Lizzy Timmers heeft samen met regisseuse Floor Huygen een hybride solo gemaakt over zowel haar liefde als haar ongenoegen over de stad Rotterdam. Dit doet ze door op geweldig menselijke wijze haar jeugd vriendin Jamila Hee neer te zetten. daarbij maakt ze gebruik van teksten van de rotterdamse Cultuurfilosoof Henk Oosterling en Peter Handke. Voor mij schetste Lizzy via inventieve en simpele middelen in handeling en decor een beetje orde en troost in de chaotische actualiteit. Overigens zonder ergens moralistisch te worden. voor mij een beeldende menselijke persoonlijke vertelling over belangrijke zaken. komend jaar nog te zien in rotterdam zelf. Volgens mij krijgt de voorstelling daar in die stad nog een extra dimensie.

Na een uitstekende voorbespreking genoten van ‘Snowbirds’
Elf bejaarden worden neergezet door jonge mensen. Er wordt goed gezongen, goed gespeeld en er is sprake van een zeer goede timing tijdens het gehele stuk. Leuk om te weten is dat het gehele stuk door verschillende improvisatiesessies tot stand is gekomen.
Zonder de voorbespreking had ik zeker anders naar het stuk gekeken.
Desalnietemin: chapeau!

Vreemde kruising tussen Brecht en Shakespeare, die uiteindelijk wel werkt. Iets teveel flauwe grappen en te weinig Van Sauers (titelrol), die overtuigt in zijn woede. ook mooi: Ricky Koole als Desdemona. En vooral Ludo Hoogmartens als Jago, voor het eerst zag ik zo duidelijk dat hij, van alle personages, het meest jaloers is. Op de macht, sexualiteit en kracht van ‘de Neger’. Oja, wat een lelijke kostuums/decors. Liepen naadloos over in die foeilelijke Amstelveense schouwburg.

Tjezus. Is er nou niemand meer die Dirk Tanghe in toom houdt? En: is er dus ook niemand die Herman Bolten beteugelt? Wat een bezoeking. Ha, wat we te zien krijgen is ERRUG, dus krijgen we van meet af aan, 2½ uur lang dus, spierballentoneel om ons in het gezicht te slingeren hoe ERRUG het wel niet is, allemaal. Resultaat, acute ademnood. En, geen ontsnappen mogelijk, de uitgang ligt achter het toneel.

Ambiitie en feest gaan meestal hand in hand met de jaarlijkse familieproductie van het Rotheater. Viel het vorig jaar met ‘Haroen en de zee van verhalen’ een beetje tegen vanwege te veel vorm en te weinig inhoud- met ‘Iep’ maakt Rotheater weer een geheide hit, ditmaal naar een veelbekroond kinderboek van Joke van Leeuwen.
Warre vindt in het bos een soort van vogelmensenbaby, koestert het samen met zijn vrouw maar raakt het snel weer kwijt omdat ‘Viegeltje’ weg vliegt, waarna een uitgebreide zoektocht volgt. Afscheid is het centrale thema van het verhaal dat dramaturgisch wel wat sterker uitgewerkt had kunnnen worden. De voorstelling is echter een feestje dankzij de fraaie decors en vondsten, de mooie toepasselijke livemuziek en de grappige, live gemaakte tekeningen door Joke herself. De scenes in het horstel (=herstelhotel) met een soort dictatoriale Maharishi als hoteldokter zijn hoewel wat lang, erg grappig. Het vogelbeestmens wordt gespeeld door een liliputter waarbij valse sentimenten gelukkig vermeden worden. Extra gewei voor Guus Dam die als Warre harverwarmend speelt.

De acteurs zijn inderdaad hartstikke leuk (erg gelachen om Nadja Hupscher), maar wat is het jammer dat Kees van Kooten vergeten is het stuk af te maken. Het expose is geweest (en duurde inderdaad wel wat lang), je weet wie wie is, je weet wat er speelt tussen de personages, je gaat er net eens goed voor zitten…. en dan is het afgelopen!!! Wat een teleurstelling. Ik vond het echt een beetje publieksbedrog en dat voor 18 euro!!

Ver weg van de Randstad, in Arnhem is een mooi nieuw theater met 260 stoelen gebouwd, Huis Oostpool.Daar zag ik vorige week Het Zouthuis,een nieuw toneelstuk van Peer Wittenbols. De gekke korte zinnetjes die we van Wittenbols en De Federatie kennen blijven hier achterwege. Wat blijft zijn bizarre wendingen in het verhaal dat handelt over een jong stel dat hun baby heeft verloren. De vrouw heeft een ritueel bedacht voordat het kind begraven wordt en nodigt broers en zussen uit. Prachtige vertelling, die uitstekend gespeeld wordt door het hele ensemble. Jammer -en dus een tomaat- dat de tekst soms een beetje te vol zit met cabaretkse grapjes- maar als geheel blijft de voorstelling ondanks z’n forse lengte fier overeind vooral omdat het zo verrekte origineel is wat je hier ziet. In tekst, maar ook in heel precies geregisseerd spel. Parel!

Dat de hoeksteen van de maatschappij een gevaarlijk explosief is, pepert Brandkoorts ons nog eens stevig in. Verlangen en verwarring, liefde en onmacht, moord en brand en nog meer van deze kost. Myrande Jongeling en haar jongeren doen dat effectief. Indringend, maar innemend. Broeierig, maar helder. Dat alles in een slim decor. Dus alweer prachttoneel. Dus alweer jong talent. (In welke volgende productie kan ik Margje Wittermans weer zien?). PS: Behoud De Toneelschuur.

Nog ruim drie weken Cloaca. Vijf Harlem Globetrotters demonstreren hun kunsten en kunstjes op topniveau. Voor die enkelingen die nog niet geweest zijn, ik raad u: grijp uw kans - en draag daarmee bij aan deze kaskraker. Want de kanonnen van het Nederlands toneel leveren vuurwerk. Dankzij hun stampvolle toolkit natuurlijk en de spitse teksten. Dat levert dan wel geen echte tragiek op ( toch wel een beetje jammer natuurlijk), maar wel echte, geestige en geestrijke komedie. Lachu.

Het Toneelhuis in Antwerpen dat geleid wordt door de Vlaamse theatergod Luc Perceval, kiest voor een tekst van de jonge Duitse auteur Roland Schimmelpfennig. Hij beschrijft in Push Up hoe mensen zich in duizend bochten wringen om een trapje hoger op de ladder te geraken in de hedendaagse wereld van een bedrijf. Schimmelpfennig gebruikt het als uitgangspunt om de kleinste kanten van zijn personages te tonen: hun passies, hun verliefdheden, hun troost, hun verlangen. Het wordt gereigiseerd door een andere Duitser Jasper BRANDIS.
Het resultaat is interessant theater, maar niet echt schitterend. Het stuk zit vol absurde grappen die vaak de intensiteit van de dialogen hinderden. In ieder geval een knap decor met leuke decorwisselingen tussen de bedrijven. Er werd ook schitterend (Katrien De Ruyscher en de Vlaamse diva Els Dottermans) geacteerd. Maar de inhoud zelf is wat magertjes en laat zich samenvatten als : “mensen die carrière maken, kennen de weg niet naar het geluk”… Een torenhoog cliché dus.
1 gewei voor de acteurs, 1 gewei voor het decor, 1 gewei voor naaktscene. tomaten voor het cliché.