Moose - Victoria

Onwaarschijnlijk normaal eindigend verhaal, Ceremonia, Victoria (04/03/2000)

Thu, 21 Aug 2008 15:23:32 +0000

Liever een handvol scheermesjes slikken dan deze voorstelling nog een keer uitzitten. Ik heb er verder geen woorden voor, behalve dat deze productie is georganiseerd in het kader van de Vlaams-Nederlandse Culturele Samenwerking. Als dit exemplarisch is voor deze samenwerking dan sluit ik liever weer de grenzen.

Lifestyle, Victoria (06/11/1998)

LmR — Thu, 21 Aug 2008 15:23:01 +0000

Wederom bewijst Tamar van den Dop dat ze meer in huis heeft dan alleen een leuk stukkie spelen in de film. Anderhalf uur worden de recente rages (bungee jumping, geweld, vreemdelingenproblematiek, (nog) onconventionele media in een voorstelling) op het publiek afgevuurd. Saillant is dat van de op het publiek gerichte camera meer dreiging uitgaat dan het pistool dat te pas en te onpas tevoorschijn wordt getoverd (Waarom nou weer een pistool als je er niets mee doet, jongens?) Niet gestoord door zoiets als een plot trekt de voorstelling voorbij zo’n negentig minuten in full Dolby Surround aan ons voorbij, waardoor wij, het publiek, eigenlijk niet meer precies weten waar het ook weer over ging…
Kortom: 1 gewei voor de voorstelling; 1 voor Tamar, 1 voor het geluid. 1 blik tomaten voor de vreselijke nasynchronisatie waarmee het stuk begint.

Kung Fu, Victoria (23/10/1998)

Thu, 21 Aug 2008 15:22:55 +0000

Belgische puber komt op een catwalk aanparaderen. “Neuken vind ik niet lekker maar pijpen vind ik echt zalig. Het liefst twee pikskes en dan likken.” Belgische puber kijkt semi-geil de zaal in en paradeert weg. Kijk ons jongeren eens vernieuwend en vooral zo puur bezig zijn. Oh, wat was ik gechoqueerd! Blijf weg! Ga “onwijs wreed cocaatjes drinken” met je pubervriendjes! Soms doe je je best iets positiefs in een voorstelling te ontdekken. Soms kan dat niet.

Larf, Josse de Pauw, Victoria (10/06/2000)

LWR — Thu, 21 Aug 2008 15:20:12 +0000

Vol verwachting ging ik naar de nieuwe samenwerking tussen Josse de Pauw en Peter Vermeersch, maar de grote hoogte die ze vorig jaar bereikten met ‘Weg’ wordt hier niet gehaald. Het begint veelbelovend, een live-geschilderd decor, Josse de Pauw spreekt zijn beeldrijke poëzie uit alsof hij het zingt (en dat is heel erg mooi), en de georganiseerde chaosmuziek van Vermeersch’ 16 koppige Flat Earth Society is geweldig. Tom Jansen heeft wat meer moeitemet de vloeiende teksten van De Pauw (moet je daar dan toch een Vlaming voor zijn? Dirk Roofthooft kan er beter mee overweg), maar zijn diepe baritonstemis af en toe indrukwekkend. Maar halverwege zakt de spanning vrijwel volledig weg. De muziek blijft sterk overeind, maar het theatrale gedeelte van de voorstelling ontbeert structuur, en is richtingloos. Af en toe flakkert het vuur weer op tot grote hoogte, maar daarna smeult het weer verder. De grote potentie blijft duidelijk, in een volgende voorstelling hoop ik dat het er ook uitkomt.

Allemaal Indiaan, Victoria, Les Ballets C. de la B. (18/04/2001)

