Het Theaterfestival (2003)

Live vanaf de borrel kan ik u meedelen, de opening in antwerpen is heel saai. Het regent en dat doet de rieten tent, met het combo in de tuin toch engiszins verschieten - Anna Theresa de Keersemaeker deed de State of the union; zij ging de gehele wereldproblematiek langs, riep op tot waardering van het subsidiesysteem en een genuanceerde houding over de relatie van kunst en overheid, komt via globalisering, vervlakking en het ineenstorten van ons klimaat bij een ‘maar we moeten het toch vooral blijven proberen’ - stichtelijke woorden van een choreografe die ook duidelijk maakte hoe fijn de danswereld - zonder festival voor de beste voorstelling - is, chapeau daarvoor, die kans moet je als danser op dit theaterpodium natuurlijk niet laten liggen. En dat ter opening van wat vast het laatste theaterfestival van de geschiedenis gaat zijn. Worden we hier treurig van? In ieder geval wel baldadig. Maar Moose was erbij (als ik zo vrij mag zijn…) - en wordt ook druk bekeken op de terminals die natuurlijk allemaal op Moose gezet zijn - en dat is tenminste iets.

Veel bewondering voor de wijze waarop de acteurs tegen het gruweldictaat van de regie op wisten te spelen, vooral Bert Luppes en Fedja van Huêt, maar voor de rest een strontvervelende, banale, langdradige voorstelling met een vals-sentimenteel slotbeeld. Iedereen roept erover, het is dè voorstelling van het afgelopen seizoen. Trap er niet in!

Frank Vercruyssen slaagde erin me drie uur lang aan het denken te zetten. Over blauwe stoelen, over liefde, over humor, over de perfecte partner, over een hond, over politiek en over de zinloosheid en de prijs van een oorlog. Soms waren het eenvoudige, dan weer indringende of moeilijk te beantwoorden vragen… Af en toe schrok ik van mezelf bij de antwoorden die ik bedacht. Iedereen zal dit stuk wel op een eigen manier ervaren, en dat is juist ‘t mooie eraan. Ook zijn prachtige stem ironische toon en soms harde conclusies hebben me aangenaam verrast. Lang geleden theater nog zo intens beleefd ! Een absolute aanrader !!

De Meervaart was slecht gevuld en werd geaclamitiseerd door een koelinstallatie. Misschien daardoor maakte het geperformde ritueel van de twee actrices onder het scherm geen indruk. De film - het verhaal werd voornamelijk verteld middels film, nog net geen cinema - bleef hangen op het niveau van een Harry Mulisch puzzel. Een aardige metafysische sensatie, maar wel opgebouwd uit obligate elementen. Het stelde eigenlijk teleur. Jammer. In kleinere zalen schijnt Wayn Traub het veel beter te doen.

een overdonderende voorstelling van twee jonge opkomende makers. met weinig middelen maar een knotsgekke verbeelding spelen ze een hele wereld bij elkaar. grappig , ontroerend, speels. eindelijk nog eens theater waar ik enthousiast van word!! DIT MOET IEDEREEN GEZIEN HEBBEN!!!

Ik heb een meeuw nu twee keer gezien.. en ik vind het gewoon een mooi stuk.. groots, proffesioneel, grappig, zielig en dramatisch.. maar soms ook (in het begin) een beetje langdradig..
prachtige sylvia poorta! en leuk dat theu boermans er zelf ook in mee speelt..
Complimenten voor de slotscene.. voor een tweede keer tranen in mijn ogen door het spel van carice van houten..

Meesterlijk.
Erik IV

Een bedachte, overgeconstrueerde voorstelling waarin tekst (een boring sentimenteel verhaal over een vrouw die scheep moet gaan),beeld en acteren maar niet wilden rijmen met de danserij. [Als je wilt weten hoe dit soort voorstellingen gemaakt moeten worden: kijk naar I said I van de Keersmaeker]. Een gewei voor het prachtige dansante duet van Joop Admiraal met een danseres; de rest ging koud mijn rug af.

Jeeeeeeeeeeeeeeeeeeses. Van mijn voeten tot mijn hoofd aangeraakt door theater. Had nooit eerder over Verhelst gehoord, ben dan maar op aanraden van een vriendin geweest, en had het voor geen geld ter wereld willen missen. Wie vertederd wil worden, wie ontroerd wil worden, wie, tja, bloedgeil wil worden, moet deze voorstelling zien. Je wordt dertig minuten lang verwend. IK WIL OPNIEUW EN OPNIEUW.

Het zit knap in elkaar, maar ook wel een beetje gekunsteld. (de Hamle’t was wat dat betreft een beter geslaagd experiment) Derwig is meesterlijk, vdBerg voor zijn doen prettig direct, Kolpa weer te slapstick, Bosch goed maar iets te weinig variatie, Nieuwerf als altijd heerlijk warrig. Vooral tweede helft loopt lekker, voor de pauze is het wat langzamig. Wel errug goede one-liners overigens, die Wilde, jammer dat ik die niet goed genoeg kan onthouden om ze soepeltjes in een conversatie toe te passen.

Tsja, ik vond het best saai-achtig, dit verhaal over een meisje van 12 dat in ontkenning is over de dood van haar moeder. Die haas had wel erg veel gemeen met het konijn uit ‘Donnie Darko’, maar daar zullen we maar niks achter zoeken. De evergreens die het verhaal omlijsten werden prachtig gezongen door de acteurs, maar eigenlijk is het toch een beetje vals spelen om via ‘Here there and everywhere’ op m’n gemoed te spelen…

Frank Vercruyssen alleen op de scène, meester van de situatie, en dat een kleine 3 uur lang. Een Frank Vercruyssen ook die volledig is ontbolsterd en ook zijn plezante kanten laat zien.De rode draad in de tekst zijn de - inmiddels bekende - vragen van Max Frisch. Daarrond worden een aantal verhalen geweven, onschuldige, plezante verhalen.
Maar na de pauze verandert de voorstelling van toon. Een eindeloze reeks van defentie-uitgavens met de vraag wat men met dat geld zou kunnen doen om de miserie uit de wereld te helpen. Drammerig maar pakkend. Na deze uitbarsting, gaat Frank terug gewoon voort met zijn verhalen. Wie zoekt naar de relevantie van het theater heeft het hier (terug) gevonden.
De winnaar van het theaterfestival, terecht!

Ze worden niet veel meer gespeeld, de stukken van Oscar Wilde. Ze zijn dan ook nogal gedateerd. Maar als ‘t Barre Land, samen met Waas Gramser en Kris Van Trier van de Onderneming, er eens hun goesting mee doen is Oscar Wilde terug die spitante dollefratsenverkoper. De twee meest bekende stukken worden hier dooreengeweven zodat er nog meer verwarring ontstaat. Naar het einde toe wordt het helemaal te dol. De aankleding is eigentijds en dient toch de tekst.
‘t Barre Land vormt een hecht, op elkaar ingespeeld, blok. De beide leden van De Onderneming passen zich wonderwel in de speelstijl.Theater moet ook onspanning zijn en dat wordt hier op een enorm hoog niveau geboden.