De dubbele kindermoord in Aalst zit, bij ons Aalstenaars, nog fris in het geheugen. En waren we het vergeten, de mediaheisa van de laatste weken rakelde alles weer op.

Ik heb een haat/liefde verhouding met de meeste Vlaamse dans. Het ligt me soms te veel richting kitsch. veel bombast, toeters en bellen. Tot doet het me ook vaak meer dan de Nederlandse dans.

Inderdaad raar dat er niet meer Alain Platel fans in de zaal zaten. Qua spektakel, dans, en onderwerpen zouden zijn fans ook dit moeten zien.

Zonder te hoge verwachtingen heegegaan. Bleek een goede zet; viel het des te harder mee. Denk aan de voorstellingen van Alain Platel, maar dan met iets meer humor en iets knulliger.

Beetje verwarrende voorstelling. Een collage waarbij het grotere geheel mij niet duidelijk wordt. De delen zijn soms erg intrigerend, maar soms duur het te lang.

Paul Clark is je buitenissige natuurkundeleraar die je meer leert over het leven dan over natuurkunde. Mooie trucs, eigenzinnige systemen, alleen de ontroering mist meestal.

Ik zag een preview van ruim een uur en ik vond er geen ruk aan.

Ik vind, in tegenstelling tot wat sommigen zeggen, het verhaal wel degelijk iets hebben.

Ken je het werk van Paul Clark? Niet? Ga dan hierheen alsjeblieft. Deze geniale beeldende theatermaker heeft mij ooit op het spoor gezet waarop ik mij nog steeds bevind.

Wilde Lea leeft! Zoveel jaar na dato eindelijk weer een Vlaamse voorstelling waarin de chaos en het tempo zo overdonderend grappig en indrukwekkend zijn, dat het tot buikpijn leidt.