Noorderzon (2008)

Slim concept, maar net niet strak genoeg uitgevoerd. Eigenlijk is oordelen vals, mijn callcenter gesprek werd ernstig ontregeld door een dwingende intercom met Ikeabezorger aan de andere kant. Ik accepteerde deze bezorger van ‘s werelds grootste meubelwarenhuis volstrekt als personage in mijn box, maar na enige minuten werd mij duidelijk dat dit in elk geval geen script was. Nog lastiger dan uitleggen aan Calcutta dat er een Ikeabezorger in de voorstelling is, is uitleggen aan een Ikeabezorger dat hij in een voorstelling zit. Wat dan wel weer een ongelovelijke paradox is.

Voorstelling begint veelbeleovend, maar al snel raak je uitgekeken op het concept. Spel virtuoos en sterk en daarom flauw decor en vormgeving jammer. Bleef erg hangen op de grap, deed een poging om persoonlijk en pijnlijk te worden maar kwam er niet helemaal uit. Dat heb ik wel vaker bij Amerikanen, dat hun naturel ook zo waanzinnig fake op mij overkomt.

Eerst denk ik nog ‘Wat doe ik hier? Wat moet ik met een vergelijking van de film First Blood met het boek? Met de verschillen tussen de film die ik nooit heb willen zien en het boek dat ik niet heb gelezen?’ Maar gaandeweg weet Zachary Oberzan me met zijn monoloog toch te boeien. Sinds zijn elfde is hij in de ban van het boek en de film. Door dicht bij die fascinatie uit zijn kindertijd te blijven, geeft hij iets onschuldigs aan de gewelddadige gebeurtenissen. Door het geweld af en toe met klassieke dansbewegingen te verbeelden ook nog iets relativerends. Extra diepgang bereikt hij door de psychologische overeenkomsten te laten zien tussen jager en opgejaagde (sheriff die in Korea heeft gevochten en doorgedraaide getraumatiseerde soldaat uit Vietnam). Na de voorstelling worden we uitgenodigd voor een film, opgenomen in een appartement in Manhattan. Een film naar dezelfde roman First Blood. Met Zachary Oberzan in alle rollen. Dat laat ik maar aan me voorbij gaan. Maar die roman van David Morrell moet ik misschien toch eens lezen. (Gezien tijdens Noorderzon)

Werkelijk alle stoffige cliché’s van het good old avant-gardisme zijn door deze groep uit New York uit de kast gehaald. Negentiende-eeuwse toneelgestiek gecombineerd met hedendaagse soapmimiek. Wauw, vervreemdend zeg! Extreem naturalistisch maar dat dan héél kunstzinnig. You know, like today’s slang and youth speak like heel loud en met een heel kunstmatige diction. Ontzettend ouderwets seventies toneel is het. En inhoudelijk? The idea was om vrienden en bekenden te laten vertellen wat ze zich nog van de plot van Romeo and Juliet herinnerden. Met alle fouten en toevoegingen van dien. En op basis daarvan een voorstelling te maken. Maar veel verder dan het voordragen van de antwoorden van die vrienden en bekenden, afwisselend door een acteur in een maillot en een actrice met bloemetjes in haar haar, komt het eigenlijk niet. Dat gaat héél snel vervelen. (Gezien tijdens Noorderzon)