddelijk nekt door het slechte acteerwerk. Rudolf Lucieer komt nog redelijk goed weg, maar voor de rest is het bar en boos. Teveel budget in de video gestopt?

Mja. Geruime tijd werd ik heen en weer geslingerd tussen enthousiasme en twijfel. Mooi acteerwerk (gewei 1). Een fijn decor. Prachtige beelden, boeiend geregisseerd van begin tot eind (gewei 2). Maar het stuk an sich?

Het begint veelbelovend: in de prachtige Van Nellefabriek (de locatie is reden genoeg de voorstelling te bekijken) wordt aan grote grofhouten tafels een klassiek diner opgediend (gans met zuurkool), waarbij halverwege een acteur aanschuift om in het Duits te vertellen over hoe een wapenfabriek sinds de Tweede Wereldoorlog zich heeft verrijkt. Prikkelend begin. Het eerste uur is echter vooral verwarrend: door de vele dubbelrollen die naast elkaar worden gespeeld duurt het erg lang om te begrijpen wie wie is, en hoe de onderlinge familieverhoudingen zijn. Niet goed, wanneer je het programmavel nodig hebt om het verhaal te kunnen volgen. Visueel is het prachtig (met dank aan Van Nelle), en er wordt op momenten erg goed geacteerd (vooral Jeroen Willems is op dreef). Maar de slapstickmomenten die ontstaan door het uitspreken van de regieaanwijzingen zijn misplaatst, en de spanning wordt regelmatig niet goed vastgehouden. Daarom: 3 geweien (voor het ‘decor’, het spel van Jeroen Willems en de mooie enscenering en muziek) en 2 blikken (voor het niet kunnen volgen van het verhaal, en de uitgesproken regie-aanwijzingen).

In tegenstelling tot vele anderen beschouw ik mezelf niet als een van die bijna kritiekloze Hollandia-fans, maar toch… ‘De Val van de Goden’: steeds ademlozer meegemaakt. Wat een prachtige mix van muziek, bijna slapstick-achtig spel, en desondanks een meeslepend verhaal met de allure van een Griekse tragedie!! Natuurlijk: een weergaloze Jeroen Willems, maar ook een onnavolgbare sterfscène van Fedja van Huêt; al zijn gebral als nazi kwam er in grote wanhoop samen.
Gelukkig was ik in zeer aangenaam gezelschap, maar ware dat niet het geval geweest, dan had dat verplichte-eten-vooraf - hoe lekker ook - voor mij niet gehoeven. Bovendien wordt het zo wel erg duur voor een wat armlastiger publiek. Daarom toch een heel klein tomatenblikje.