Boulevard (2002)

Dramatisch slecht & slordig. Flauwe, uitgemolken wezentjes onder een knullige vangrail doen sterk denken aan de Kabouter Plop-stal Studio 100 en Land van Ooit. Techniek lag te slapen: geluid van voorbijrazende auto’s werd veel te laat gevolgd door voorbijflitsend licht. In tegenovergestelde richting… Acteurs (??) zijn vast erg grappig op bruiloften en buurtfeesten, maar waren nu genadeloos irritant. Verhaal was er niet. Spanning evenmin. Nou vooruit, één pluspuntje: soms wel aardige muziek. Vaak ook niet…

De eerste vijf minuten dreigt het helemaal nix te worden, maar dan komt de magische èchte opening met dromerig Fellini-citaat. De “persoonlijke statements” zijn een beetje jammer: ze werken niet, halen de vaart er uit, en verstoren de visuele poëzie. Bovendien soms zeer onverstaanbaar. Sommige vondsten zijn niet erg vernieuwend, maar gewoon klassiek circus of eenvoudige ideetjes.Geheel wordt met bijzonder veel schwung gebracht, geft een goede sfeer, niet te gelikt. Een aangenaam familieverpozen.

Mooie, kleine, persoonlijke voorstelling. Een aardig concept, heeft niet een al te grote houdbaarheid maar voor een uur lang werkt het prima. In videoclip “rumble in the jungle” wordt het concept het best uitgewerkt.Het blijft alleen een beetje “filmpjes-plus”: leuke filmpjes maar de live-soundtrack voegt niet altijd al te veel toe, het wordt niet vaak echt theater. In zekere zin waren de filmpjes gewoon op televisie, zonder live-muziek, ook goed tot hun recht gekomen. Presentatie is overigens wel bijzonder charmant.

Een kermiskoers van een voorstelling: schreeuwerig en schel, waarbij sommige karakters gierend uit de bocht vliegen (El Dottore); andere zijn mooie typeringen (Julia). Sfeer sluit erg goed aan bij het onderwerp. Wellicht was een andere lokatie beter geweest dan deze wat klinische kleine zaal. Van mij had de vertelling minder historisch narratief mogen zijn, en meer op sfeer gericht.

De ideale Boulevard-avond: theatrale, nostalgische, dansbare muziek in perfecte uitvoering; de sfeer van alle Boulevard-affiches wordt samengebundeld in geluid.

Aparte dansvoorstelling. Vooral in de eerste helft is het veel ideetjes spuien, teveel gestippel, te weinig voorwaarts. Gelukkig trekt dat in de tweede helft bij. Expressie van beide danseressen is erg goed, evenals het gebruik van de ruimte en de verbinding tussen decor en beweging. Een hele grote stap voorwaarts ten opzichte van de dansproductie van Productiehuis Brabant van 2001.

Erg aangename voorstelling. Een vrolijk verhaal, waarbij het overdreven acteerwerk (net) binnen de lijntjes blijft. Vermoedelijk speelt het auteurschap van de betreffende acteur hier een belangrijke rol. Onzin die boeit.Het geweldige mimewerk van de teddybeer verdient een bijzondere vermelding.

Op zich een fascinerend optreden, maar ik moest een tijdje inkomen omdat ik iets totaal anders had verwacht. Op zich klopte de omschrijving overigens wel toen ik het teruglas, wellicht speelde de plaats van programmering een rol. Jammer genoeg ging de muziek ten onder aan zeer slecht geluid, onder andere doordat de geluidstechnici erg slecht opletten. Een groot deel van de tekst blijf daardoor volledig onverstaanbaar voor me.

Een zeer grote teleurstelling. Ik vond het beschreven concept veelbelovend, en verwachtte daardoor heel wat. Dramaturgisch was het echter een grote mislukkig. Als dansvoorstelling was het onder de maat (de spelers zijn duidelijk geen dansers), als experiment in lichaamsvervorming/ verlenging ledematen kwam het ook niet uit de verf, omdat de mogelijkheden te weinig werden uitgebuit. Bovendien was de illusie van verlenging nadrukkelijk afwezig, omdat de stelten niet verhuld waren in het kostuum, en daardoor geen geheel werden met het lichaam. De dierenimitaties konden mij zelden boeien; alleen de enkele “worm” die daadwerkelijk golvend over de vloer ging overtuigde, evenals de “koppoters” van twee spelers. Wat zeer aan het dierenkarakter afdeed was hetkrukkengebruik: ze werden vrijwel nooit als “voorpoten” gebruikt (om en om links rechts), maar echt als krukken (beide tegelijk). Er had veel meer ingezeten, maar het was te dun, te weinig, hier en daar te melig, te makkelijk.Overigens vind ik dit wèl het soort voorstelling dat op de Boulevard hoort te staan, ook al is het experiment mislukt: het heeft in principe de juiste mix van straattheater/performance/theater/spektakel/kunst. Bovendien voorziet het blijkbaar in een behoefte, want het grootste deel van het publiek was zeer enthousiast.

