Voorstelling begint veelbeleovend, maar al snel raak je uitgekeken op het concept. Spel virtuoos en sterk en daarom flauw decor en vormgeving jammer. Bleef erg hangen op de grap, deed een poging om persoonlijk en pijnlijk te worden maar kwam er niet helemaal uit. Dat heb ik wel vaker bij Amerikanen, dat hun naturel ook zo waanzinnig fake op mij overkomt.

Werkelijk alle stoffige cliché’s van het good old avant-gardisme zijn door deze groep uit New York uit de kast gehaald. Negentiende-eeuwse toneelgestiek gecombineerd met hedendaagse soapmimiek. Wauw, vervreemdend zeg! Extreem naturalistisch maar dat dan héél kunstzinnig. You know, like today’s slang and youth speak like heel loud en met een heel kunstmatige diction. Ontzettend ouderwets seventies toneel is het. En inhoudelijk? The idea was om vrienden en bekenden te laten vertellen wat ze zich nog van de plot van Romeo and Juliet herinnerden. Met alle fouten en toevoegingen van dien. En op basis daarvan een voorstelling te maken. Maar veel verder dan het voordragen van de antwoorden van die vrienden en bekenden, afwisselend door een acteur in een maillot en een actrice met bloemetjes in haar haar, komt het eigenlijk niet. Dat gaat héél snel vervelen. (Gezien tijdens Noorderzon)