Wauw, toch wel onder de indruk van deze voorstelling…. Maar toch een paar minpuntjes aan te strepen: Ik verstond er soms helemaal niets van…. En het geschreeuw had soms ook wel wat minder gemogen!! Maaaaaar: Pluspunt 1: Het decor: WAUW!!
Harriët Stroet: Geweldig spel: vooral omdat ze zo goed kan zwijgen!! Herman Bolten: Wat een enorm stemgeluid:) Het was een mooie avond, een prachtige voorstelling, maar alles kan beter…..Nog een pluspunt:de kostuums!! En ook geweien voor het geweldige gebouw!! En de lichten, alles viel gewoon goed samen!! Mooi samenspel van de 4 acteurs.

Er komt in Night and Day veel verbaal en lijfelijk geweld aan te pas- eigenlijk wel een tikkie te veel naar mijn smaak. Het spel is hevig, heftig en hectisch - maar komt soms gevaarlijk dicht in de buurt van hysterisch. De rotzooi in de hotelkeuken en het leven van de personages is gigantisch - maar oogt af en toe een grotesk. Al met al een meer dan memorabele avond in Utrecht, die me drie dikke geweien waard is. Al was het alleen maar omdat Thomas de Bres en Harriët Stroet zo prachtig balanceerden op de rand van over the top. En dan nog een extraatje vanwege dat duet op sax van Thomas de Bres en Jeroen van Venrooy. Je moet maar kunnen, je moet maar lef hebben.

Ik had me lang verheugd op deze voorstelling, en ook opgeschept tegenover bekenden over hoe goed Alex is, en dat ik dat al wist en zij niet. Iedereen meegesleept, en wat krijg je dan? Een teleurstelling.
Misschien was het omdat Raymonde de Kuijper niet meedeed. De rest van de spelers waren nogal vlak, het verhaal zeurde door, en op een gegeven moment is het meta-meta-ding ook wel weer duidelijk. Ter vergelijking: Na blokhut had ik zin de schrijver ongewenst te intimideren omdat het zo goed was, nu zat zulks er totaal niet in.
PS Het gewei is omdat er toch nog wel een aantal briljante teksten inzaten die ik graag op een regenachtige middag nog eens nalees.

Ik heb wel genoten van deze voorstelling. Was niet makkelijk, en de saaie en spannende momenten wisselen elkaar zo snel af dat je gaat twijfelen of je, toen je zojuist afdwaalde, niet ook een spannend moment hebt gemist. Maar de geavanceerde speelstijl deed het eenvoudige verhaal zeer veel goed, leek me. Het brak de overdracht open en liet daardoor veel ruimte voor diepzinnige interpretaties waardoor het platte verhaal, met een beetje hulp van mijzelf, toch nog diepgang kreeg. Toch slechts twee geweitjes, want de thematiek en de opzet waren echt aan de bescheiden kant.

In New York is meneer Maxwell een hele pief. De tekst gaat ook erg over New York. Maar ik kom niet uit New York. Ik kom uit Wim T. Schippers land. Emotieloos acteren, absurde valse liedjes, ‘k ken het al, maar dan leuk. De voorstelling begint te leven als Kitty stiekum toch de onvervalsde comedienne uithangt, wat natuurlijk niet mag. Laatste half uur was echt niet meer spannend en toen flopte licht uit. Toch geweien: voor de geweldig consequente van de pot gerukte combo-begeleiding, voor de soep achterna (hopelijk was dit niet een premiere gadget) en het ene lied van Cas, wat echt op single uitgebracht moet worden. Maar blijft, die acteurs zijn duizend keer beter dan de voorstelling.

De emotieloze speelstijl die Richard Maxxwell ambieert is interessant omdat teksten een heel andere lading krijgen dan als ze ‘geacteerd’worden. Een cliché is een cliché. De stijl confronteerd met de kunstmatigheid van acteren-acteren. Probleem is dat totale emotieloosheid op den duur saai wordt. Afentoe zingen de acteurs een liedje, en de muziek is wel ‘emo’. Dat loskoppelen van gevoel, spel en verhaal doet me niet verbazen dat ene Ivo van hove deze regisseur heeft uitgenodigt. Courbois en Enklaar slaan zich dapper en verdienstelijk door het stuk heen. O ja, een dikke vette tomaat erbij voor het hoestende publiek, Zijn mensen zo bang voor stiltes?? En van die “Staan-en snel- wegwezen” aplauzen heb ik ook schoon genoeg.

Ik kan me nier voorstellen dat iemand wordt geraakt door deze voorstelling. En wat zijn ze serieus. Fok. Waar is de ironie? En humor! Tjee, al dat Neo-Marxistisch geneuzel (“ik kan me niet voorstellen dat mensen nog honger hebben”, “ik kan me niet voorstellen dat Amerika…”) daar word je moe van. Heel moe. ZZZzzz: vervelende verveling.

En dit moet op tournee door de provincie… Arme abonnementhouders die een fijne toneelavond verwachten. Op zich worden er best mooie dingen beweerd over doodgaan, ouder worden, dat soort dingen, maar de spelers zitten zo in een (emotieloze) vorm geduwd dat er weinig aankomt. Bij vlagen wel mooi, door met name Courbois, maar je voelt dat de acteurs of strakker moeten zijn, of volledig uit de vorm moeten breken. En die tenenkrommende liedjes, mogen die eruit? Ik had echt last van plaatsvervangende schaamte om mensen zo ongelukkig op het toneel hun onmacht en onkunde te zien etaleren.

Een geweldig stuk!! Toneel zoals toneel bedoeld is!! En absoluut niet voor 55 en ouder!! (ben zelf 27) Alleen maar lof!

Wauw, een onvervalsde Gouden Tomaat. Wat was er allemaal zo verschrikkelijk? Dat er zoveel getalenteerde mensen meewerken aan een middelbare school avond? Dat het toen ook nog over De Actualiteit moest gaan? De pretensieuze mime tegen de nooduitgang? Dat het gevoelig moest worden? Maar vooral ook de medewerkers, vriendjes en vriendinnetjes van de voorstelling die het allemaal geweldig vonden terwijl de rest van de zaal verbijsterd achter bleef. Niks grensverleggend nieuw publiek, dance cultuur experiment. gewoon wat in elkaar gedraaid omdat je het toch maar 3 avonden voor je vrienden speelt. Bah!