Perfecte samenwerking tussen Boulevard en November Music. De ontmoeting tussen de avontuurlijke musici van Krang en de improvisatoren werkt bijzonder goed. Je ziet echt muziek gemaakt worden voor je ogen. Geluid is niet briljant: rietblazer Edward Capel is soms niet te horen, terwijl hij zijn longen haast door het riet perst, en ook de elektronica van Rob Daenen zit ver weg verstopt in het geluid.

Vreemde voorstelling. Teksten zijn soms tenenkrommend, de mise-en-scene is onbegrijpelijk, de verhallijn is onduidelijk danwel afwezig, de dansfragmenten soms heel mooi, soms volledig zinloos, de verkleedpartijen onnodig, kortom: geen touw aan vast te knopen. Tegelijkertijd blijft het wel boeien, grijpt het de aandacht, fascineert het. Sommige van de acteurs zijn krachtige, expressieve theaterpersoonlijkheden. Het zorgt ervoor dat ik wel erg benieuwd wordt naar ander werek van Ine te Rietstap, om te kijken of ik die essentie in de toekomst wellicht wel weet te grijpen.

Het ideetje van cine-coupé begint een beetje uitgewerkt te raken: de verhaaltjes worden steeds lichter, de verrassing is er meestal wel af. Bij de Coupe voorstelling van 2 jaar geleden kwam ik zeer vrolijk buiten, nu eerder schouderophalend.

Helaas werd dit veel te weinig theatraal. Ik ben groot liefhebber van de dierenverhalen van Toon Tellegen, en de twee acteurs vertelden ze prima, maar het werd geen theater. Kostuums, decor, aankleding, het kwam niet uit de verf, was overbodig of gezocht. Als het gewoon bij vertellen was gebleven was het prima, wist het publiek ook waar ze aan toe was: nu was het wat onbevredigend.

In haar vorm erg mooi: de voor-voorstelling en de steltlopers brengen de sfeer er erg goed in van te voren. Ook de combinatie van video en poppenspel was leuk, in zekere zin een navolging van ‘De grote oorlog’. Het poppenspel was mooi liefdevol, werkte vaak erg goed, acteerwerk was echter benedenmaats, plat. Gebruik van de ” echte” circusartiest vond ik wel geslaagd: het gaf de circussfeer wat beter vorm, en bleef functioneel; door de manier waarop de trucs in de voorstelling waren verwerkt werd het nooit echt effectbejag. Het matige acteerwerk kon het eenvoudige verhaaltje niet overeind houden.

Mooi verhaal waarbij de verborgen geschiedenis zich langzaam ontrolt, klassieke opbouw wat dat betreft. Prima acteerwerk, overtuigde volledig. Mooi klein gehouden, past goed bij dit verhaal denk ik. Een van de beste Productiehuis-voorstellingen die ik heb gezien.

Origineel idee, twee simpelweg erg goede bands letterlijk laten “spelen” met elkaar. Rol van de ceremoniemeester en van de DJ kwamen niet goed uit de verf, maar erg fijne muziek, mooie bandbattle. Volgens mij kan dit concept best vaker worden ingezet, wellicht als een jaarlijk terugkerend evenement (met vanzelfsprekend elk jaar andere bands).

Beetje verwarrende voorstelling. Een collage waarbij het grotere geheel mij niet duidelijk wordt. De delen zijn soms erg intrigerend, maar soms duur het te lang. Een theaterconcept als deze is natuurlijk behoorlijk fragiel balancerend; ik denk dan ook dat ik niet de sterkste uitvoering heb gezien (zaterdag avond geloof ik), want de versie die ik zag op de afsluiting van het Theaterfestival een maand later was wat compacter, en veel sterker. Wel fascinerend.