Best sympathiek, deze solo van een Amerikaanse jongen met een Rambo-obsessie. Vooral de verlamde onderkaak van Stallone had hij helemaal down. Ik moest ook denken aan het fenomenale Gatz, waarin The Great Gatsby op vergelijkbare wijze getheatraliseerd werd. Dit was niet zó goed, maar wel geestig en veel te lang.

Eerst denk ik nog ‘Wat doe ik hier? Wat moet ik met een vergelijking van de film First Blood met het boek? Met de verschillen tussen de film die ik nooit heb willen zien en het boek dat ik niet heb gelezen?’ Maar gaandeweg weet Zachary Oberzan me met zijn monoloog toch te boeien. Sinds zijn elfde is hij in de ban van het boek en de film. Door dicht bij die fascinatie uit zijn kindertijd te blijven, geeft hij iets onschuldigs aan de gewelddadige gebeurtenissen. Door het geweld af en toe met klassieke dansbewegingen te verbeelden ook nog iets relativerends. Extra diepgang bereikt hij door de psychologische overeenkomsten te laten zien tussen jager en opgejaagde (sheriff die in Korea heeft gevochten en doorgedraaide getraumatiseerde soldaat uit Vietnam). Na de voorstelling worden we uitgenodigd voor een film, opgenomen in een appartement in Manhattan. Een film naar dezelfde roman First Blood. Met Zachary Oberzan in alle rollen. Dat laat ik maar aan me voorbij gaan. Maar die roman van David Morrell moet ik misschien toch eens lezen. (Gezien tijdens Noorderzon)