In 1999 vermoordde een jong echtpaar hun kinderen om daarna een poging tot zelfmoord te doen. Victoria ging op zoek naar de achtergronden van dit drama. Het resultaat daarvan is een zestig minuten durende, zeer indringende voorstelling. We zien Cathy en Kurt terwijl ze in de rechtszaal zitten. Op een goedburgerlijk tapijt, voor een net gordijn. Alleen de stem van de rechter is te horen. Beetje bij beetje komt de geschiedenis van de daders naar buiten. Misbruikt en verwaarloosd in hun jeugd, zijn ze niet in staat een sociaal leven op te bouwen. Willen ze naar A, dan vertrekken ze naar B. De verklaringen die ze geven voor hun gedrag zouden in het repertoire van een cabaretier hilarisch klinken, hier verkrampt alleen een mondhoek en kun je er beslist niet om lachen. In de belerende stem van de rechter hoor je zijn (en onze) machteloosheid toenemen. De beide acteurs spelen uitzonderlijk geconcentreerd: zij dociel en hij een rusteloze schlemiel met een dun snorretje.

De dubbele kindermoord in Aalst zit, bij ons Aalstenaars, nog fris in het geheugen. En waren we het vergeten, de mediaheisa van de laatste weken rakelde alles weer op.
Voor een stuk als dit is het dan ook nog te vroeg. Er is fictie en fantasie door elkaar gemengd. Omdat de realiteit zo akelig dichtbij is blijf je op zoek naar een stukje waarheid. Wat zijn de feiten en wat is fictie? Waren de daders werkelijk zo marginaal als ze hier voorgesteld worden.
Een objectieve benadering van deze voorstelling is dus zeer moeilijk. Als toeschouwer is de emotionele betrokkenheid groot.
Toch een poging om met onbevangen ogen te kijken : het werd een sobere, korte, krachtige voorstelling. Beide acteurs spelen zeer ingehouden en consequent. De opgenomen stem van Jackie Dewaele (Zaki) is perfect als ondervrager.
Een voorstelling die beklijft maar is het nou om de voorstelling zelf of om het onderwerp?