ik snap niet dat mensen hier zo overheen vallen, ik vond dit een hele mooie voorstelling en ik heb er zelfs van genoten. Het emotieloos-spelen werkte erg goed en ik had de indruk dat vooral Cas Enklaar er erg veel lol in had. Misschien werd er zo nu en dan stiekum toch geacteerd, maar binnen de voorstelling die ik heb gezien werkte dat goed. Kitty Courbois weet bijvoorbeeld precies hoe ze een zin moet zeggen om ‘t maximale effect eruit te krijgen. Vooral als er zonder emotie treurige dingen worden gezegd met die nuchtere blaftoon van haar. ‘T zal ook wel met wel smaak te maken hebben. Ik vind dit gewoon de twee mooiste stemmen in theaterland en Kitty echt een leuk wijf. Bovendien is ‘t altijd mooi als er grote emoties naar boven komen op andere manieren dan heel expressief acteren (zoals die leuke liedjes.)

Ik heb wel genoten van deze voorstelling. Was niet makkelijk, en de saaie en spannende momenten wisselen elkaar zo snel af dat je gaat twijfelen of je, toen je zojuist afdwaalde, niet ook een spannend moment hebt gemist. Maar de geavanceerde speelstijl deed het eenvoudige verhaal zeer veel goed, leek me. Het brak de overdracht open en liet daardoor veel ruimte voor diepzinnige interpretaties waardoor het platte verhaal, met een beetje hulp van mijzelf, toch nog diepgang kreeg. Toch slechts twee geweitjes, want de thematiek en de opzet waren echt aan de bescheiden kant.

In New York is meneer Maxwell een hele pief. De tekst gaat ook erg over New York. Maar ik kom niet uit New York. Ik kom uit Wim T. Schippers land. Emotieloos acteren, absurde valse liedjes, ‘k ken het al, maar dan leuk. De voorstelling begint te leven als Kitty stiekum toch de onvervalsde comedienne uithangt, wat natuurlijk niet mag. Laatste half uur was echt niet meer spannend en toen flopte licht uit. Toch geweien: voor de geweldig consequente van de pot gerukte combo-begeleiding, voor de soep achterna (hopelijk was dit niet een premiere gadget) en het ene lied van Cas, wat echt op single uitgebracht moet worden. Maar blijft, die acteurs zijn duizend keer beter dan de voorstelling.

De emotieloze speelstijl die Richard Maxxwell ambieert is interessant omdat teksten een heel andere lading krijgen dan als ze ‘geacteerd’worden. Een cliché is een cliché. De stijl confronteerd met de kunstmatigheid van acteren-acteren. Probleem is dat totale emotieloosheid op den duur saai wordt. Afentoe zingen de acteurs een liedje, en de muziek is wel ‘emo’. Dat loskoppelen van gevoel, spel en verhaal doet me niet verbazen dat ene Ivo van hove deze regisseur heeft uitgenodigt. Courbois en Enklaar slaan zich dapper en verdienstelijk door het stuk heen. O ja, een dikke vette tomaat erbij voor het hoestende publiek, Zijn mensen zo bang voor stiltes?? En van die “Staan-en snel- wegwezen” aplauzen heb ik ook schoon genoeg.

En dit moet op tournee door de provincie… Arme abonnementhouders die een fijne toneelavond verwachten. Op zich worden er best mooie dingen beweerd over doodgaan, ouder worden, dat soort dingen, maar de spelers zitten zo in een (emotieloze) vorm geduwd dat er weinig aankomt. Bij vlagen wel mooi, door met name Courbois, maar je voelt dat de acteurs of strakker moeten zijn, of volledig uit de vorm moeten breken. En die tenenkrommende liedjes, mogen die eruit? Ik had echt last van plaatsvervangende schaamte om mensen zo ongelukkig op het toneel hun onmacht en onkunde te zien etaleren.