Thu, 21 Aug 2008 15:17:05 +0000

Een heerlijke voorstelling. Arne Sierens -de auteur- verstaat de kunst om het publiek de werkelijkheid te laten aanvoelen zonder de echte werkelijkheid te tonen. De realistisch aandoende huisjes zijn immers niet de werkelijkheid. Dat beseft ieder kind. Maar de mensen die er wonen zijn wel van vlees en bloed. Ergens zijn zij allemaal ‘gehandicapt’, allemaal ‘indiaan’ zoals de mentaal gehandicapte jongen - meesterlijk gespeeld! - die de hele voorstelling ronddraaft met indianenveren op zijn kop. De voorstelling gaat over ménsen, niet over een stelletje schlemielen. Als toeschouwer voel je je een beetje onwennig omdat je voortdurend lacht. Lachen met mensen in de misère, mag dat wel? Tot dan één van de personages zegt: als jullie hier allemaal zo triestig gaat doen, dan ga ik ook depressief worden, zenne! En dan weet je: lachen kan. Meer nog: lachen moet!
Laat je inpakken door deze voorstelling. Ze toont ons dat je intellectueel discours nodig hebt om maatschappelijke problemen aan te kaarten. De voorstelling reikt ook geen oplossing voor de problemen van de vierde wereld. Die zijn er immers niet pasklaar, maar ze roept ons op om van die mensen te houden! En gun dan die blinde jongen zijn fotootje van het publiek, dat hij maakt als alle lichten zijn gedoofd. Dat kleine flitslampje in die gigantische duisternis, net voor het applaus, was voor mij de kern van de voorstelling: een lichtpuntje in die enorm beerput waarin we leven.

Allemaal Indiaan, Victoria, Les Ballets C. de la B. (11/08/2000)

Floortje — Thu, 21 Aug 2008 15:17:05 +0000

Aha, het volkstoneel. Een huilend zigeunerkindje dus. Ik vind het foute boel, debielensentiment. En ook vond ik het saai.

Allemaal Indiaan, Victoria, Les Ballets C. de la B. (11/08/2000)

Simber — Thu, 21 Aug 2008 15:17:05 +0000

‘Count your blessings’, kent u die voorstelling? Een enorm gedoetje en toch enorm saai.

Allemaal Indiaan, Victoria, Les Ballets C. de la B. (22/06/2000)

Thu, 21 Aug 2008 15:17:05 +0000

Twee echte huizen en een heleboel pittoreske spelers die ons de nostalgie van de armoede tonen door middel van dramatische miniscenes. Precies de goeie plaatjes van fijne, haast benijdenswaardige armoe: jongetje randt vrouw aan, doet het op t juiste moment in de broek, jongen mist ma die in t gekkenhuis zit, meisje mist pa die weg is, scenes uit gummo, wibrakleren, wasserette, noem ‘t maar op en alles even mooi mooi mooi. Ik denk wel eens bij mezelf dat ‘t maar goed is dat de mensen die werkelijk in achterbuurten leven niet naar het theater gaan, want het is ook werkelijk niet voor hen bedoeld.

That night follows day, Victoria, Tim Etchells (26/03/2008)

Simber — Mon, 07 Apr 2008 22:25:36 +0000

Theater voor volwassenen met kinderen die soms in koor en soms alleen tegen ons zeggen wat wij tegen hen zeggen; een soort Erwachsenenbeschimpfung, die goed werkt door de minimalistische vorm. Daardoor gaat de voorstelling niet alleen over opvoeden, maar over identiteit, constructie en het doorgeven van generatie op generatie. Mooi ook dat het maken van de voorstelling ook even expliciet wordt gemaakt.

Aalst, Victoria (15/03/2006)

Fri, 17 Mar 2006 17:39:56 +0000

In 1999 vermoordde een jong echtpaar hun kinderen om daarna een poging tot zelfmoord te doen. Victoria ging op zoek naar de achtergronden van dit drama. Het resultaat daarvan is een zestig minuten durende, zeer indringende voorstelling. We zien Cathy en Kurt terwijl ze in de rechtszaal zitten. Op een goedburgerlijk tapijt, voor een net gordijn. Alleen de stem van de rechter is te horen. Beetje bij beetje komt de geschiedenis van de daders naar buiten. Misbruikt en verwaarloosd in hun jeugd, zijn ze niet in staat een sociaal leven op te bouwen. Willen ze naar A, dan vertrekken ze naar B. De verklaringen die ze geven voor hun gedrag zouden in het repertoire van een cabaretier hilarisch klinken, hier verkrampt alleen een mondhoek en kun je er beslist niet om lachen. In de belerende stem van de rechter hoor je zijn (en onze) machteloosheid toenemen. De beide acteurs spelen uitzonderlijk geconcentreerd: zij dociel en hij een rusteloze schlemiel met een dun snorretje.