Geweldige voorstelling, prachtig neer gezet zo verkeerd om in de schouwburg. En geweldige acteurs, Jeroen Willems zucht zucht dat is echt een held. En dan Fedja die alles kan. En Aus Gerdanus(schrijf je het zo?) Jr. waar je maar naar blijft kijken ook als hij geen tekst heeft. Sanne van Rijn zo geweldig als klein meisje, eigenlijk allemaal top acteurs. Ze zijn allemaal zo slim. En zulke mooie scenes met iedere keer weerveen hele andere styl. Dit is de mooiste voorstelling die ik de afgelopen drie jaar heb gezien. Mijn favoriete scene was toch echt wel die met de regen, dit is net een film. I LOVE HOLLANDIA het hele weekend was geweldig, Ongebluste kalk die ik voor de 2e keer zag ook zo heerlkijk om naar te kijken.

Deze voorstelling was erg lang, maar gelukkig ook erg indrukwekkend. De gemaakte mise en scene en vele regie-invallen van Johan Simons zijn constant aanwezig, maar irriteren geen moment. Bovendien is het een heldendaad om voor een drie keer gespeelde voorstelling alles te gebruiken uit de grote zaal-ruimte van de schouwburg dat mogelijk was voor ‘t slagen van de voorstelling. Behalve het feit dat acteurs voortdurend door blijven acteren, ook als ze niks te doen hebben en reageren op anderen, is er op de enscering niks aan te merken. De muziek was prachtig, ontroerend op de juiste momenten, verhalend op de juiste momenten en afwezig op de juiste momenten. Aus Greidanus en vooral Peter Paul Muller waren heerlijk in hun onderkoelde spel en de ‘dienstmeisjes’ werden ook opvallend goed gespeeld. Fedja van Huet was echter het best in zijn dubbelrol, waarin hij telkens de perfecte dosis gevoeligheid of slapstick in wist te brengen. Het tomaat gaat naar Jeroen Willems. Spelen kan-ie, maar hij weigert ook maar een zin normaal uit te spreken, zonder een hoop gehijg, gesteun, geschmier en gepauzeer. Desondanks toch zo’n vijfentwintig prachtige toneelmomenten in een voorstelling beleefd en dat is me ook al heel lang niet meer overkomen.

Kijk, daar hou ik nu wel van. Deze voorstelling slaat natuurlijk nergens op. Maar ja, wat wil je? Het is elf uur ‘s avonds en je staat op het belachelijkste podium van Amsterdam, het benedenzaaltje van Bellevue. Er zijn een zingende taart, geweldig lelijke schilderijen en een aquarium. Absurde tekst, over the top spel (vooral van Iwan Walhain) en weinig pretenties. En dan op het eind ineens een heel mooi liedje van Esmé Wekker. Gaat zo door!

Leuk en te lang. ‘k Snap de keus om Iep door een liliputter te laten spelen niet. Ben nu toch meer naar het gekke kleine mensje aan het kijken dan naar de reactie van de personages op Viegeltje. Waarom mag Joke niet veeel meer tekenen? Nu waren het meer een soort veredelde scene wisselingen. Ik vond het ouder echtpaar minder maar de bijrollen waren erg geestig. Band op het toneel was erg leuk en natuurlijk. Veel van de lol van het boek zit in de tekeningen en werd voornamelijk in tekst vertaalt, jammer.

Aardige voorstelling die niet in de schaduw kan staan van ‘Conijn’. Voorstelling leunt erg op Tamar van den Dop en Beppe Costa’s God-rol is wat onduidelijk. De geschiedenis van historische figuren leuk en levend vertellen is verrassender, dan een verhaal vertellen met fictieve personages in een historische setting. Aantal instrumenten zijn weer erg mooi, zang van Tamar is ontroerend, maar het bleven anecdotes.

Nou dit verbaasd me hoor, dat heel Nederland dit zo ontzettend goed vindt. Het zijn goede acteurs, maar ik heb ze allemaal wel eens beter gezien. Jaap Spijkers is gewoon niet goed en heeft een hele andere toon. Het decor is lelijk en saai en nu het belangrijkste; het stuk is slecht. Het is zomaar ineens afgelopen en lijkt het wel heel veel op ‘Art’ en ‘Oud Geld’. Bovendien is het enorm vrouwonvriendelijk en is het een schandaal dat Marleen Stoltz voor deze rol is genomineerd. Ze heeft vast wel mooiere dingen gemaakt en haar collega’s dit seizoen zeker.

Mooie muziekvoorstelling van Felix Strategier en Kim Soepnel. Lekker melancholiek, gebaseerd op teksten van o.a. Van Ostaijen, Slauerhoff en Elsschot. Kortom, een ideale middag literaire weemoed. Gelukkig wordt het nergens kitcherig. In de sfeervolle theatercafé-setting van het Steigertheater komt deze voorstelling volledig tot zijn recht.

Met zijn derde programma gaat Van der Pasch verder waar hij gebleven is. Terecht, want hij buit zijn talent goed uit. Ook dit keer een zoektocht naar zin en onzin van het bestaan. Hij is een boeiende en charmante verteller, die goed met de zaal omgaat. Zijn erg mooi gezongen en gespeelde liedjes zijn grappig en ontroerend. Misschien dat het hier en daar wel wat scherper kan, want een hij heeft de neiging iets te veel een crowdpleaser te worden

Oostpool is, nu met een eigen theater,hard op weg om een grote aanwinst voor Arnhem te worden. Alweer een erg sterk stuk van Wittenbols. Fraai gestileerd qua tekst en decor. Een aangrijpend stuk over een familiebijeenkomst, waarbij je in orkaantempo tussen ontroering en hilarische momenten wordt gejaagd. Ondanks de lengte zakt het nergens in en ga je naar buiten met het idee dat je weer iets bijzonders hebt gezien.

Magistraal. ‘n Meesterwerk. Dramaturgisch, acteertechnisch, muzikaal… Prachtig. Indrukwekkend. De betonrot in een staalfamilie vlak voor en tijdens de oorlog. Willems. Van Huet. de Brauw. En de rest. Sowieso was het hele brandhaardenfestival (nota bene in de stadsschouwburg A’dam) erg geslaagd. Zt Hollandia leeft.